Στην ιστορία της μοτοσυκλέτας υπάρχουν δύο ορόσημα στα ιαπωνικά τετρακύλινδρα superbikes. Το ένα είναι το Honda CB750 που όρισε τα πρότυπα για την κατηγορία από τα τέλη του 1960 έως και τις αρχές του '80 και το δεύτερο είναι φυσικά το Suzuki GSX-R 750, που έφερε στη ζωή μας τα race replica. Το αλουμινένιο πλαίσιο και η έννοια της αναλογίας κιλών ανά ίππο στο σχεδιασμό μια μοτοσυκλέτας, αποτελούν ακόμα και σήμερα τους βασικούς κανόνες για μια superbike.
Η Suzuki ήταν η μόνη εταιρεία που κράτησε στην παραγωγή την GSX-R 750 παράλληλα με το GSX-R 1000 έως σήμερα, παρά το γεγονός ότι από το 2003 που άλλαξαν οι κανονισμοί στα WSBK δεν είχε κανένα αγωνιστικό λόγο ύπαρξης. Φέτος όμως ήρθε το τέλος για αυτή την θρυλική μοτοσυκλέτα. Οι φανατικοί φίλοι της δεν είναι πλέον αρκετοί για να κρατήσουν τις πωλήσεις σε ένα επίπεδο που να δικαιολογεί την συνέχεια της παραγωγής της. Άλλωστε οι χαμηλές πωλήσεις ήταν και η αιτία που δεν έγινε καμία αναβάθμιση στα GSX-R 750 τα τελευταία χρόνια. Ούτε cornering ABS, ούτε traction control, ούτε φυσικά IMU με αισθητήρες G-Force. Η χαμηλή τιμή σε σχέση με τα πανάκριβα πλέον superbike 1000 ήταν ο μόνος λόγος για να το αγοράσεις.
Οπότε, όσο κι αν μας πονάει σε συναισθηματικό επίπεδο η είδηση για την οριστική διακοπή της παραγωγής της, εν τούτοις δεν έχει λογική να απαιτείς από την Suzuki να συνεχίσει να φτιάχνει μια μοτοσυκλέτα που κανείς δεν αγοράζει πλέον. Μαζί με το 750, σταματά και η παραγωγή του 600, που ουσιαστικά μοιράζεται τα περισσότερα μηχανικά μέρη. Σε αντίθεση με την περίπτωση του Hayabusa που υπάρχει μια μικρή ελπίδα να δούμε αντικαταστάτη σε μερικά χρόνια, στη περίπτωση των GSX-R 750/600 δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό ψήγμα ελπίδας για νέα γενιά τετρακύλινδρων κινητήρων υψηλών επιδόσεων από την Suzuki. Τα τελευταία κομμάτια που υπάρχουν στην Αμερική θα συνεχίσουν να πωλούνται μέχρι αν εξαντληθεί το στοκ, ενώ σε Ευρώπη και Ασία θα σταματήσει οριστικά η διάθεσή του.
Η Ρωσία αγοράζει 200.000 Κινέζικες μοτοσυκλέτες – Τα πρώτα σημάδια στα εργοστάσια
Τις ρίχνει στον πόλεμο με την Ουκρανία
Από το
motomag
12/9/2025
Η πληροφορία στα μέσα Ιουλίου, πως η Ρωσία έχει ζητήσει 200.000 μοτοσυκλέτες σε κινέζικα εργοστάσια, καθώς και 60.000 ATV και side by side, ένα σημαντικό νούμερο, αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σημάδια στις γραμμές παραγωγής.
Παρότι η αγορά της Κίνας είναι η δεύτερη μεγαλύτερη του κόσμου μετά την Ινδία με 16,6 εκατομμύρια μονάδες τώρα που βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο της πενταετίας, έχοντας υποχωρήσει από τα σχεδόν 20 εκατομμύρια, οι μοτοσυκλέτες από 250 κυβικά και πάνω έχουν μικρότερο νούμερο που υπολογίζεται κοντά στο ένα εκατομμύριο. Παρότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία, πέρα από το γεγονός πως οι άνω των 500 κυβικών ξεπέρασαν πριν δύο χρόνια το μισό εκατομμύριο, ένα κομβικό νούμερο καθώς τόση είναι η αγορά της Ευρώπης, μία παραγγελία των 200.000 μονάδων αντιστοιχεί σε σημαντικό ποσοστό της ετήσιας παραγωγής για αυτή την κατηγορία.
