Το μεγαλύτερο Test Ride Event της Ελλάδας – Ένα απίστευτο μοτοσυκλετιστικό διήμερο!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/6/2016

---UPDATE 2017---

Φέτος το Test Ride Event προγραμματίζεται λίγο μετά την Έκθεση Μοτοσυκλέτας στις 6 και 7 Μαίου 2017! Μέχρι να οριστικοποιηθεί η ημερομηνία και η τοποθεσία, διαβάστε όλα όσα κάναμε πέρσι, στην δεύτερη διοργάνωση ενός Test Ride Event που έγινε θεσμός και αποτελεί το μεγαλύτερο του είδος του!

 

Test Ride Event 2016:

Στις 28 και 29 Μαΐου, πολυάριθμοι φίλοι του περιοδικού MOTO, συγκεντρώθηκαν στα Μέγαρα για το μεγαλύτερο Test Ride που διοργανώνεται στην Ελλάδα, και σύμφωνα με όσα έχουμε δει ίσως και το μεγαλύτερο ολόκληρης της Ευρώπης. Πότε άλλωστε έχουν συγκεντρωθεί τόσες πολλές εταιρίες σ’ ένα test ride και μάλιστα σε πίστα, με τον κόσμο να οδηγεί δωρεάν τις μοτοσυκλέτες;

 

Το MOTO έχει οργανώσει πολλά test ride για τους αναγνώστες του, αλλά όταν πέρσι - για πρώτη φορά - αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τόσες πολλές μοτοσυκλέτες στην πίστα, ήταν δικαιολογημένη μία μικρή δόση δυσπιστίας για την τελική εκδοχή. Και εμείς άλλωστε είχαμε αμφιβολίες. Θα έρθει μέχρι τα Μέγαρα τόσος κόσμος που να δικαιολογούνται όλα αυτά τα μεγάλα έξοδα; Αν πάλι έχουμε πάρα πολλές συμμετοχές, θα καταφέρουμε να τους υποδεχτούμε όλους; Κι όμως πέρσι ξεπεράσαμε τα 7.400 test ride που σημαίνει ότι όχι μόνο ήρθαν πολλοί από τους αναγνώστες μας, αλλά οδήγησαν και πολλές μοτοσυκλέτες! Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα το πρώτο Test Ride Event και το κερδίσαμε, αφού ο κόσμος αλλά και οι εταιρίες που συμμετείχαν την πρώτη χρονιά, μας ζητούσαν να το οργανώσουμε ξανά. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περισσότερο με ισχυρή απαίτηση και λιγότερο ως παράκληση, ζητούσαν να γίνει και αλλού, ώστε να μην χρειάζεται να ταξιδέψουν! Κι αυτό παρόλο που είχαν έρθει παρέες από νησιά, από βόρειο Ελλάδα, υπήρχαν άνθρωποι που ταξίδεψαν και αυθημερόν ενώ γυρνούσαν όλη την ημέρα στην πίστα.

Δείτε ένα trailer από το ρεπορτάζ του φετινού Test Ride Event:

 

