Πίστα Σερρών: Νέα άσφαλτος σε λίγους μήνες αποφάσισε η νέα διοίκηση

Από τον

Μπάμπη Μέντη

13/12/2019

Δύσκολα θα βρεις κάποιον που να έχει οδηγήσει στην πίστα των Σερρών και να μην του άρεσε. Ιδιαίτερα για τις μοτοσυκλέτες, η χάραξη αυτής της πίστας είναι απολαυστική και πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται και ξανάρχονται από το εξωτερικό για την απολαύσουν. Από το 1998 που άνοιξε για το κοινό πέρασαν 21 χρόνια και όλο αυτό το διάστημα ο περιβάλλον χώρος έχει αλλάξει αρκετά, αποκτώντας μόνιμα pit box, ανανεωμένες κτηριακές εγκαταστάσεις και ενσωματώνοντας πίστα motocross, που φιλοξένησε διεθνείς αγώνες. Όμως τα πράγματα δεν είχαν αντίστοιχα ευθύγραμμη βελτίωση σε ό,τι αφορά τη συντήρηση της ίδιας της ασφάλτου της πίστας. Η αρχική άσφαλτος ήταν πραγματικά φανταστική σε κράτημα και επέτρεπε στις μοτοσυκλέτες δρόμου με τουριστικά λάστιχα τεχνολογίας του 1998 να ξύνουν μαρσπιέδες στη βροχή, κάτι που είχαμε πολλές φορές επιβεβαιώσει στα τεστ που είχαμε κάνει εκεί. Στεγνή έτρωγε βέβαια γρήγορα τα ελαστικά, αλλά χαλάλι. Με το πέρασμα των χρόνων και την έντονη αγωνιστική δραστηριότητα που ακολούθησε, ήταν φυσικό επακόλουθο το επίπεδο της πρόσφυσης να μειωθεί, αλλά λόγω του άγριου χαλικιού, η πίστα συνέχιζε να “τρώει λάστιχα” χωρίς όμως το αντίστοιχο κράτημα.

Έτσι η τότε διοίκηση της πίστας αποφάσισε την μερική ανανέωση της ασφάλτου στις στροφές. Δυστυχώς η ποιότητα της δουλειάς που έγινε τότε ήταν κάτω των προσδοκιών, με αποτέλεσμα τα νέα κομμάτια ασφάλτου να αρχίζουν να διαλύονται μετά το πέρασμα των πρώτων αυτοκινήτων. Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε μια σειρά από προβλήματα για τη διοίκηση της πίστας, που έπρεπε να λύσει το πρόβλημα του κόστους και του χρόνου της εκ νέου επισκευής της ασφάλτου. Τελικά οι απαραίτητες εργασίες στα συγκεκριμένα τμήματα έγιναν και η πίστα επαναλειτούργησε. Όμως αυτή η τμηματική ανανέωση της ασφάλτου δεν μπορεί να συγκριθεί με την αρχική ομοιογενή εικόνα που είχε η άσφαλτος της πίστας των Σερρών τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της. Έτσι η νέα διοίκηση που ορίστηκε στις 14 Νοεμβρίου, αποφάσισε να στρώσει με νέα άσφαλτο την πίστα (όλη τη διαδρομή και όχι τμηματικά). Είχε προηγηθεί η προκήρυξη διαγωνισμών για ανάληψη του έργου ύψους 450.000€ το 2017, το 2018 και το 2019, λεπτομέρειες του οποίου μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ στο σχετικό ρεπορτάζ που είχαμε δημοσιεύσει.

Αυτό σημαίνει πως τα σαμαράκια στις ενώσεις μεταξύ παλιάς και καινούριας ασφάλτου θα εξαφανιστούν και οι χρόνοι που θα δούμε στο επόμενο πρωτάθλημα ταχύτητας θα είναι ακόμα πιο χαμηλοί. Βέβαια το απόλυτο κράτημα το αποκτούν οι πίστες μετά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους και όχι όταν η άσφαλτος είναι εντελώς καινούρια. Φυσικά αυτή η δουλειά απαιτεί να σταματήσει η λειτουργία της πίστας για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι εργασίες μπορεί να διακοπούν κάθε φορά που ο καιρός δεν είναι κατάλληλος. Ως γνωστόν, οι περισσότερες δραστηριότητες της πίστας (αγωνιστικές και μη) γίνονται μεταξύ Απριλίου-Οκτωβρίου. Η διοίκηση θέλει φυσικά να είναι έτοιμη η πίστα όσο πιο νωρίς γίνεται, αλλά όπως είπαμε οι εργασίες δεν μπορούν να γίνουν χωρίς τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Έτσι η διοίκηση προσανατολίζεται για το χρονικό διάστημα μεταξύ τέλος Ιουλίου και τέλος Αυγούστου, όπου συνήθως δεν υπάρχουν αγωνιστικές δραστηριότητες και ο καιρός στην περιοχή δεν θα δημιουργήσει καθηστερίσεις στις εργασίες.