Μπορεί να μην αφορά τους κατασκευαστές που έχουν Ευρωπαϊκή πορεία, τουλάχιστον δεν φαίνεται κάτι τέτοιο μέχρι αυτή την στιγμή, ωστόσο είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο που επηρεάζει ολόκληρο τον κατασκευαστικό τομέα των μοτοσυκλετών στην Κίνα. Όπως είπαμε δεν εμπλέκονται οι μεγαλύτερες εταιρείες την Κίνας που έχουν γίνει και γνωστές στην Ευρώπη, αλλά τουλάχιστον ένα εργοστάσιο που έχει πορεία σε ηλεκτρικά μοτοποδήλατα, φαίνεται να παράγει και μονοκύλινδρα αερόψυκτα εντουροειδή που ανταποκρίνονται σε αυτά που τελικά θα φτάσουν στο πεδίο της μάχης.
Οι μοτοσυκλέτες χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές, περισσότερο όμως δοκιμάστηκαν από την πλευρά της Ρωσίας που έριξε στον πόλεμο 40.000 δίκυκλα, κάποια παλαιότερα δικής της παραγωγής αλλά και αρκετά κινέζικα, όπως και βαριά μεταχειρισμένα που μαζεύτηκαν από διάφορες χώρες. Με τα τεθωρακισμένα να είναι εύκολος στόχος από drone, οι μοτοσυκλέτες έδειξαν πως μπορούν να ξεφύγουν όπως επίσης να διασκορπιστούν μειώνοντας τις απώλειες από ένα ξεχωριστό drone. Ταυτόχρονα το χειμώνα το επίπεδο και λασπώδες έδαφος μπορεί να είναι εξίσου απαιτητικό για κάθε όχημα, ακόμη και ερπυστριοφόρων, αλλά φαίνεται πως οι μοτοσυκλέτες συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές με την ευελιξία να προτιμάται έναντι της θωράκισης.
Η μέση τιμή για αυτής της κατηγορίας τις Enduro μοτοσυκλέτες, είναι ανάμεσα στα 1.300 με 1.600 δολάρια ΗΠΑ, που δεν θα αυξηθεί κατακόρυφα μόλις φύγουν από το εργοστάσιο γιατί προφανώς ούτε δασμούς Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πληρώσουν, ούτε θα χρειαστούν μετατροπές για να περάσουν προδιαγραφές ή να βγάλουν πινακίδες. Σκοπός τους να είναι αξιόπιστες και με χαμηλή κατανάλωση, όχι γιατί υπάρχει έλλειψη καυσίμου αλλά για να μπορούν να έχουν υψηλή αυτονομία χωρίς πρόσθετο βάρος. Προφανώς όμως το κόστος θα κατέβει ακόμη πιο χαμηλά για αυτά τα νούμερα, την στιγμή που αναμένεται να σπάσει αυτό το νούμερο σε διαφορετικά μοντέλα από διαφορετικά εργοστάσια. Και πάλι όμως, θα είναι η μεγαλύτερη παραγγελία που έχουν δει για μοτοσυκλέτες, την στιγμή που υπάρχουν ορισμένα εργοστάσια με την μεγαλύτερη χωρητικότητα σε μονάδες που έχει υπάρξει στην ιστορία της μοτοσυκλέτας και αντίστοιχη συναντά κανείς μόνο στην Ινδία. Αυτό το τεράστιο νούμερο όμως που μπορούν να παράξουν, αφορά σκούτερ και άλλα δίκυκλα και τρίκυκλα, όχι αυτή την κατηγορία που όπως είπαμε δεν ξεπερνά συνολικά το ένα εκατομμύριο που σημαίνει πως 200.000 επιπρόσθετες μονάδες είναι ένα νούμερο που μπορεί να επηρεάσει όλο τον κατασκευαστικό κλάδο μοτοσυκλέτας, που απαιτείται να δημιουργήσει συνεργασίες και να επικετρωθεί στην κάλυψη ενός τέτοιου εγχειρήματος που έχει μάλιστα εξαιρετικά μικρό χρονικό ορίζοντα καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο για πίεση της Ρωσίας να γίνουν οι παραδόσεις πριν τελειώσει το 2025!
