Η θέση της Triumph για το Brexit

Ανεπηρέαστη η εταιρία σε κάθε ενδεχόμενο
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

21/12/2018

Ένα από τα αστεία που λέγονται αυτή την στιγμή στην Μ. Βρετανία είναι πως θα ήθελαν για πρωθυπουργό τον Τσίπρα, ώστε να αλλάξει το δεδομένο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, μάλιστα η συνέχεια του αστείου είναι πως η ενασχόληση του φανταστικού αυτού «Άγγλου Αλέξη Τσίπρα» θα ήταν καλό να σταματά αμέσως μετά την αναστροφή του δημοψηφίσματος. Τέτοιου είδους αστεία, όχι με τον Τσίπρα απαραίτητα, είναι γενικευμένα δίνοντας μία αρκετά διαφορετική εικόνα σχετικά με την επιθυμία να φύγουν οι Άγγλοι, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έναντι εκείνης που ίσχυε έως τώρα. Βέβαια σύσσωμος ο εμπορικός και επιχειρηματικός κόσμος ήταν εξ αρχής αντίθετος με κάτι τέτοιο, ακόμη και με την ίδια την δημιουργία του δημοψηφίσματος.

Στην Triumph έθεσαν εξαιρετικά όμορφα τον ίδιο προβληματισμό, σε αντίστοιχη ερώτησή μου πριν λίγες ημέρες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως κάποιοι άνθρωποι πληρώνονται για να «τρέξουν την χώρα». Οι πολιτικοί είναι εκεί για να δουλέψουν έχοντας επιλεχτεί με βάση την ικανότητά τους να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις, κι αν είναι να μετακυλήσουν τις σοβαρότερες εξ αυτών στον λαό, τότε για να συγκρατηθούν οι όροι της δημοκρατίας θα πρέπει πολύ απλά να δοθούν οι ίδιες ευκαιρίες σε όλους, να έχουν όλοι την ίδια πληροφόρηση και αντίστοιχη παιδεία. Διαφορετικά οι δημαγωγοί έχουν εύκολη δουλειά, η ρητορική του συναισθήματος επιβάλλεται της λογικής κι αυτό έχει προγραφτεί από τα αρχαία χρόνια ως κατάλυση της δημοκρατίας. Πράγματι με τον τρόπο αυτό αναφέρθηκαν στην Ελλάδα ως την χώρα που εκτός από το να γεννήσει την δημοκρατία, ταυτόχρονα περιέγραψε και τους κινδύνους απέναντί της αλλά και τους εχθρούς της, με την δημαγωγία να είναι από τους πρώτους και τους αρχαίους να την κατακρίνουν και να την κυνηγούν. Εμείς, (οι σύγχρονοι λαοί δηλαδή) δεν κάνουμε κάτι τέτοιο με τον τρόπο που θα έπρεπε, και τα γεγονότα που οδήγησαν στο Brexit είναι ένα παράδειγμα. Η τεχνολογία έχει επιφέρει μία έξαρση της δημαγωγίας τελευταία, μέσα από τον τρόπο που λειτουργούν πλέον τα κοινωνικά δίκτυα, πράγμα που διαφαίνεται κι από τις πολιτικές αναταράξεις ανά τον κόσμο συνολικά. Κανείς λοιπόν από την Triumph δεν επιθυμεί την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλο που ως εταιρία και ως λειτουργία εταιρικής δομής, θα επηρεαστούν ελάχιστα από οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

όταν δραστηριοποιείσαι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία μόνο περιοχή παραγωγής

Συνομιλώντας με τους ανθρώπους της Triumph αυτές τις ημέρες στην Πορτογαλία, κατά την αποκλειστική παρουσίαση των νέων Scrambler 1200, ανέπτυξαν τους παραπάνω προβληματισμούς και θέσεις, λέγοντας παράλληλα πως είναι μία παγκόσμια εταιρία. Δραστηριοποιούνται σε τόσες χώρες και τόσες αγορές, που το Brexit είναι μονάχα μία από τις πολιτικές αναταράξεις που παρακολουθούν αυτή την στιγμή! Προφανώς η σημαντικότερη, από την στιγμή που επηρεάζει άμεσα την χώρα που διαμένουν και ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως εταιρική δομή αναμένεται να τους προξενήσει από τα μικρότερα προβλήματα.

