"Trans – Asian 2017"

21/8/2017

Στόχος επετεύχθη!

Η ξελογιάστρα Ταϊλάνδη αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό του "Trans – Asian 2017". Πρόκειται για έναν προορισμό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρωταγωνιστεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Η έκτη κατά σειρά χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού με καλωσόρισε στην τροπική της αγκαλιά με άψογους δρόμους, άριστες ανέσεις και εξυπηρετήσεις, υποδειγματικές υποδομές και καλοσυνάτους ανθρώπους.

Δύο φορές στο παρελθόν (1995, 2009) έχω "αλώσει" μοτοσυκλετιστικά την Ταϊλάνδη, ρολάροντας σε όλη σχεδόν την χώρα. Αυτήν την φορά δεν μπήκα στον πειρασμό να επισκεφθώ την κοσμοπολίτικη Bangkok, αλλά προτίμησα να περιηγηθώ στην επαρχία, θέλοντας να περάσω πέντε ήρεμες και χαλαρές μέρες, όπως και τελικά έκανα. Εξαίσιοι βουδιστικοί ναοί, μικροί αγροτικοί οικισμοί και πυκνή τροπική βλάστηση ομόρφυναν τα μέρη που επισκέφθηκα, ενώ για την λευκή Africa Twin, τα 1.700 χιλιόμετρα ήταν ο συνολικός απολογισμός χιλιομέτρων που "έτρεξε" στους δρόμους της Ταϊλάνδης.

Και μετά την Ταϊλάνδη, η Μαλαισία… Εδώ η οδική αποστολή μου ήταν η πιο σύντομη και εύκολη που είχα σε όλο το διηπειρωτικό ταξίδι. Μόλις 160 χιλιόμετρα χρειάστηκε να διανύσω από τα σύνορα ως την πόλη λιμάνι Georgetown (την πρωτεύουσα του νησιού Penang). Οδηγώντας πάνω στην Penang Bridge, την μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας (13,5 χλμ.), άφησα πίσω μου το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και βρέθηκα πάνω σ’ ένα μικρό νησί-κόσμημα, γνωστό κι ως "Μαργαριτάρι της Μαλαισίας".

Σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών, το νησί Penang είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά χαρτιά της χώρας. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαίσιοι συνυπήρχαν αρμονικά στο Penang, ενώ οι βουδιστικοί ναοί, τα τζαμιά και οι ινδουιστικοί ναοί που αντίκριζα παντού μαρτυρούσαν το στοιχείο της ανεξιθρησκίας που επικρατούσε.

Όμως, δεν ήταν μόνο τα τουριστικά θέλγητρα του νησιού που με έφεραν ως εδώ. Από το λιμάνι της Georgetown, ένα μικρό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα μου στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα ακολούθησα την ίδια πορεία αεροπορικώς (στην κοντινή πόλη Medan). Το ταξίδι στην ηπειρωτική Ασία είχε πλέον τελειώσει και σειρά έπαιρνε η Ινδονησία, ο τελευταίος προορισμός του "Trans – Asian 2017".

Έχοντας καταγεγραμμένα στο κοντέρ της λευκής Africa Twin περί τα 14.340 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού, βρέθηκα στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα για να εκτελωνίσω την μοτοσυκλέτα και να την ετοιμάσω για τα τελευταία 2.000 χιλιόμετρα του "Trans – Asian 2017", αυτά που με χώριζαν από την Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της Ινδονησίας.

Διασχίζοντας ένα εκπληκτικό τροπικό σκηνικό, η διαδρομή μου στο νησί της Σουμάτρα θα περνούσε από τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak, στην δυτική άκρη του νησιού Ιάβα –από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.

Μπορεί η υπολειπόμενη απόσταση να μην ήταν σχετικά μεγάλη, όμως, η κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους της Σουμάτρα ήταν τέτοια, που χρειάστηκα πέντε ολόκληρες μέρες εξοντωτικής οδήγησης μέχρι να διαβώ τις πύλες της ινδονησιακής πρωτεύουσας. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αμέτρητα λεωφορεία και φορτηγά, προσπεράσεις κυριολεκτικά στον πόντο και απίστευτη ρύπανση από τα καυσαέρια των οχημάτων. Σκέτη κόλαση…

Και τελικά, μετά από 57 μέρες ταξιδιού στους απρόβλεπτους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας, ευτύχισα να ξεδιπλώσω την ελληνική σημαία στην Τζακάρτα, σηματοδοτώντας έτσι την ολοκλήρωση ενός ακόμα δίτροχου εγχειρήματος. Άλλος ένας μακρινός ταξιδιωτικός στόχος είχε επιτευχθεί…

Χρέη οικοδεσπότη και ξεναγού μου στην Τζακάρτα έκανε ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος, ένας συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, που τα τελευταία 6 χρόνια δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ινδονησία. Έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης παρασκευάζει το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA”, με τ’ οποίο έχει μπει δυναμικά στην αγορά της Ινδονησίας.