Αυτή είναι η νέα διοίκηση της πίστα των Σερρών:

Πρόεδρος

Ματθαίου Γεώργιος

Διευθύνων Σύμβουλος

Μήχος Γεώργιος

α΄ Αντιπρόεδρος

Γούνας Γεώργιος

β΄ Αντιπρόεδρος

Παπαβασιλείου Βασίλειος

Μέλη

Παλάζη Χρυσάνθη

Μιχτσόγλου Δημήτριος

Παπαδημητρίου Οδυσσέας

https://bit.ly/MOTO_671

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

25/9/2025

Η φιλανθρωπική εκδήλωση στη Laguna Seca στηρίζει την τοποθέτηση αεροφραχτών και μαλακών προστατευτικών που συμβάλουν τα μέγιστα, στην προστασία της ζωή, σε περίπτωση ατυχήματος

Ο τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα 500cc Wayne Rainey δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι ένας από τους αναβάτες που έγραψαν ιστορία στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90, μονομαχώντας με ονόματα όπως οι Eddie Lawson και Kevin Schwantz σε μια εποχή που οι αγώνες Grand Prix ήταν αρκετά πιο ωμοί και πολύ πιο επικίνδυνοι.

Η καριέρα του, όμως, τερματίστηκε απότομα το 1993, όταν ένα βίαιο highside στο Misano τον άφησε παράλυτο από το στήθος και κάτω. Για τους περισσότερους, εκεί θα τελείωνε η ιστορία. Όχι όμως για τον Rainey, που συνέχισε να στηρίζει το άθλημα από άλλη θέση, βοηθώντας στη δημιουργία του MotoAmerica, καθοδηγώντας νέους αναβάτες και προωθώντας την ασφάλεια στις πίστες. Αυτή η ανθεκτικότητα είναι που τον καθιστά κάτι παραπάνω από θρύλο, κάνοντας τον πηγή έμπνευσης για όλους, μέσα κι έξω από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας.

Αυτή η φιλοσοφία βρίσκεται στην καρδιά του “Rainey’s Ride To The Races”, της φιλανθρωπικής βόλτας που πραγματοποιείται για πέμπτη χρονιά και συνδυάζει μια ομαδική διαδρομή μέσα από τις ακτογραμμές της California με το αγωνιστικό τριήμερο του MotoAmerica στη θρυλική πίστα Laguna Seca. Οι αναβάτες ξεκινούν από το Baja Cantina στο Carmel, με συνοδεία της τροχαίας της California, και τερματίζουν στην πίστα, γιορτάζοντας τους αγώνες και παράλληλα ενισχύοντας έναν σκοπό που αφορά όλους, την ασφάλεια.

Η φετινή διοργάνωση συγκέντρωσε 142.000 δολάρια για το Roadracing World Action Fund, ανεβάζοντας τη συνολική προσφορά του event σε πάνω από 650.000 δολάρια. Τα χρήματα επενδύονται σε αεροφράχτες και μαλακά προστατευτικά για τις μπαριέρες, τα φουσκωτά προστατευτικά που βλέπουμε στις γρήγορες στροφές και στις ζώνες φρεναρίσματος των πιστών. Και δεν προστατεύουν μόνο τους επαγγελματίες, παραμένουν εκεί για όσους συμμετέχουν σε track days, σχολές αγώνων ή ερασιτεχνικούς θεσμούς.

Φέτος, η στιγμή έγινε ακόμα πιο προσωπική για τον ίδιο τον Rainey. Για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια, γύρισε ξανά γύρους στη Laguna Seca, καβαλώντας μια Yamaha XSR900GP με ειδικά διαμορφωμένα χειριστήρια. Μαζί του βρέθηκαν στην πίστα οι Kenny Roberts, Freddie Spencer, Bubba Shobert, Rick Johnson, Doug Chandler και Ben Spies, μετατρέποντας τη βόλτα σε μια μοναδική επανένωση πρωταθλητών και ζωντανή γιορτή της ιστορίας των αγώνων. Rainey's Ride

Ο ίδιος το είπε απλά “Αυτό που ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόμουν. Η βόλτα έχει αποκτήσει δική της ζωή, κι αυτό οφείλεται σε όλους όσους τη στηρίζουν κάθε χρόνο”.

Οι μοτοσυκλέτες θα έχουν πάντα ρίσκο, κι αυτό είναι κομμάτι της μαγείας τους. Όμως η κοινότητα μπορεί να κάνει βήματα ώστε το άθλημα να είναι πιο ασφαλές χωρίς να χάσει την έντασή του. Ένα απλό προστατευτικό ίσως να μην ακούγεται σπουδαίο, αλλά αν σώσει έστω κι έναν αναβάτη, τότε αξίζει κάθε δολάριο.

To “Rainey’s Ride” μας θυμίζει ότι οι θρύλοι δείχνουν τον δρόμο με το παράδειγμά τους. Και ότι η ασφάλεια δεν είναι υπόθεση μόνο των επαγγελματιών, αλλά όλων μας. Γιατί στο τέλος, αυτό που όλοι θέλουμε είναι το ίδιο, να μπορούμε να ξανακαβαλήσουμε και να συνεχίσουμε να οδηγούμε για όσο περισσότερο γίνεται.