2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Αποστολή εξετελέσθη!

Χτίζοντας δεσμούς
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

13/5/2019

Ένα ιδιαίτερο ταξίδι με ένα πολύ όμορφο μήνυμα έφτασε στο τέλος του. Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης μαζί με τον γιο του Γιώργο, όχι μόνο ένωσαν δύο από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά ακρωτήρια πάνω σε ένα Honda Africa Twin 1000, αλλά ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο το δέσιμο μεταξύ πατέρα και γιου με μια μοναδική συλλογή κοινών εμπειριών:

"Βάζοντας ρόδα στο Nordkapp, πατέρας και γιος είχαμε ολοκληρώσει με επιτυχία την ζεύξη των δυο ευρωπαϊκών χερσαίων ακρωτηρίων (“Cape 2 Cape”), ενώνοντας –με όχημα την μοτοσυκλέτα μας– τον ελληνικό νότο με το νορβηγικό βορρά. Το λόγο είχε τώρα η επιστροφή ή αλλιώς η μεγάλη κατηφόρα, όπως χαριτολογώντας "βαπτίσαμε" το ταξίδι πίσω στα πάτρια εδάφη.


Το δρομολόγιο της επιστροφής ήταν σαφώς διαφοροποιημένο, μόνο όμως στο κομμάτι της Σκανδιναβίας. Η Σουηδία θα φιλοξενούσε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής (Nordkapp – Alta – Hapamanda – Stockholm – Malmo), ενώ η διαδρομή Travemunde – Venice θα παρέμενε σχεδόν η ίδια.
Ξεκινήσαμε ευδιάθετοι να κατηφορίζουμε, αλλά με πολύ κρύο και χιόνι. Από το Nordkapp ως την Stockholm (1.800 χλμ.) τα "είδαμε όλα"! Ένα κύμα κακοκαιρίας με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (από 3 C έως –6 C ) συνταξίδευε μαζί μας για τέσσερεις μέρες. Λευκά τοπία, παγωμένες ανάσες, κρύες αναμνήσεις


Για δεύτερη φορά στο ταξίδι μας πατήσαμε τον Αρκτικό κύκλο – αυτήν την φορά στην κωμόπολη Juokseng της Σουηδίας. Φτάνοντας στην Στοκχόλμη, ο Γιώργος με αποχαιρέτησε και επέστρεψε αεροπορικώς στην Αθήνα. Όχι λόγω ψύχους, αλλά τα σχολεία άνοιγαν την επόμενη μέρα και θα έπρεπε να επιστρέψει στα θρανία μετά τις πασχαλινές διακοπές. Εγώ, αντίθετα, με συνεπιβάτη πλέον την μοναξιά, συνέχισα το ανιαρό μεροκάματο του δρόμου, οδηγώντας την Honda Africa Twin 1000 ADV πίσω στην Ελλάδα.
Νυχτερινό ατμοπλοϊκό ταξίδι Malmo – Travemunde και αυθημερόν πορεία κατόπιν για Μόναχο (830 χλμ.). Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας πήρα μια διήμερη ανάσα ξεκούρασης, με ημερήσια ξενάγηση στα ιστορικά-πολιτιστικά μνημεία της πόλης και νυχτερινή κραιπάλη στις θορυβώδεις μπυραρίες της…


Αποχαιρετώντας αξημέρωτα το Μόναχο, κατευθύνθηκα τάχιστα στο κοντινό Salzburg, την γενέτειρα του Μότσαρτ. Ολιγόωρη παραμονή για cafe viennua και χαλαρό σουλάτσο στα πλακόστρωτα σοκάκια της μελωδικότερης αυστριακής πόλης. Και το τελείωμα της ημέρας με βρήκε να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα στα υδάτινα μονοπάτια της Βενετίας των Δόγηδων. Ήταν ομολογουμένως μια ωραία τρέλα: το πρωί Γερμανία, το μεσημέρι Αυστρία, το απόγευμα Ιταλία!!


Με την επιβίβασή μου στο πλοίο «ΑSTERION ΙΙ» της ANEK LINES, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση του “2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape ” . Στο ατμοπλοϊκό ταξίδι Βενετία – Πάτρα, οι άνθρωποι της ANEK LINES φρόντισαν –για ακόμα μια φορά– να μου προσφέρουν μια ποιοτική και ευχάριστη εμπειρία εν πλω, ενώ η διαδρομή Πάτρα – Αθήνα αποτέλεσε τον επίλογο ενός πολύ ιδιαίτερου όσο και συναισθηματικού ταξιδιού. Άντε Γιώργο, και του χρόνου…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery!

"Trans – Asian 2017"

Ταϊλάνδη-Μαλαισία-Ινδονησία
21/8/2017

Στόχος επετεύχθη!

 Η ξελογιάστρα Ταϊλάνδη αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό του "TransAsian 2017". Πρόκειται για έναν προορισμό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρωταγωνιστεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Η έκτη κατά σειρά χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού με καλωσόρισε στην τροπική της αγκαλιά με άψογους δρόμους, άριστες ανέσεις και εξυπηρετήσεις, υποδειγματικές υποδομές και καλοσυνάτους ανθρώπους.