Στις μέρες που βρέθηκα στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, έτρεχα να τακτοποιήσω τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου. Γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της Τζακάρτα, δείπνο με τους ανθρώπους της Honda Ινδονησίας, παράδοση της Africa Twin για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, συναντήσεις με στελέχη της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας…

Ο επίλογος του "Trans – Asian 2017" γράφτηκε σ’ ένα γουστόζικο μπαράκι στο κέντρο της Τζακάρτας, παρέα με τον Παναγιώτη. Τελευταίες ώρες στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, με δυνατή μουσική, μπύρες και ευχάριστη διάθεση. Και όταν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το μαγαζί κατέβασε ρολά, αποχαιρέτησα τον Παναγιώτη και έφυγα κατευθείαν για το αεροδρόμιο – επιστροφή στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα…

Κων/νος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_666

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

15/1/2024

Στο κατάστημα της MIKEL COFFEE της Τζέντα, η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στον Έλληνα μοτο-ταξιδιώτη της MIKEL COFFEE ήταν απρόσμενα πανηγυρική! Αποκορύφωμα του θερμού καλωσορίσματός μου ήταν το γύρισμα ενός βιντεοκλίπ για τα social media, με πρωταγωνιστή την αφεντομουτσουνάρα μου! Hollywood, σου έρχομαι!

Με αφετηρία την Τζέντα, η κόκκινη γραμμή της κατοπινής διαδρομής του QJ DUBAI οδηγούσε ανατολικά με προορισμό το Κατάρ, στις ακτές του Περσικού κόλπου. Για να φτάσω όμως εκεί, θα έπρεπε να διασχίσω απ’ άκρη σε άκρη (από δυτικά προς ανατολικά) όλη την Αραβική χερσόνησο, καταγράφοντας περίπου 1.535 χλμ. -όπως και τελικά έγινε, με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα Ριάντ. Έτσι, από την Ερυθρά Θάλασσα βρέθηκα στον Περσικό Κόλπο -από την μια θάλασσα πήγα στην άλλη!

Η Ντόχα, η πρωτεύουσα του λιλιπούτειου εμιράτου του Κατάρ, με φιλοξένησε για δυο μέρες και με προετοίμασε για το πολιτισμικό σοκ που με περίμενε στο Dubai. Χάρη στα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, το μικρό κρατίδιο του Κατάρ έχει εξελιχθεί σ’ ένα πλούσιο και σύγχρονο κράτος με παγκόσμια ακτινοβολία και μεγάλη επιρροή στον αραβικό κόσμο. Όλο το οδικό δίκτυο ήταν σύγχρονο και εξαιρετικό, ενώ την πρωτεύουσα Ντόχα κοσμούσαν λαμπεροί ουρανοξύστες από γυαλί και ατσάλι, high tech οικοδομήματα, διάσημα ξενοδοχεία και υπερσύγχρονα malls -η χλιδή και η πολυτέλεια σε υπερθετικό βαθμό! Η παραλιακή λεωφόρο Corniche με τους πανύψηλους ουρανοξύστες, η αραβική αγορά Waqif Souq, το μοντέρνο κτίσμα Lusail Katara Twin Tower, το Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο Fanar και το μνημείο Pearl Monument ήταν τα αξιοθέατα της καταριανής πρωτεύουσας που αποθανάτισε ο φωτογραφικός φακός μου.

Και μετά την Ντόχα, είχε έρθει η σειρά του Dubai να με υποδεχθεί! Μόλις 669 χλμ. χώριζαν τις δυο πόλεις του Περσικού Κόλπου, απόσταση που κατάφερα να καλύψω αυθημερόν, παρά τα δυο χρονοβόρα περάσματα συνόρων (Κατάρ–Σαουδική Αραβία & Σαουδική Αραβία–Η.Α.Ε) που μεσολάβησαν. Στα Η.Α.Ε, από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο ένας υπέροχος αυτοκινητόδρομος με όριο ταχύτητας 160 χλμ. (!) ανέλαβε να οδηγήσει την QJ SRT 800X με προορισμό το Dubai (450 χλμ. ανατολικά). Και τελικά, με τις πρώτες σκιές του δειλινού, η ακούραστη QJ SRT 800X και ο ενθουσιώδης αναβάτης της προσέγγισαν το ονειρικό Dubai, έχοντας καταγράψει από την αρχή του ταξιδιού 4.250 χλμ. Με την άφιξη στο Dubai ολοκληρώθηκε το πρώτο σκέλος του QJ DUBAI, ενώ σε τρεις μέρες θα ξεκινούσε το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού, η επιστροφή στην Ελλάδα (μέσω Σαουδικής Αραβίας, Κουβέιτ, Ιράκ και Τουρκίας).

Τρεις μέρες στο Dubai έγινα μάρτυρας της απόλυτης χλιδής και υπερβολής που ακούει στο όνομα Dubai! Υπερπολυτελή ξενοδοχεία πολλών αστέρων, εξαιρετικά εστιατόρια, λαμπεροί ουρανοξύστες, σύγχρονα αρχιτεκτονήματα, έντονη νυχτερινή ζωή, αμμουδερές παραλίες και υποδειγματική αραβική φιλοξενία επιβεβαίωσαν στα μάτια μου την παγκόσμια μοναδικότητα και ζηλευτή υπερβολή που χαρακτηρίζουν το Μανχάταν της Ερήμου.

Ταξιδιωτικό Dubai

Παρά το ισχυρό πολιτισμικό σοκ που έπαθα (και δεν το κρύβω), δεν παρέλειψα να αποθανατίσω την QJ SRT 800X μπροστά στο ψηλότερο κτίριο του κόσμου (Burj Khalifa / 825 m.), να γευματίσω με τον αγαπητό φίλο (και σύντροχο) Μάριο Χριστόπουλο και να επισκεφθώ το τρίτο κατά σειρά κατάστημα της MIKEL COFFEE COMPANY, όπου και απόλαυσα έναν αυθεντικό ελληνικό φραπέ. Όταν όμως ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το Μανχάταν της Ερήμου, έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη και μελαγχολία!