Σχέδια της BMW για την μέγιστη παθητική ασφάλεια

Πολλά στάδια μετά το C1
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

19/2/2021

Η BMW έχει εμπράκτως δείξει στο παρελθόν με το σκούτερ C1 πως υποστηρίζει την αναζήτηση για ένα δίκυκλο όχημα με αυξημένη παθητική ασφάλεια. Το C1 παρουσιάστηκε πριν 20 χρόνια και ήταν μία εξαιρετικά ακριβή μελέτη της BMW που τελειοποιήθηκε μετά από πολλά crash test και στηρίχθηκε επικοινωνιακά εκείνη την εποχή ως το σκούτερ που οδηγείς χωρίς να φοράς κράνος και δευτερεύων όφελος πως είσαι καλύτερα προστατευμένος από τον καιρό.

Σε κάθε περίπτωση ένα βασικό θέμα στο σχεδιασμό που σύμφωνα με τον εμπορικό κόσμο δεν βοήθησε στην εδραίωσή του στην αγορά, ήταν πως πρακτικά δεν είχε θέση συνεπιβάτη. Μπορούσες να βάλεις δεύτερο άτομο, αλλά με θυσίες και για τους δύο. Το νέο σχέδιο που κατέθεσε εδώ και καιρό η BMW, αλλά ήρθε τώρα στο φως μέσα από την WIPO, τον οργανισμό που προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα, μας δείχνει πως οι Γερμανοί πηγαίνουν τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω και ακυρώνουν οριστικά τον συνεπιβάτη.

Στο νέο σχέδιο ο αναβάτης πηγαίνει τελείως πίσω, ελάχιστα μπροστά από τον άξονα του πίσω τροχού, που μάλλον έχει και κινητήρα hub καθώς το σχέδιο μαρτυρά ηλεκτρικό όχημα. Απομακρυσμένος από τον εμπρός τροχό, ο αναβάτης θα έχει αναγκαστικά και ένα τιμόνι που δεν είναι απευθείας συνδεδεμένο με το εμπρός τροχό. Έτσι ώστε επιπρόσθετα να έχει λιγότερες πιθανότητες τραυματισμού από το τιμόνι σε περίπτωση σύγκρουσης.

Το βασικό στοιχείο είναι το μεταλλικό κλουβί που περικλείει την θέση οδήγησης, ένα roll cage αντίστοιχο αγωνιστικού οχήματος που εγκλωβίζει τον αναβάτη στο εσωτερικό του και τον προστατεύει.

Η σκέψη αυτή είναι παλιά, είπαμε πως το C1 έχει κλείσει εικοσαετία που βγήκε στην αγορά, άρα το μελετούσαν ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Από τότε έχουν υπάρξει κι άλλες, εκτεταμένες μελέτες για τα ατυχήματα μοτοσυκλετών μέσα στον αστικό ιστό, που δείχνουν πως ο μοτοσυκλετιστής δεν έχει πολλές πιθανότητες να αποφύγει τον τραυματισμό ακόμη κι αν προλάβει να φύγει από την μοτοσυκλέτα. Το κλειδί εδώ είναι ο αστικός ιστός, το κέντρα των πόλεων με ατυχήματα που δεν γίνονται με πολλά χιλιόμετρα και εκεί που δεν υπάρχει χώρος για να συρθεί κάποιος μέχρι να σταματήσει, χωρίς να χτυπήσει κάπου άλλου.

Η BMW με αυτό το σχέδιο θέλει να μελετήσει ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες της αυξημένης παθητικής ασφάλειας για ξεκάθαρα ατομική μετακίνηση. Το κλουβί ασφαλείας στοχεύει ακριβώς σε αυτό και φαίνεται ξεκάθαρα η επιρροή του C1 στον σχεδιασμό του, από την πρόσθετη ενίσχυση που υπάρχει στο ύψος του ώμου. Αυτό το πρόσθετο μπράτσο είναι το πρώτο που έρχεται σε επαφή με την άσφαλτο εξασφαλίζοντας μία απόσταση από το έδαφος ώστε να μην εγκλωβιστούν τα άκρα του αναβάτη κάτω από το σκούτερ όταν αυτό πέσει.

Από εκεί και πέρα το σχέδιο δεν δείχνει οροφή, όπως είχε το C1 αλλά και τα σχέδιά του που κυκλοφόρησαν πέρσι το καλοκαίρι για μία ηλεκτρική νέα έκδοση. Δεν είναι όμως σίγουρο πως η οροφή θα απουσιάζει ολότελα, αν σκεφτεί κανείς πως εδώ βλέπουμε μόνο τον σκελετό και μάλιστα ένα βασικότερο στοιχείο, αυτό της μπροστινής ανάρτησης δεν αποκαλύπτεται καθόλου.

Σίγουρα θα είναι κάποιο εναλλακτικό σύστημα, ιδιαίτερα από την στιγμή που το τιμόνι δεν συνδέεται απευθείας στο πιρούνι και η BMW είναι εταιρεία που έχει δουλέψει αρκετά στα εναλλακτικά συστήματα αναρτήσεων.