«Ξέρεις ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργούν τα πράγματα, γιατί αναγκάζεται να τα απλοποιεί έτσι σύνθετα που έχουν γίνει όλα. Διατηρούμε εργοστάσια παραγωγής στην Ταϊλάνδη και την Βραζιλία και μάλιστα σε διαφορετικές τοποθεσίες και σίγουρα ένας λόγος είναι το κόστος, αλλά δεν είναι μονάχα αυτός! Οι περισσότεροι μένουν σε αυτό και μόνο, θεωρώντας πως μπορείς να είσαι σε ένα σημείο και να παράγεις εκατοντάδες χιλιάδες μοτοσυκλέτες. Υπάρχει όριο στον βαθμό παραγωγής πριν το περιβάλλον μίας περιοχής αρχίσει να επιβαρύνεται δυσανάλογα! Για παράδειγμα οι Κινέζοι κάτι τέτοια τα προσπερνούν και οφείλουν –και εκεί- την ανάπτυξη τους, αν και με τεράστιο κόστος.»

«Από εκεί και πέρα όταν δραστηριοποιείσαι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία μόνο περιοχή παραγωγής, είναι θέμα ασφάλειας πλέον. Από μία φυσική καταστροφή, έως μία πολιτική αναταραχή, θα πρέπει να μπορείς να εξυπηρετήσεις τις αγορές που έχεις παρουσία ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στις υπόλοιπες. Το Brexit είναι ένα καλό παράδειγμα, δεν τον νοιάζει τον Αμερικανό –για παράδειγμα- τι θα κάνουν οι Άγγλοι, εκείνος θα πρέπει να έχει το ανταλλακτικό του αν το ζητήσει»

«Κι όμως, ενώ κανείς δεν ασχολείται με το που φτιάχνονται τα αυτοκίνητα, ο ίδιος κόσμος έχει μεγαλύτερη ευαισθησία με τις μοτοσυκλέτες και την καταγωγή τους. Σε εμάς τους Έλληνες αυτό είναι ακόμη πιο έντονο, αλλά βρίσκουμε και αιτίες για να το κάνουμε. Να το πούμε κι αυτό. Από την άλλη ο τομέας της ασφάλειας είναι πολύ σημαντικός, κι εσείς το ξέρετε αυτό καλά, πριν από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια δεν πήρε φωτιά το εργοστάσιο στην Αγγλία;»

«Ναι έτσι είναι με τις χώρες καταγωγής, αν θέλουμε να βάλλουμε αυτόν τον ορισμό, απλά πάντα ενέχει ο κίνδυνος να γενικεύουμε προς χάρη ευκολίας. Για παράδειγμα υπάρχει λόγος που δεν πήγαμε στην Κίνα, παρόλο που βλέπουμε πως εκεί μπορείς αν θέλεις και το κυνηγήσεις - να κατασκευάσεις με την καλύτερη ποιότητα. Εμείς δεν είμασταν ευχαριστημένοι με αυτό, αλλά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίσει αυτή μας η απόρριψη το σύνολο των Κινέζικων μοτοσυκλετών. Είναι όμως γεγονός πως η πλειοψηφία αυτό κάνει και δεν εξετάζει κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Εμείς πάντως ξεκινήσαμε πριν χρόνια ένα νέο εργοστάσιο στην Ταϊλάνδη και σταδιακά προσθέσαμε κι άλλα. Ήταν τότε κατά την μεγάλη φωτιά που πήρε το εργοστάσιο στην Αγγλία σταματώντας για κάποιους μήνες την παραγωγή. Σε μία παγκόσμια εταιρία αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Αν κοπεί το νερό στο Λος Άντζελες για παράδειγμα, δεν περιμένεις να ακούσεις πως δεν υπάρχει πλέον Coca Cola στην Ελλάδα. Αυτή θα πρέπει να συνεχίσει να παράγεται».

«Αν και σε εμάς το εργοστάσιο εμφιάλωσης που είχαν το έκλεισαν, ωστόσο ναι, σε κάθε περίπτωση μία εταιρία με παγκόσμια παρουσία πρέπει να εξ απλώνεται, και μόνο για λόγους μεταφοράς και αποθήκευσης να το δει κανείς. Αν όμως αύριο δεν είσαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τι γίνεται στην πραγματικότητα; Ετοιμάζεστε με κάποιο τρόπο;»

«Κανείς αυτή την στιγμή στην Αγγλία, ούτε και οι καλύτερα πληροφορημένοι, δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί στην πραγματικότητα. Ούτε και κάνουμε κάποιες κινήσεις από τώρα ως εταιρία, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζει κανείς τους όρους με τους οποίους θα φύγουμε, αν φύγουμε. Τότε μπορεί να χρειαστεί να εξετάσουμε κάθε χώρα διαφορετικά, αυτό δεν γίνεται σε αυτό το στάδιο της συζήτησης. Είναι μάταιο να σπαταλάς χρόνο για να κάνεις εικασίες. Ελπίζουμε να μην έρθει εκείνη η ώρα, αν όμως έρθει, τότε και το πιο δύσκολο σενάριο το θεωρούμε πρακτικά μία εύκολη υπόθεση, δίχως ανυπέρβλητα εμπόδια ή χρονοτριβές. Έχουμε ήδη τόσους πολλούς διαφορετικούς προμηθευτές στην λίστα με τους ελεγμένους για την ποιότητά τους, που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να προσαρμοστούμε για την οποιαδήποτε δυναμική που θα επικρατήσει».

«Ο πρώτος καιρός θα είναι σίγουρα δύσκολος αλλά μονάχα ως προς ένα μέρος, καθώς τα υπόλοιπα θα συνεχίσουν με την ίδια ταχύτητα ανεπηρέαστα. Έχουμε ένα πολύ ισχυρό πλάνο για τα επόμενα χρόνια και θα μείνουμε προσηλωμένοι σε αυτό».

Η γένεση της αξιόπιστης ιαπωνικής πολυπλοκότητας

Με το πλεονέκτημα της επιλεκτικής "αντιγραφής"
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

25/7/2022

Από το 1900 τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες είχαν ξεπεράσει το στάδιο της “πατέντας” και του “πρωτότυπου” και είχαν γίνει πλέον “βιομηχανικά προϊόντα”. Έως το 1940 οι μηχανολόγοι είχαν ανακαλύψει και είχαν δοκιμάσει τα πάντα σε ό,τι είχε σχέση με τους κινητήρες εσωτερικής καύσης. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Υπερσυμπιεστές, ψεκασμοί, δεσμοδρομικά συστήματα κίνησης βαλβίδων, υγρόψυκτοι δίχρονοι, δίχρονοι με υπερσυμπιεστή, τετραβάλβιδοι θάλαμοι καύσης, εκκεντροφόροι επικεφαλής, ξηρά κάρτερ, κράματα μαγνησίου και αλουμινίου, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τετρακύλινδρες εν σειρά μοτοσυκλέτες, V12 και V16 αυτοκίνητα, αυτοφερόμενα πλαίσια monocoque, αναρτήσεις μοχλισμού, υδραυλικά αμορτισέρ, υδραυλικά φρένα, περιστροφικά αμορτισέρ… You name it!

 

Τετρακύλινδρη εν σειρά του 1912

Οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα και αυτοκίνητο έχει κατασκευαστεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει “αντιγράψει” μία ή περισσότερες τεχνολογικές λύσεις που ήδη υπήρχαν από το 1930 (οι περισσότερες από αυτές από το 1915). Οπότε όποιος κατηγορεί οποιονδήποτε για αντιγραφή βλέπει τον κόσμο μέσα από την κλειδαρότρυπα του δωματίου του, διότι στην πραγματικότητα θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο “επιλογή” και όχι “αντιγραφή”.

 

Μέχρι το 1950 που οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι άρχισαν να χρησιμοποιούν μαζικά την τεχνολογία των κινητήρων Jet και των πυραύλων που είχαν πάρει από τους Ναζί, ξεκινώντας τον σκληρό ανταγωνισμό τους για την κατάκτηση του διαστήματος, τα μαχητικά αεροπλάνα χρησιμοποιούσαν κινητήρες εσωτερικής καύσης με έμβολα. Διαθέτοντας άφθονο χρήμα και τους καλύτερους μηχανολόγους του κόσμου, οι πολεμικοί αεροπορικοί κινητήρες της κάθε χώρας αποτελούσαν την τεχνολογική αφρόκρεμα, καθώς η απόδοση και η αξιοπιστία τους έκρινε το αποτέλεσμα της μάχης. Την ίδια στιγμή, τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες απευθύνονταν αποκλειστικά στους βαθύπλουτους και την πολύ υψηλή κοινωνία, αποτελώντας αντικείμενα επίδειξης οικονομικής δύναμης και όχι μεταφορικά μέσα. Αυτό σημαίνει πως ο βασικός στόχος των κατασκευαστών τους ήταν να εντυπωσιάσουν τους πελάτες με τις επιδόσεις και την “ανώτερη” τεχνολογία τους, υιοθετώντας κάθε τι που είχε σχέση με τα πολεμικά αεροπλάνα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολλά αυτοκίνητα της εποχής είχαν στον πίνακα οργάνων τους δείκτη υψόμετρου! 

