Δοκιμάζουμε την Ducati Panigale 1299! Είμαστε στην Πορτογαλία!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

30/1/2015

Στα νότια της Πορτογαλίας και συγκεκριμένα στην πίστα του Portimao, συναντηθήκαμε με την κορυφαία των Ιταλίδων μοτοσυκλετών. Κορυφαία, μέχρι στιγμής δηλαδή, μέχρι Aprilia και MV Agusta να παρουσιάσουν τα μοντέλα που έχουν υποσχεθεί και μέχρι να γίνει το απαραίτητο συγκριτικό….

Προς το παρόν δεν χορταίνουμε να την περιεργαζόμαστε, πριν ο καιρός μας κάνει την χάρη να βρεθούμε στην σέλα της. Η Panigale αύξησε τον κυβισμό της, με τα υπερμεγέθη πιστόνια που βλέπετε στις φωτογραφίες, βελτίωσε πλαίσιο και θέση οδήγησης και έτσι μεταλλάχθηκε πολύ από την 1199. Καταρχήν η απόκριση του κινητήρα δεν έχει την εκρηκτικότητα που είχε πιο πριν, αλλά περισσότερη δύναμη απλωμένη σε μεγαλύτερη διάρκεια. Υπέροχα σταθερή μοτοσυκλέτα, ακόμα και στην αρχή της μεγάλης ευθείας, που καθώς βγαίνεις με χιλιόμετρα από την παρατεταμένη δεξιά συναντάς το μικρό υψομετρικό σπάσιμο, ελαφραίνοντας αναγκαστικά τον εμπρός τροχό. Εκεί πλαίσιο και ημι-ενεργητικές αναρτήσεις κρατούν προσγειωμένη την μοτοσυκλέτα όσο εσύ κρατάς το γκάζι στο τέρμα, έχοντας αλλάξει ήδη σε έκτη.

Το θέμα των ημι-ενεργητικών αναρτήσεων, θα το αναλύσουμε στο περιοδικό στην έκταση που του αρμόζει, όπως και τα φρένα άλλωστε, καθώς και για το ABS χωρά κουβέντα. Η Ducati μιλά για "cornering ABS" που το προσφέρει η νέα μονάδα της Bosch και έχει συνδυασμένη λειτουργία, εκτός από την στιγμή που μπαίνεις στην πίστα. Αλλάζοντας κατάσταση λειτουργίας, για χρήση σε πίστα, το ABS παύει να λειτουργεί συνδυασμένα και δεν ενεργεί στον πίσω τροχό, μονάχα μπροστά. Σε άλλα modes η λειτουργία του είναι συνδυασμένη και βασίζεται σε όσα έχουμε ήδη δει από την Bosch στην πρώτη τέτοια μονάδα που έβγαλε, την 9ME. Οι αναγνώστες του MOTO θα θυμούνται την δοκιμή εκείνης της μονάδας στο τεύχος 528 και σύμφωνα με τους τεχνικούς της Ducati ισχύουν όσα γράφαμε τότε, σχετικά με τον αισθητήρα κλίσης και τα υπόλοιπα συστήματα, βάση των οποίων λειτουργεί και η νέα μονάδα που έχει η Panigale 1299. Παραμένει επίσης αυτό που είχαμε πει στο τεύχος 528, πως συνδυασμένη λειτουργία στην πίστα και cornerning ABS δεν υφίσταται, και δεν γίνεται να δούμε για σχεδόν μια πενταετία ακόμα. Θα πρέπει κάποια ομάδα να επενδύσει πρώτα σε αυτό, σε συνεργασία με την Bosch, και μετά από τα πρώτα αποτελέσματα στους αγώνες να το δούμε και στην παραγωγή. Προς το παρόν θα πάει κανείς χειρότερα με αυτό στην πίστα, παρά χωρίς. Σε όλες όμως τις άλλες περιπτώσεις, όταν το ABS είναι ενεργοποιημένο, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις την στιγμή που ενεργοποιείται, τόσο καλή είναι η λειτουργία του.

Πλαίσιο και θέση οδήγησης έχουν αλλαγές που θα ευνοήσουν τους ψηλότερους αναβάτες, την στιγμή που και η ευελιξία και η σταθερότητα της μοτοσυκλέτας, έχουν βελτιωθεί. Δεν χαίρεσαι απλά να την οδηγείς στην πίστα, η λέξη χαρά είναι λίγο να περιγράψει όσα ζήσαμε στο Portimao. Περισσότερα με την επιστροφή μας! 

 

 

 

Ετικέτες

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”