Ένα Yamaha R1 με... κέλυφος, από το Βέλγιο [VIDEO]

Ακόμη μία τρελή ιδέα για να “νικήσει” κάποιος τη βροχή

Από τον

Γιάννη Τσινάβο

27/6/2024

Πριν λίγο διάστημα είχατε διαβάσει για την οροφή μοτοσυκλέτας από την Sepal Shields η οποία δεν κέρδισε και ιδιαίτερα το εμπορικό κοινό καθώς η κατασκευή της δημιουργούσε αρκετά προβλήματα κατά την οδήγηση στη βροχή. Τώρα μία νέα ιδιοκατασκευή από έναν Βέλγο έρχεται στο προσκήνιο με την συγκεκριμένη μάλλον να έχει την ίδια κατάληξη.

Κατά καιρούς έχουμε δει αρκετές προσπάθειες τόσο από κατασκευαστές μοτοσυκλετών για να λύσουν το πρόβλημα της οδήγησης στη βροχή όσο και από εταιρείες οι οποίες θέλουν να βγάλουν ένα προϊόν το οποίο θα σαρώσει την αγορά, ωστόσο το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει το αντίθετο μάλιστα.

Ένα Yamaha R1 με κέλυφος από το Βέλγιο [VIDEO]

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το σκούτερ C1 της BMW το οποίο είχε σταθερή οροφή και ζώνες ασφαλείας με ειδικό κλωβό για να οδηγείται χωρίς κράνος, αυτό το φιλόδοξο σχέδιο της γερμανικής εταιρείας ενώ είχε ένα σημαντικό βαθμό εξέλιξης ώστε να είναι το πρώτο του είδους που θα πρωταγωνιστήσει τελικά δεν είχε την εμπορική απήχηση που περίμεναν οι Βαυαροί.

Από εκεί και έπειτα είδαμε περισσότερες ιδέες και προτάσεις οι οποίες είχαν να κάνουν με οροφές μοτοσυκλετών οι οποίες όμως σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν να “κλέψουν” την πρωτιά από τα αδιάβροχα που τόσα χρόνια αποτελούν την καλύτερη και συμφέρουσα λύση για οδήγηση στη βροχή. Στην Ασία οι λύσεις αυτές σε μικρά σκούτερ είναι πιο διαδομένες και υπάρχουν εταιρείες που κατασκευάζουν κιτ μετατροπής για σχεδόν όλες τις μάρκες της τοπικής αγοράς, ωστόσο ούτε εκεί έχει κερδιθεί η μάχη έναντι των αδιάβροχών.

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως, ένας μοτοσυκλετιστής από το Βέλγιο εμφανίστηκε με ένα Yamaha R1 με οροφή τύπου κέλυφος κερδίζοντας γρήγορα την προσοχή. Η διαφορά είναι πως πλέον δέχεται περισσότερες παραγγελίες από εκείνο που περίμενε κανείς αρχικά. Η συγκεκριμένη κατασκευή εκτείνετε από το εμπρός φαίρινγκ της μοτοσυκλέτας έως το πίσω μέρος εκεί που είναι η σέλα του συνεπιβάτη, ενώ στην κορυφή του κελύφους βλέπουμε πως ο Βέλγος έχει τοποθετήσει και φώτα για να γίνεται ακόμη καλύτερα ορατός. Για να ανέβει στη σέλα του R1 ο αναβάτης θα χρειαστεί να σηκώσει το κέλυφος προς τα πάνω και στη συνέχεια θα μπορέσει να το κλείσει ξανά προς τα κάτω.

Ωστόσο η συγκεκριμένη ιδιοκατασκευή δεν καλύπτει όλο σώμα του αναβάτη καθώς από το καλάμι και κάτω δεν υπάρχει κάποια προστασία. Στην προσπάθεια του να βελτιώσει την αεροδυναμική αντίσταση ο Βέλγος “κατασκευαστής” έδωσε όσο πιο αεροδυναμικό σχήμα γινόταν και ισχυρίζεται πως είναι μία εξαιρετικά ευέλικτη λύση. Ο χρόνος θα δείξει σύντομα αν εκείνοι που δέχονται να οδηγήσουν μία μοτοσυκλέτα με οροφή, θα ξεχωρίσουν την συγκεκριμένη λύση έναντι όσο έχουμε δει έως τώρα.

Ετικέτες

yamaha r1

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.