 

Κινητήρας Peugeot με δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης βαλβίδων του 1916

Η μέγαλη διαφορά του τότε με το σήμερα είναι πως δεν υπήρχε εύκολος τρόπος να αντιγράψεις τις τεχνολογικές λύσεις μιας άλλης χώρας.

Τα ταξίδια από τη μία χώρα στην άλλη διαρκούσαν μήνες, τα πανεπιστήμια δεν είχαν internet και η επικοινωνία γινόταν με… ταχυδρομικά περιστέρια.

Το τί έκαναν οι υπόλοιποι μηχανολόγοι στις άλλες χώρες το μάθαινες και το έβλεπες στους αγώνες ταχύτητας και στο πεδίο της μάχης. Προφανώς στις μάχες δεν υπήρχε περίπτωση να σου πει ο πιλότος της αντίπαλης χώρας για την τεχνολογία του αεροπλάνου του, ούτε φυσικά στους αγώνες σου έλεγαν τί είχαν τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες τους, αφού έτρεχαν ως εθνικές ομάδες και τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες ήταν βαμμένα στα εθνικά χρώματα (μπλε τα γαλλικά, πράσινα τα βρετανικά, ασημί τα γερμανικά, κόκκινα τα ιταλικά κ.ο.κ.). Η κατασκοπία και η “κλοπή” σχεδίων, ακόμα και οι δολοφονίες μηχανολόγων ήταν πολύ συνηθισμένη πρακτική.

 

Δίχρονος DKW με υπερσυμπίεστη του 1935

Σήμερα βέβαια, η πρόσβαση στην υψηλή τεχνολογία είναι μόνο θέμα χρημάτων. Με ένα κλικ στο ποντίκι του ηλεκτρονικού σου υπολογιστή μπορείς να φτιάξεις τη δική σου εταιρεία μοτοσυκλετών ή αυτοκινήτων, χωρίς να χρειάζεται να έχεις δικό σου εργοστάσιο. Ούτε καν δικές σου αποθήκες δεν χρειάζεσαι. Εννοείται πως δεν υπάρχουν εθνικοί φραγμοί και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που η εθνική ταυτότητα του αγοραστή αποτελεί πρόβλημα για την πώληση τεχνολογίας από την μία χώρα στην άλλη.

Όμως μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και η βιομηχανία των μοτοσυκλετών δεν είχε καμία σχέση με το παρόν.

Κάθε χώρα είχε τα δικά της προβλήματα και η εθνική οικονομία καθόριζε την στρατηγική των εταιρειών. Η Βρετανία ήταν από τους νικητές του πολέμου και ως σύγχρονη αυτοκρατορία της εποχής (Ινδία, Χονγκ Κονγκ, Μακάο, Αυστραλία, Καναδάς και πολλές αφρικανικές χώρες ήταν και παραμένουν…. υπό την πολιτική και επιχειρηματική επιρροή της) έπρεπε η εθνική βιομηχανία της να τροφοδοτήσει με οχήματα τις αποικίες της. Σε αυτή τη μεγάλη προστατευμένη αγορά, δεν είχε κανέναν σοβαρό ανταγωνιστή και η βιομηχανία της δεν χρειαζόταν να κοπιάσει ιδιαίτερα για να πουλήσει. Το ζητούμενο ήταν να φτιάξει όσα περισσότερο οχήματα μπορούσε, το συντομότερο χρονικό διάστημα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι Βρετανοί άφησαν στην άκρη τους μεγάλους, πανάκριβους και περίπλοκους V2 κινητήρες των 1000 κυβικών και στράφηκαν στους μονοκύλινδρους και στην πιο απλή μορφή των δικύλινδρων εν σειρά.

Βρετανικός V2 κινητήρας JAP με 980 κυβικά του 1928

Την ίδια στιγμή η αποδεκατισμένη από επιστήμονες και κουτσή από εγκαταστάσεις εθνική βιομηχανία της Γερμανίας και της Ιταλίας, δηλαδή των χαμένων του πολέμου, έπρεπε να κατασκευάζει πολλά, μικρά-φτηνά οχήματα για να προσφέρουν οικονομική μετακίνηση στους κατοίκους τους, υπό τους αυστηρούς περιορισμούς στην πρόσβαση πρώτων υλών που τους είχαν θέσει οι νικητές του πολέμου.