Πέρσι λοιπόν η επιτυχία ήταν τέτοια και το ενδιαφέρον του κόσμου τόσο, που είχαμε την υποχρέωση να επαναλάβουμε το Test Ride Event, κι έτσι ακριβώς έγινε! Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στο τέλος Μαΐου - υποδεχτήκαμε 1.500 φίλους της μοτοσυκλέτας που οδήγησαν 81 διαφορετικά μοντέλα σε δύο ξεχωριστές πίστες, απολαμβάνοντας την φιλοξενία και την οργάνωση του MOTO! Μεγάλο άγχος και τεράστιο αίσθημα ευθύνης για να προλάβουν όλοι να οδηγήσουν και μάλιστα πολλά διαφορετικά μοντέλα. Ωστόσο φέτος ο κόσμος ερχόταν πιο ενημερωμένος, τόσο για την διαδικασία, όσο και για το πνεύμα της εκδήλωσης. Το αποτέλεσμα είναι να ακούμε συνέχεια το ευχαριστώ, ακόμα κι όταν αναγκαζόμασταν να κόψουμε από κάποιον συμμετέχοντα το ειδικό βραχιολάκι, γιατί είχε παραβεί τους κανόνες στην πίστα! Πέρσι είχαμε εκατοντάδες σχόλια σε όλα τα κοινωνικά μέσα, στο motomag, σε email, ακόμα και σε τηλέφωνα στο γραφείο του περιοδικού, με την ευχή να ξανά γίνει και με ευχαριστήρια που όλη μέρα στον καυτό ήλιο, υποδεχόμασταν τον κόσμο έχοντας την αγωνία να περάσει μερικές όμορφες ώρες στην πίστα. Στον αντίστοιχο απολογισμό του πρώτου Test Ride Event, σκεφτήκαμε να ξεδιαλύνουμε τα αρνητικά σχόλια και να τα δημοσιεύσουμε! Γιατί τα αρνητικά που ακούγαμε είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την διαδικασία, που πρώτη φορά εφαρμοζόταν και ήταν από μόνα τους επεξηγηματικά, ορίστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από πέρσι: «…και δεν με άφηναν να διαλέξω μοτοσυκλέτα -  κατάφερα και πήρα τα MT09, RC390, Gsr 750, Super duke 1290, Street triple, Z1000, Hayabusa, Duke 690 και kymco xciting» Δηλαδή εκείνος που παραπονιόταν για την διαδικασία τελικά οδήγησε 9 μοτοσυκλέτες σε πίστα –δωρεάν- είδε φίλους και πέρασε όμορφα!

 

 

 

Φέτος όμως είχαμε μονάχα όμορφα σχόλια και βασικός λόγος είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι το Test Ride Event του MOTO είναι μία γιορτή της μοτοσυκλέτας, ούτε track day, ούτε ευκαιρία σύγκρισης. Φυσικά και συνυπάρχουν όλα μαζί, όπως η ευκαιρία να δοκιμάσεις μία μοτοσυκλέτα που ενδιαφέρεσαι να αγοράσεις, ωστόσο η πιο σωστή αντιμετώπιση είναι να το δει κανείς σαν μία ζωντανή έκθεση, μία έκθεση που οδηγείς τα εκθέματα. Έρχεσαι να δεις τις μοτοσυκλέτες που είναι συγκεντρωμένες σε ένα σημείο και να τις οδηγήσεις δωρεάν, χωρίς είσοδο, χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες. Εμείς αυτό που θέλουμε σαν περιοδικό μοτοσυκλέτας είναι να βλέπουμε ευχαριστημένο κόσμο να οδηγεί συνέχεια στην πίστα και είναι ο μόνος λόγος που μπαίνουμε σε όλο αυτό τον κόπο. Και αξίζει κάθε λεπτό! Από τα email και τις ευχές που εισπράττουμε, μέχρι τα χαμόγελα που βλέπουμε, η ανταμοιβή είναι τεράστια!

 

Φέτος βελτιώσαμε ακόμα περισσότερο την ροή των γκρουπ των μοτοσυκλετών, διατηρώντας τον αυστηρό κανόνα που έχουμε θέσει για συγκεκριμένο αριθμό μοτοσυκλετών που γυρνούν ταυτόχρονα στην πίστα. Με χορογραφημένες διαδικασίες όμως, καταφέραμε να έχουμε ένα τρίτο γκρουπ να μπαίνει στην πίστα, την στιγμή που το πρώτο έβγαινε έξω και ένα τέταρτο προετοιμαζόταν στις μοτοσυκλέτες. Το αποτέλεσμα είναι να αναχωρούν 11 ή 12 μοτοσυκλέτες κάθε τρία λεπτά!

 

Ταυτόχρονα ενημερώσαμε τον κόσμο για την συλλογική σκέψη που είχε την πρώτη χρονιά, ώστε να μην έρθουν μαζεμένοι την ίδια ώρα. Πέρσι στις 8:30 το πρωί του Σαββάτου είχαμε 400 άτομα να περιμένουν να οδηγήσουν. Είχαν όλοι τους σκεφτεί το ίδιο ακριβώς πράγμα: Θα πάμε νωρίς που δεν θα είναι κανείς! Φέτος, και αφού το επαναλάβαμε πολλές φορές, αυτή την σκέψη την διατήρησαν περίπου οι μισοί, ενώ μέχρι και αργά το απόγευμα ερχόταν συνέχεια κόσμος. Έτσι η ροή των επισκεπτών ήταν απόλυτα φυσιολογική για μία τέτοια εκδήλωση, με τον μέσο χρόνο αναμονής κάτω από τις τέντες όταν υπήρχαν πολλά άτομα, να μην ξεπερνά τα δέκα λεπτά!

