Ρεπορτάζ: Ημέρες Μοτοσυκλέτας 2017

Τόσο όσο έπρεπε
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

3/10/2017

Μετά το τέλος του διήμερου που διήρκησε η εκδήλωση-έκθεση "Ημέρες Μοτοσυκλέτας" στο παλιό αμαξοστάσιο στην οδό Πειραιώς, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το μέγεθος του χώρου και τα εκθέματα ήταν τόσα όσα έπρεπε. Ούτε μικρή για να την πεις μίζερη, ούτε τεράστια για να χάσει το χρώμα και την ζωντάνια της.

Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η τοποθεσία και ο χώρος είναι ιδανικός για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Είτε έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο, είτε όχι, η πρόσβαση είναι εύκολη για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Αττικής. Δεύτερον, η περιοχή από μόνη της αποτελεί σημείο συνάντησης της νεολαίας. Έτσι, ο κόσμος μπορεί να συνδυάσει την επίσκεψή του στην έκθεση με τον καφέ ή το ποτό του στις καφετέριες και τα μπαρ της περιοχής. Αυτό φυσικά λειτουργεί και αντίστροφα, αφού αρκετός κόσμος πήγε για καφέ και πέρασε να δει “τι γίνεται εκεί πέρα, που έχουν μαζευτεί τόσα μηχανάκια”.

Το κόστος του εισιτηρίου στα €3 ήταν επίσης ένας θετικός παράγοντας για την προσέλευση του κόσμου και κυρίως δεν άφηνε την αίσθηση της αρπαχτής στους επισκέπτες. Γιατί όμως το αποκαλούμε εκδήλωση-έκθεση και όχι σκέτο έκθεση; Διότι πιστεύουμε ότι αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας. Υπήρχαν στην είσοδο τα περίπτερα των εμπόρων και αντιπροσώπων (Ducati - Kosmocar A.E., Λυμπερόπουλος με Aprilia και Moto Guzzi, το Harley Davidson Athena και οι Bajaj, SWM και KTM) όμως στην πλειοψηφία τους τα περισσότερα εκθέματα ήταν μοτοσυκλέτες ιδιωτών. Έτσι ο επισκέπτης είχε την αίσθηση ότι δεν παρακολουθεί μια εμπορική έκθεση, αλλά περισσότερο μια μοτοσυκλετιστή εκδήλωση.

Όμως, την ποιότητα της εκδήλωσης την καθόρισαν τα εκθέματα και εδώ πραγματικά ενθουσιαστήκαμε. Τόσο οι κλασσικές μοτοσυκλέτες που είχαν φέρει οι συλλέκτες-ιδιοκτήτες τους, όσο και οι custom μοτοσυκλέτες που είχαν φτιαχτεί με μεράκι, ήταν πολύ υψηλού επιπέδου. Σιγά-σιγά οι συλλέκτες καταλαβαίνουν ότι οι μοτοσυκλέτες που έχουν δεν πρέπει να μένουν κλειδωμένες στα γκαράζ, αλλά να εκτίθενται στο ευρύ κοινό με κάθε ευκαιρία. Αποτελούν κληρονομιά των προηγούμενων γενεών στις επόμενες και δεν είναι απλώς αντικείμενα επένδυσης. Κάθε μία από αυτές τις μοτοσυκλέτες έχει μια ιστορία να πει και να διεγείρει τη φαντασία των νέων.

Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις custom μοτοσυκλέτες. Μπορεί η διατήρηση της αυθεντικότητας να είναι σημαντική, όμως πάνω απ΄όλα οι μοτοσυκλέτες είναι για να προσφέρουν απόλαυση και ενασχόληση του ιδιοκτήτη τους με αυτές. Αν αυτό σημαίνει να βάλεις ακτινικά Brembo σε Ural, τότε λέμε ναι με χίλια!

          

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”