Στη Γαλλία, τη χώρα που γεννήθηκαν οι πιο νεωτεριστικές μηχανολογικές ιδέες (στα όρια του σουρεαλισμού κάποιες φορές) η φορολογική πολιτική των μεταπολεμικών κυβερνήσεων στραγγάλισε την εθνική βιομηχανία της και την οδήγησε στην εσωστρέφεια. 

Στις ΗΠΑ από την άλλη μεριά, τα δολάρια και τα πετρέλαια “έτρεχαν” στους ολοκαίνουριους δρόμους με τις τέσσερεις λωρίδες κυκλοφορίας και οι Αμερικάνοι κατανάλωναν σε τεράστιες ποσότητες τα πάντα. Η εθνική βιομηχανία τους επικεντρώθηκε στην ποσότητα και τον εντυπωσιασμό, οπότε από τις Duesenberg με τους δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους και τους υπερσυμπιεστές του 1931 και τις V12 Packard και V16 Cadillac  του 1912 και του 1921 , κατάντησαν να κατασκευάζουν V8 αυτοκίνητα με ωστήρια και από τις τετρακύλινδρες Henderson έμειναν κολλημένοι για πάντα στις V2 με περιεχόμενη γωνία της 45⁰ και ξεχωριστό κιβώτιο ταχυτήτων που έπαιρνε κίνηση με αλυσίδα.  Άφθονα κυβικά και γρήγορη διαδικασία παραγωγής, με ευκολία επισκευής από ανειδίκευτους μηχανικούς. “Bigger – Looonger – Looower” και “You can fix it with a hammer” ήταν η συνταγή της επιτυχίας στις ΗΠΑ.

 

Αμερικάνικος οκτακύλινδρος εν σειρά με 2ΕΕΚ και υπερσυμπιεστή των αδερφών Duesemberg του 1931

Σε όλη αυτή την ιδιόμορφη μεταπολιτική κατάσταση στον κόσμο, η Ιαπωνική εθνική βαριά βιομηχανία δεν είχε απολύτως τίποτα! Η τοπική αγορά ήταν πολύ μικρή και κυρίως πολύ φτωχή για να καταναλώσει τα προϊόντας της σε ποσότητες που θα της επέτρεπαν να επιβιώσει. Την ίδια στιγμή το τεχνολογικό επίπεδο και οι βιομηχανικές υποδομές της ήταν αστείες για να κατασκευάσει προϊόντα προς εξαγωγή.

Τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες που κατασκεύαζαν ήταν αντίγραφα προπολεμικών βρετανικών σχεδίων (όχι κλεμμένα, κανονικά αγορασμένα blue-print) και οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων τους είχαν υποστεί ολική καταστροφή. Η βιομηχανική τεχνολογία/τεχνογνωσία τους (το know-how δηλαδή) ήταν υποτυπώδης και ο ισχυρισμός πως οι καμικάζι έριχναν τα αεροπλάνα στο στόχο τους (θυσιάζοντας τη ζωή τους προφανώς) γιατί ήταν τόσο κακά που δεν είχαν καμία άλλη επιχειρησιακή/επιθετική δυνατότητα έναντι των αντιπάλων τους, δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Ο μόνος τρόπος επιβίωσης της Ιαπωνικής εθνικής βιομηχανίας οχημάτων ήταν οι μαζικές εξαγωγές στην υπερκαταναλωτική αγορά των ΗΠΑ και ο μόνος τρόπος για να τα κατασκευάσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα είναι να πάρουν έτοιμη τεχνογνωσία.

Το γεγονός όμως πως δεν είχαν “παράδοση” στην κατασκευή οχημάτων και τα εργοστάσια τους είχαν ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς είχε και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πλεονέκτημα.

Το πλεονέκτημα ήταν πως ξεκινούσαν από ένα λευκό χαρτί και μπορούσαν να διαλέξουν τα καλύτερα στοιχεία από τις εθνικές βιομηχανίες των υπόλοιπων χωρών. Επίσης, τα καινούρια εργοστάσια που έφτιαξαν διέθεταν σύγχρονο εξοπλισμό και ήταν έτοιμα να εφαρμόσουν στην παραγωγή τις νέες μεθόδους κατασκευής που είχαν ανακαλυφθεί από την πολεμική βιομηχανία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (κυρίως τη γερμανική).