 

 

Είδαμε πολύ λιγότερο κόσμο να έχει έρθει να οδηγήσει με αθλητικά παπούτσια ή χωρίς γάντια συγκριτικά με πέρσι και αυτό μας κάνει ακόμα πιο χαρούμενους, καθώς είναι μία ακόμα μικρή συμβολή του MOTO, προς την βελτίωση του μοτοσυκλετιστικού πνεύματος.

 

Είδαμε συμμετέχοντες, αγνώστους μεταξύ τους, να δανείζουν γάντια σε κάποιον που είχε έρθει χωρίς αυτά, για να μπορέσει να μπει στην πίστα. Ακόμα και παπούτσια είδαμε να ανταλλάσσουν!

 

Είδαμε ανθρώπους να έχουν βρεθεί σε μοντέλο που δεν σκεφτόντουσαν για αγορά και να επιστρέφουν με τελείως διαφορετική εντύπωση, κι άλλους να «ανακαλύπτουν» μοτοσυκλέτες που είχαν ξεχάσει να εντάξουν στην πεντάδα ή δεκάδα που είχαν στοχεύσει για να οδηγήσουν.

 

Κι έπειτα σε κάθε γκρουπ ακούγαμε νέες –απίστευτες- ατάκες! Ευχαριστούμε λοιπόν όλους εσάς που ήρθατε, για την πρόσχαρη διάθεση που μεταφέρατε και τον ενθουσιασμό σας. Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας, που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να σηκώσουμε μόνοι μας το μεγάλο κόστος, καθώς και όλες τις εταιρίες που συμμετείχαν! Για άλλη μία χρονιά οι εταιρίες έδωσαν δυναμικό παρόν στο κάλεσμα του MOTO αποδεικνύοντας την διάθεση τους να βρίσκονται κοντά στον κόσμο της μοτοσυκλέτας! Δεσμευόμαστε λοιπόν ότι πλέον το Test Ride Event θα αποτελεί θεσμό και στοχεύουμε να το εξελίξουμε ακόμα περισσότερο!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ετικέτες

Μια απ' τις πιο σημαντικές "μοτοσυκλέτες" της Moto Guzzi

Η κρυφή ιστορία πίσω απ' το τρίτροχο
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

6/2/2019

Moto Guzzi V7, η πιο αναγνωρίσιμη της εταιρείας που κατέχει το ρεκόρ του Ευρωπαίου κατασκευαστή με την μεγαλύτερη ΑΔΙΑΚΟΠΗ λειτουργία, μία μοτοσυκλέτα είδωλο για όλους τους ιταλόφιλους και όχι μονάχα τους guzzisti! Σήμερα θα πάμε στην απαρχή της ιστορίας της και θα βρούμε την βάση για έναν από τους λόγους της επιτυχίας της. Και για να το κάνουμε αυτό θα ξεκινήσουμε με μία ελάχιστα γνωστή τρίκυκλη μοτοσυκλέτα, που παίζει με τα όρια που υπάρχουν με την αυτοκίνηση του σήμερα, μιας και κάποτε όλες αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο γκρίζες…

