Δοκιμάζουμε την Ducati Panigale 1299! Είμαστε στην Πορτογαλία!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

30/1/2015

Στα νότια της Πορτογαλίας και συγκεκριμένα στην πίστα του Portimao, συναντηθήκαμε με την κορυφαία των Ιταλίδων μοτοσυκλετών. Κορυφαία, μέχρι στιγμής δηλαδή, μέχρι Aprilia και MV Agusta να παρουσιάσουν τα μοντέλα που έχουν υποσχεθεί και μέχρι να γίνει το απαραίτητο συγκριτικό….

Προς το παρόν δεν χορταίνουμε να την περιεργαζόμαστε, πριν ο καιρός μας κάνει την χάρη να βρεθούμε στην σέλα της. Η Panigale αύξησε τον κυβισμό της, με τα υπερμεγέθη πιστόνια που βλέπετε στις φωτογραφίες, βελτίωσε πλαίσιο και θέση οδήγησης και έτσι μεταλλάχθηκε πολύ από την 1199. Καταρχήν η απόκριση του κινητήρα δεν έχει την εκρηκτικότητα που είχε πιο πριν, αλλά περισσότερη δύναμη απλωμένη σε μεγαλύτερη διάρκεια. Υπέροχα σταθερή μοτοσυκλέτα, ακόμα και στην αρχή της μεγάλης ευθείας, που καθώς βγαίνεις με χιλιόμετρα από την παρατεταμένη δεξιά συναντάς το μικρό υψομετρικό σπάσιμο, ελαφραίνοντας αναγκαστικά τον εμπρός τροχό. Εκεί πλαίσιο και ημι-ενεργητικές αναρτήσεις κρατούν προσγειωμένη την μοτοσυκλέτα όσο εσύ κρατάς το γκάζι στο τέρμα, έχοντας αλλάξει ήδη σε έκτη.

Το θέμα των ημι-ενεργητικών αναρτήσεων, θα το αναλύσουμε στο περιοδικό στην έκταση που του αρμόζει, όπως και τα φρένα άλλωστε, καθώς και για το ABS χωρά κουβέντα. Η Ducati μιλά για "cornering ABS" που το προσφέρει η νέα μονάδα της Bosch και έχει συνδυασμένη λειτουργία, εκτός από την στιγμή που μπαίνεις στην πίστα. Αλλάζοντας κατάσταση λειτουργίας, για χρήση σε πίστα, το ABS παύει να λειτουργεί συνδυασμένα και δεν ενεργεί στον πίσω τροχό, μονάχα μπροστά. Σε άλλα modes η λειτουργία του είναι συνδυασμένη και βασίζεται σε όσα έχουμε ήδη δει από την Bosch στην πρώτη τέτοια μονάδα που έβγαλε, την 9ME. Οι αναγνώστες του MOTO θα θυμούνται την δοκιμή εκείνης της μονάδας στο τεύχος 528 και σύμφωνα με τους τεχνικούς της Ducati ισχύουν όσα γράφαμε τότε, σχετικά με τον αισθητήρα κλίσης και τα υπόλοιπα συστήματα, βάση των οποίων λειτουργεί και η νέα μονάδα που έχει η Panigale 1299. Παραμένει επίσης αυτό που είχαμε πει στο τεύχος 528, πως συνδυασμένη λειτουργία στην πίστα και cornerning ABS δεν υφίσταται, και δεν γίνεται να δούμε για σχεδόν μια πενταετία ακόμα. Θα πρέπει κάποια ομάδα να επενδύσει πρώτα σε αυτό, σε συνεργασία με την Bosch, και μετά από τα πρώτα αποτελέσματα στους αγώνες να το δούμε και στην παραγωγή. Προς το παρόν θα πάει κανείς χειρότερα με αυτό στην πίστα, παρά χωρίς. Σε όλες όμως τις άλλες περιπτώσεις, όταν το ABS είναι ενεργοποιημένο, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις την στιγμή που ενεργοποιείται, τόσο καλή είναι η λειτουργία του.

Πλαίσιο και θέση οδήγησης έχουν αλλαγές που θα ευνοήσουν τους ψηλότερους αναβάτες, την στιγμή που και η ευελιξία και η σταθερότητα της μοτοσυκλέτας, έχουν βελτιωθεί. Δεν χαίρεσαι απλά να την οδηγείς στην πίστα, η λέξη χαρά είναι λίγο να περιγράψει όσα ζήσαμε στο Portimao. Περισσότερα με την επιστροφή μας! 

 

 

 

Ετικέτες

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: