Ταξινομήσεις 2018: Οι δέκα κορυφαίες εταιρείες της χρονιάς

Άλλη μια χρονιά ανόδου
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

15/1/2019

Φέτος ήταν η πέμπτη συνεχόμενη χρονιά αύξησης των ταξινομήσεων, μετά τον πάτο που έπιασε η ελληνική αγορά δικύκλων το 2013. Από τις 29.536, έχουμε φτάσει πλέον στις 33.378 μονάδες. Τα πέντε αυτά χρόνια είχαμε φυσικά κάποιες έντονες διακυμάνσεις (το 2016 έκλεισε με 41.520 μονάδες και το 2017 με 28.852) οι οποίες όμως οφείλονταν αποκλειστικά στις παρενέργειες που προκάλεσαν οι προδιαγραφές Euro4 στις δημοφιλείς κατηγορίες των scooter και των παπιών. Με τις αντιπροσωπείες να προταξινομούν μαζικά εκατοντάδες παπιά και scooter στο τέλος του 2015 και του 2016, οι πραγματικές πωλήσεις στην αγορά δεν ταυτίζονταν χρονικά με τα στοιχεία των ταξινομήσεων, δημιουργώντας εικονικά ποσοστά. Όμως, κοιτώντας από μεγαλύτερη απόσταση τη συνολική εικόνα, το τελικό αποτέλεσμα έχει θετικό πρόσημο. Η τελευταία πενταετία ήταν μια περίοδος αναπροσαρμογής του συνόλου της ελληνικής αγοράς στην πραγματικότητα. Τα scooter άγγιξαν τις 17.873 μονάδες, έχοντας την απόλυτη κυριαρχία στα ποσοστά μεριδίων. Τα παπιά χτυπήθηκαν περισσότερο από τις καινούργιες προδιαγραφές, καθώς όλα τους σχεδιάζονται αποκλειστικά για τις ασιατικές αγορές και τα εργοστάσια δεν ήταν πρόθυμα να φτιάξουν εκδόσεις Euro4 μόνο για την ελληνική αγορά. Το 2018 όμως, οι μεγάλες αντιπροσωπείες κατάφεραν να έχουν τουλάχιστον από ένα παπί Euro4 στη γκάμα τους και προς το τέλος του έτους επιτάχυναν τις ταξινομήσεις τους φτάνοντας τις 5.994 μονάδες, αντί των 5.196 του 2017. Πάρα πολύ καλά τα πήγαν και οι μοτοσυκλέτες φέτος με 4.803 μονάδες, έναντι 4.053 πέρσι. Μεγάλο ενδιαφέρον εδώ έχει η επιστροφή των μικρού και μεσαίου κυβισμού μοτοσυκλετών, καθώς αυτές οι κατηγορίες καθορίζουν την δυναμική που θα έχει η αγορά τα επόμενα χρόνια. Η ιστορία της ελληνικής αγοράς δικύκλων έχει αποδείξει πως οι μικρές και μεσαίου κυβισμού μοτοσυκλέτες είναι το φυτώριο του μοτοσυκλετισμού στη χώρα μας. Τα μεταχειρισμένα από την Ιαπωνία τη δεκαετία του ’90 άνοιξαν τον δρόμο για να ξεπεράσουμε τις 100.000 ταξινομήσεις καινούριων δικύκλων το 2007 και το 2008. Οι μικρομεσαίες μοτοσυκλέτες φέρνουν καινούριο κόσμο και δημιουργούν μοτοσυκλετιστική συνείδηση, σε αντίθεση με τις μεγάλου κυβισμού ακριβές μοτοσυκλέτες που ψαρεύουν πελάτες από το ήδη υπάρχον κοινό, ενώ τα παπιά και τα scooter περιορίζονται στον χρηστικό τομέα.

 

 

Το Top 10  των εταιρειών του 2018

1.SYM                    7150

2.Honda                5595

3.Piaggio               5511

4.Daytona             4034

5.Yamaha             3672

6.Kymco               1826

7.Vespa                677

8.BMW                  667

9.Keeway             487

10.Suzuki             432

   

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”