Έχοντας ήδη δεσμούς με την βρετανική βιομηχανία οχημάτων πριν τον πόλεμο, αλλά και με τους μηχανολόγους της Ανατολικής Γερμανίας να έχουν “τάσεις φυγής” από τη Σοβιετική Ένωση στην οποία είχε περιέλθει πλέον η μισή Γερμανία, τα Ιαπωνικά εργοστάσια ξεκίνησαν ένα σαφάρι συλλογής βιομηχανικής τεχνογνωσίας, κυρίως από αυτές τις δύο χώρες. Από τους Βρετανούς πήραν μόνο την εμφάνιση των μοτοσυκλετών τους, ενώ από τους Γερμανούς πήραν τις μεθόδους κατασκευής και την “στρατιωτικών προδιαγραφών” ποιότητα κατασκευής (μαζί με την τεχνολογία των δίχρονων και Wankel κινητήρων). Οι περισσότερες γερμανικές μοτοσυκλέτες εξελίχθηκαν για τις ανάγκες του στρατού και είχαν πολύ καλή στεγανοποίηση του ηλεκτρικού συστήματος .

 

Zundapp K 800, τετρακύλινδρη boxer του 1938

Επίσης οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν τα καλύτερα συστήματα τροφοδοσίας για μοτοσυκλέτες (τα γαλλικά καρμπιρατέρ της SOLEX, τα σχέδια των οποίων το 1960 αγόρασαν οι Ιάπωνες ιδρύοντας την Mikuni) ώστε να αντέχουν σε όλες τις καιρικές συνθήκες του πολέμου.

Επίσης από τις γερμανικές μοτοσυκλέτες εμπνεύστηκαν τη στρατιωτική (κυρίως αεροπορική) φιλοσοφία σχεδιασμού των κινητήρων τους, η οποία θέλει κάθε εξάρτημα να κάνει μόνο μία δουλειά και έπαιξε τεράστιο ρόλο στην αξιοπιστία τους.

Οι βρετανοί ήταν οπαδοί της σχεδιαστικής και κατασκευαστικής απλότητας και οι περισσότεροι κινητήρες τους χρησιμοποιούσαν απλοϊκά συστήματα λίπανσης και ηλεκτρικά συστήματα με αμφισβητούμενη αντοχή στο χρόνο (LUCAS…. The Prince Of Darkness…).

Όταν χρησιμοποιείς ένα εξάρτημα για να κάνει δύο ή τρεις δουλειές (π.χ. η καδένα κίνησης του εκκεντροφόρου να πρέπει ταυτόχρονα να μεταφέρει από τα κάρτερ το λάδι στην κεφαλή για λίπανση του συστήματος κίνησης των βαλβίδων ή η λίπανση να γίνεται με το λάδι που πλατσουρίζει ο στρόφαλος όταν περιστρέφεται, τότε το πιθανότερο είναι να κάνει και τις δύο δουλειές λάθος.

Αντιθέτως, όταν το κάθε εξάρτημα κάνει μόνο μία δουλειά μπορεί να την κάνει άριστα και οι πιθανότητες να χαλάσει είναι πολύ μικρότερες αφού κάνει μόνο τη δουλειά για την οποία έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί.

Αυτό λοιπόν που εκ πρώτης όψεως φαίνεται περίπλοκο και σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να χαλάσουν, στην πραγματικότητα ήταν το μυστικό της αξιοπιστίας των ιαπωνικών και γερμανικών κινητήρων, εκείνες τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι πρώτες Ιαπωνικές μοτοσυκλέτες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μοιάζουν πολύ με τις βρετανικές στα χαρτιά, όμως κατασκευαστικά είχαν πολύ πιο στενή σχέση με τη γερμανική βιομηχανία.

Έχοντας στα χέρια τους ό,τι χρειάζονταν για να κατασκευάσουν αξιόπιστες μοτοσυκλέτες και να τις πουλήσουν σε μεγάλες ποσότητες στις ΗΠΑ, το επόμενο βήμα που έπρεπε να κάνουν τα ιαπωνικά εργοστάσια για να κατακτήσουν τον κόσμο ήταν να μπουν στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης συμμετέχοντας στα Grand Prix…

Μόνο που εκεί θα έβρισκαν μπροστά τους ένα ανορθόδοξο βιομηχανικό “γαλατικό χωριό”… τους Ιταλούς!