Με μια πρώτη ματιά το τρίτροχο της Moto Guzzi εντυπωσιάζει με τον σχεδιασμό του θυμίζοντας περισσότερο αυτοκίνητο -λόγω του τιμονιού- και λιγότερο φουρκόνι όπως θα προτρέξουν πολλοί να το παρομοιάσουν, όμως στην πραγματικότητα είναι κάτι τελείως ξεχωριστό.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 η Moto Guzzi υπέγραψε μια συμφωνία με τον ιταλικό στρατό ώστε να τους κατασκευάσει ένα όχημα ικανό για να περάσει ακόμη κι απ’ τα πιο δύσβατα ορεινά μονοπάτια, μεταφέροντας συνάμα μεγάλες ποσότητες προμηθειών και χωρίς να έχει μεγάλο κόστος συντήρησης. Η πρόταση έπεσε στο τραπέζι της Moto Guzzi απ’ τον στρατηγό Ferruccio Garbari που ήθελε να “αποσύρει” τα μουλάρια που χρησιμοποιούσαν μέχρι πρότινος τα στρατεύματα για την μεταφορά εφοδίων καθώς κατά τη διάρκεια του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου αποδείχτηκαν υπό μια έννοια ζημιογόνα, αφού όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί έπρεπε να τραφούν για να αποδώσουν - και με τη τροφή να είναι περιορισμένη τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Έτσι τον Μάρτιο του 1960 μετά από έναν χρόνο εντατικών δοκιμών και τροποποιήσεων, η Moto Guzzi παρουσίασε το Autoveicolo Da Montagna (ορεινό όχημα).

Υπεύθυνος για τη δημιουργία του ήταν ο ευρηματικός μηχανικός της ιταλικής εταιρείας, Giulio Carcano. Το αρχικό του πλάνο ήταν να χρησιμοποιήσει τον μονοκύλινδρο κινητήρα των 500 κυβικών που είχαν κι άλλες μοτοσυκλέτες της εταιρείας -τόσο στρατιωτικές όσο και παραγωγής, όμως αφού αποδείχτηκε αρκετά αδύναμος τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Giulio είχε σχεδιάσει έναν αερόψυκτο δικύλινδρο V 90ο με σκοπό να τοποθετηθεί στην sport έκδοση του Fiat 500, όμως το σχέδιο ματαιώθηκε καθώς η Moto Guzzi δεν είχε τη δυνατότητα να τον παράγει στις ποσότητες που ζητούσε η Fiat. Ναι, ήταν μία ωραία εποχή που ευνοούσε τις συνεργασίες. Το γεγονός πως ήταν υπεύθυνος στη δημιουργία του Autoveicolo Da Montagna του έδωσε τη δυνατότητα να εξελίξει περαιτέρω τον κινητήρα αυξάνοντας τον κυβισμό στα 754 κυβικά, προσφέροντας έτσι στο βαρυ σχετικά πρωτότυπο τις απαραίτητες επιδόσεις για να περνά και απ' τα πιο δύσκολα μονοπάτια. Ακόμη, ο κινητήρας είναι εφοδιασμένος με κιβώτιο έξι σχέσεων και μια όπισθεν παρέχοντας την κατάλληλη κλιμάκωση της δύναμης ώστε να ανεβαίνει μέχρι και πλαγιές με κλίση έως 31 μοίρες. Για να μην αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα σε οποιοδήποτε τερέν, εφοδίασε τους πίσω τροχούς με ένα είδος ερπύστριας που μάλιστα είναι ρυθμιζόμενη ώστε να παρέχονται τα μέγιστα δυνατά επίπεδα πρόσφυσης, ενώ η μετάδοση της κίνησης γίνεται μέσω του διαφορικού.

Ακόμη ο μπροστινός τροχός παίρνει κίνηση απ’ τον κινητήρα μέσω δύο αξόνων με αποτέλεσμα να εκμηδενίζονται σχεδόν οι πιθανότητες να κολλήσει σε κάποιο μέρος στο βουνό. Όμως, το μεγαλύτερο ατού του –η αναρρίχηση στις απότομες πλαγιές- ήταν ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του, καθώς είχαν σκοτωθεί αρκετοί στρατιώτες την ώρα που ανέβαιναν στις πλαγιές αφού πολλές φορές αναποδογύριζε, πλακώνοντάς τους. Με την σκληρότητα που υπήρχε εκείνη την εποχή, συγκριτικά με την πιο εύκολα συναισθηματικά φορτισμένη δική μας, να ρίχνει βάρος και στο ίδιο το στράτευμα, καθώς δεν ήταν επαρκώς εκπαιδευμένο...