Τα πόδια του αναβάτη θα είναι μπροστά, σε μία cruiser θέση οδήγησης και θυμόμαστε παλαιότερες αναφορές της BMW από μελέτες σε crash test που δείχνουν πως υπό προϋποθέσεις και πάντα με δεδομένο πως μιλάμε για αστικές μετακινήσεις στα όρια ταχύτητας του ΚΟΚ, μία τέτοια στάση σώματος προστατεύει από πιο σοβαρούς τραυματισμούς.

Όλο το εμπρός μέρος είναι φτιαγμένο για να απορροφά την πρόσκρουση και μπορείτε να θυμηθείτε και εδώ, πως η BMW έχει μελετήσει κάθε πιθανή λύση για λιγότερες ζημιές κατά την μετωπική σύγκρουση.

Η προσπάθεια για να έρθει το κέντρο βάρους χαμηλά και μπροστά, τώρα που ο αναβάτης κάθεται τέρμα πίσω, εικάζουμε πως θα γίνεται με τις μπαταρίες αλλά και με τον τύπο της εμπρός ανάρτησης.

Το τελευταίο στοιχείο είναι πως η BMW κατέθεσε τα σχέδια αυτά στο ευρωπαϊκό γραφείο της WIPO τον Αύγουστο του 2018 αλλά επέλεξε να μείνουν κλειδωμένα μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2021, ενώ τον Αύγουστο του 2020 ξεκλείδωσαν και τα σχέδια ενός ηλεκτρικού C1, όπως βλέπετε εδώ. Αυτό σημαίνει πως όλα τα παραπάνω δεν είναι μία σχεδιαστική άσκηση αλλά προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα στην εξέλιξη ενός νέου ηλεκτρικού σκούτερ με έμφαση στην παθητική ασφάλεια και στην αυστηρά ατομική μετακίνηση.

Ετικέτες

Yamaha XT500: Η μοτοσυκλέτα του Thierry Sabine που ξεκίνησε το Rally Dakar! 10 χρόνια χαμένη στην έρημο!

Χάθηκε στην έρημο και βρέθηκε 10 χρόνια μετά - Στη σέλα της ξεκίνησε η ιδέα του θρυλικού αγώνα!
Yamaha XT500 Thierry Sabine
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

29/12/2025

Το Yamaha XT500 είναι από μόνο του εμβληματικό, όμως αυτό εδώ παίρνει διαστάσεις θρύλου γιατί έβαλε και αυτό τους… τροχούς του για εμπνευστεί ο μεγάλος Thierry Sabine την ιδέα του Rally Dakar. Το θυμόμαστε με αφορμή την έναρξη του θρυλικού αγώνα που ξεκινά στις 3 Ιανουαρίου.

Το 1976 o Thierry Sabine χάθηκε στην έρημο Tenere κατά τη διάρκεια του ράλι Abidjan-Nice πάνω στη σέλα του Yamaha XT500. Ο Γάλλος έμεινε για τρεις ημέρες χωρίς νερό και τροφή πριν διασωθεί με μοναδική απώλεια το XT500 το οποίο παρέμεινε στην έρημο. Ήταν αυτές οι ημέρες που έδωσαν στον Sabine την έμπνευση για τη δημιουργία του θρυλικού πλέον rally raid αγώνα, για όσους ήθελαν πραγματικά να κυνηγήσουν την περιπέτεια και την τύχη τους.

la moto verte
La Moto Verte, ήτοι "Η Πράσινη Μοτοσυκλέτα" γράφει το αυτοκόλλητο πάνω στο σπασμένο πλαστικό ρεζερβουάρ του XT500


Το XT500 τελικά διασώθηκε δέκα χρόνια αργότερα από τον ηγέτη των Tuareg, Mano Dayak, ο οποίος είχε αναπτύξει φιλία με τον Sabine κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Παρίσι. Αποτελούσε συνεργάτη του Γάλλου στα πρώτα χρόνια του Dakar, λόγω της γνώσης που είχε για την έρημο, η οποία και βοηθούσε με τη χάραξη των πρώτων διαδρομών.
Μετά τον χαμό του Sabine με την πτώση του ελικοπτέρου το 1986, ο Dayak ανέκτησε το XT500 και το επέστρεψε στη χήρα του Γάλλου ως τεκμήριο της αρχικής διαδρομής του ιδρυτή.

Ο Mano Dayak έχασε επίσης τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1995, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έντονης πολιτικής μεσολάβησης στον Νίγηρα. Μένει όμως, ως συνδετικός κρίκος το XT500, το οποίο αποτέλεσε φέτος μέρος της έκθεσης “Desert Queens” που φιλοξενήθηκε στη φετινή EICMA, μαζί με άλλες 30 θρυλικές μοτοσυκλέτες που έχουν λάβει μέρος στον δυσκολότερο αγώνα του κόσμου.