Όπως είχαμε γράψει εδώ, μετά από αποκλειστική πληροφόρηση που είχαμε μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας μαζί του, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βρισκόταν ήδη στο Ιράν και είχε να αντιμετωπίσει δύο από τα δυσκολότερα προβλήματα του επικού ταξιδιού του: την γραφειοκρατία και τον αφόρητο καύσωνα. Μόλις πριν από λίγο κατάφερε να ξεπεράσει και το πρόβλημα με την απαγόρευση του internet και των scial media στο Ιράν και μας έστειλε την πρώτη του ανταπόκριση από το ταξίδι:
"To ταξίδι ξεκίνησε από τις αιγαιοπελαγίτικες ακτές της Μικρασίας. Από το κοσμοπολίτικο Cesme όπου αποβιβάστηκα, μέχρι τους πρόποδες του χιονισμένου Αραράτ στα σύνορα με το Ιράν, η Africa Twin κατέγραψε στο κοντέρ της περί τα 1.900 km. Οι πόλεις Afyon, Ankara, Sivas και Erzerum είδαν την λευκή Honda να περνά από τις γειτονιές τους, ενώ τίποτα το ανησυχητικό ή απρόβλεπτο δεν συνέβη στα πρώτα αυτά χιλιόμετρα του ταξιδιού.
Ωστόσο, ένα πρόβλημα στο Carnet Ata (πολύπτυχο της ΕΛΠΑ) καθυστέρησε την είσοδό μου στο Ιράν για πέντε ολόκληρες ημέρες. Οι ιρανικές τελωνειακές αρχές, διαπιστώνοντας μια παρατυπία στο έγγραφο της μοτοσυκλέτας, αρνήθηκαν την είσοδό της στην χώρα και έτσι υποχρεώθηκα να επικοινωνήσω με την ΕΛΠΑ στην Αθήνα, προκειμένου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, όπως και τελικά έγινε.
Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το Ιράν ήταν το 2016, όταν ταξίδευα με μια ΚΤΜ 1050 Adventure για το Ντουμπάι. Να λοιπόν που βρέθηκα να διατρέχω ξανά –αυτήν την φορά με μια Honda CRF1000L Africa Twin– την μυθική χώρα του Δαρείου, καθοδόν όμως για την Ινδονησία. Με αφετηρία την συνοριακή πόλη Maku, η διαδρομή που είχα χαράξει μέσα στο Ιράν θα με περνούσε από τις πόλεις Tabris, Esfahan, Kerman και Zahedan, ενώ φτάνοντας στα σύνορα του Πακιστάν, ακόμα 2.450 km θα είχαν προστεθεί στο κοντέρ της λευκής μοτοσυκλέτας.
Για πολλοστή φορά, το Ιράν αποτέλεσε έναν "διάδρομο" στην πορεία μου προς την μακρινή Ανατολή. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να κάνω τις απαραίτητες στάσεις στα διάφορα αξιοθέατα που βρίσκονταν πάνω στην ρότα του "Trans – Asian 2017". Και φυσικά επέλεξα –για ακόμη μια φορά– την ονειρική Esfahan, την γοητευτικότερη πόλη του Ιράν. Χάρη στα υποβλητικά μνημεία της, που αποτελούν τα πιο αριστουργηματικά οικοδομήματα του ισλαμικού κόσμου, τούτη η πόλη του Κεντρικού Ιράν έμοιαζε να ξεπηδά μέσα από το φανταστικό κόσμο ενός ανατολίτικου παραμυθιού…
Μετά την Esfahan με περίμενε η έρημος της ακραίας σιωπής! Η έρημος Βελουχιστάν (η Γεδρωσία του Μεγαλέξανδρου), που το επίπεδο βασίλειό της φτάνει μέχρι το Ανατολικό Πακιστάν. Για τις επόμενες τρεις μέρες βρέθηκα να οδοιπορώ μέσα στη μοναξιά μου, διασχίζοντας ένα περιβάλλον εχθρικό και αφιλόξενο για την ανθρώπινη παρουσία. Και παρόλο που ο υδράργυρος φλερτάριζε καθημερινά τους 50°C, θέτοντας σε δοκιμασία τα σωματικά και ψυχολογικά μου όρια, εντέλει κατάφερα και προσέγγισα σώος τα πακιστανικά σύνορα…"
Κωνσταντίνος Μητσάκης
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.