Σαν σύνολο εκπλήρωνε επιτυχώς τον στόχο του, αφού το πεδίο δράσης του δεν γνώριζε περιορισμούς -χάρη στην κίνηση στους τρεις τροχούς και τις ερπύστριες- ενώ παράλληλα το κόστος συντήρησης δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο σε χρήμα αλλά αντίθετα σε χρόνο. Πράγμα που σε στρατιωτικούς όρους το καθιστούσε ασύμφορο. Έτσι οι απώλειες που είχαν προκύψει απ’ τη χρήση του και σε συνδυασμό με τη δύσκολη συντήρηση που είχε λόγω των αξόνων κίνησης οδήγησε στην διακοπή της παραγωγής της, το 1963. Δεν είναι τυχαίο που το ψευδόνυμό του σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, ήταν: "Συνονθύλευμα γραναζιών".

Το εικονιζόμενο, άψογα ανακατασκευασμένο μοντέλο, προέρχεται απ’ το μουσείο The motorworld του V. Sheyanov που βρίσκεται κοντά στην Σαμάρα, βορειοανατολικά της χώρας μας κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και του Καζακστάν.

Ο Peter Moskovsskikh αναφέρει την ιστορία της μοτοσυκλέτας μέχρι να μπει στο μουσείο ως έκθεμα λέγοντας: “Την αποκτήσαμε από έναν συλλέκτη στο Rimini. Δεν ήταν σε κακή κατάσταση όμως η ολική ανακατασκευή της ήταν απαραίτητη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να βρούμε όλα τα ανταλλακτικά και όχι η διαδικασία της αναπαλαίωσης που διήρκησε έξι μήνες.” Για την ακρίβεια η αναπαλαίωση ήταν τόσο πιστή που απέκτησε ξανά μέχρι και την Beretta 38/49 που χρησιμοποιούσαν τα ιταλικά στρατεύματα στο ‘B Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και το έμβλημα του Torino Alpini του στρατιωτικού σώματος που την χρησιμοποιούσε.

Η ανακατασκευή της όμως δεν έγινε στο ρωσικό μουσείο όπως πολλοί θα πιστεύαμε αλλά πίσω στην Ιταλία, στο Cingoli, απ’ τον Costantino Frontalini ιδιοκτήτη ενός άλλου μουσείου που είναι αφιερωμένο στα sidecars.

Το τρίτροχο της Moto Guzzi έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της κίνησης που είχε και στους τρείς τροχούς καθώς και των ερπυστριών της όμως το πραγματικό μυστικό είναι ότι κρύβει μέσα της κάτι που είναι ανεκτίμητης ιστορικής αξίας για την εταιρεία, τον κινητήρα της. Όχι μόνο επειδή ήταν ο πρώτος διάταξης V της Moto Guzzi που χρησιμοποιήθηκε έστω και σε μοντέλο για στρατιωτική χρήση αλλά επειδή μετέπειτα θα εξόπλιζε μοντέλο - είδωλο της εταιρείας, το V7.

Ο λόγος της δημιουργίας της V7, αποσκοπούσε στο να κερδίσει η Moto Guzzi έναν διαγωνισμό που είχε ξεκινήσει η ιταλική κυβέρνηση για τον εξοπλισμό της αστυνομίας με μοτοσυκλέτες. Νικητής του διαγωνισμού θα ήταν αυτός που η μοτοσυκλέτα του θα είχε το χαμηλότερο κόστος συντήρησης απ' τις υπόλοιπες στα πρώτα 100.000 και όπως καταλαβαίνετε η Moto Guzzi σε αυτόν τον τομέα δεν είχε αντίπαλο, χάρη τη δημιουργία του Giulio Carcano. Για να τον τιμήσει έδωσε τ' όνομά του στον κινητήρα, παρουσιάζοντας έτσι τον Carcano V7Έτσι το 1964 η πρώτη V7 βγήκε στην παραγωγή διαμορφώνοντας την εικόνα της Moto Guzzi που μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτη με τους εγκάρσια τοποθετημένους κινητήρες.

Αν θέλετε, εδώ μπορείτε να διαβάσετε την δοκιμή της V7 II Special 2015, συνεχίζοντας την ιστορία του Carcano...

Ετικέτες