Δύο φορές στο παρελθόν (1995, 2009) έχω "αλώσει" μοτοσυκλετιστικά την Ταϊλάνδη, ρολάροντας σε όλη σχεδόν την χώρα. Αυτήν την φορά δεν μπήκα στον πειρασμό να επισκεφθώ την κοσμοπολίτικη Bangkok, αλλά προτίμησα να περιηγηθώ στην επαρχία, θέλοντας να περάσω πέντε ήρεμες και χαλαρές μέρες, όπως και τελικά έκανα. Εξαίσιοι βουδιστικοί ναοί, μικροί αγροτικοί οικισμοί και πυκνή τροπική βλάστηση ομόρφυναν τα μέρη που επισκέφθηκα, ενώ για την λευκή Africa Twin, τα 1.700 χιλιόμετρα ήταν ο συνολικός απολογισμός χιλιομέτρων που "έτρεξε" στους δρόμους της Ταϊλάνδης.

Και μετά την Ταϊλάνδη, η Μαλαισία… Εδώ η οδική αποστολή μου ήταν η πιο σύντομη και εύκολη που είχα σε όλο το διηπειρωτικό ταξίδι. Μόλις 160 χιλιόμετρα χρειάστηκε να διανύσω από τα σύνορα ως την πόλη λιμάνι Georgetown (την πρωτεύουσα του νησιού Penang). Οδηγώντας πάνω στην Penang Bridge, την μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας (13,5 χλμ.), άφησα πίσω μου το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και βρέθηκα πάνω σ’ ένα μικρό νησί-κόσμημα, γνωστό κι ως "Μαργαριτάρι της Μαλαισίας".

Σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών, το νησί Penang είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά χαρτιά της χώρας. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαίσιοι συνυπήρχαν αρμονικά στο Penang, ενώ οι βουδιστικοί ναοί, τα τζαμιά και οι ινδουιστικοί ναοί που αντίκριζα παντού μαρτυρούσαν το στοιχείο της ανεξιθρησκίας που επικρατούσε.

Όμως, δεν ήταν μόνο τα τουριστικά θέλγητρα του νησιού που με έφεραν ως εδώ. Από το λιμάνι της Georgetown, ένα μικρό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα μου στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα ακολούθησα την ίδια πορεία αεροπορικώς (στην κοντινή πόλη Medan). Το ταξίδι στην ηπειρωτική Ασία είχε πλέον τελειώσει και σειρά έπαιρνε η Ινδονησία, ο τελευταίος προορισμός του "Trans – Asian 2017".

Έχοντας καταγεγραμμένα στο κοντέρ της λευκής Africa Twin περί τα 14.340 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού, βρέθηκα στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα για να εκτελωνίσω την μοτοσυκλέτα και να την ετοιμάσω για τα τελευταία 2.000 χιλιόμετρα του "Trans – Asian 2017", αυτά που με χώριζαν από την Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της Ινδονησίας.

Διασχίζοντας ένα εκπληκτικό τροπικό σκηνικό, η διαδρομή μου στο νησί της Σουμάτρα θα περνούσε από τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak, στην δυτική άκρη του νησιού Ιάβα –από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.

Μπορεί η υπολειπόμενη απόσταση να μην ήταν σχετικά μεγάλη, όμως, η κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους της Σουμάτρα ήταν τέτοια, που χρειάστηκα πέντε ολόκληρες μέρες εξοντωτικής οδήγησης μέχρι να διαβώ τις πύλες της ινδονησιακής πρωτεύουσας. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αμέτρητα λεωφορεία και φορτηγά, προσπεράσεις κυριολεκτικά στον πόντο και απίστευτη ρύπανση από τα καυσαέρια των οχημάτων. Σκέτη κόλαση…

Και τελικά, μετά από 57 μέρες ταξιδιού στους απρόβλεπτους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας, ευτύχισα να ξεδιπλώσω την ελληνική σημαία στην Τζακάρτα, σηματοδοτώντας έτσι την ολοκλήρωση ενός ακόμα δίτροχου εγχειρήματος. Άλλος ένας μακρινός ταξιδιωτικός στόχος είχε επιτευχθεί…

Χρέη οικοδεσπότη και ξεναγού μου στην Τζακάρτα έκανε ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος, ένας συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, που τα τελευταία 6 χρόνια δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ινδονησία. Έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης παρασκευάζει το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA, με τ’ οποίο έχει μπει δυναμικά στην αγορά της Ινδονησίας.

Στις μέρες που βρέθηκα στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, έτρεχα να τακτοποιήσω τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου. Γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της Τζακάρτα, δείπνο με τους ανθρώπους της Honda Ινδονησίας, παράδοση της Africa Twin για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, συναντήσεις με στελέχη της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας…

Ο επίλογος του "Trans – Asian 2017" γράφτηκε σ’ ένα γουστόζικο μπαράκι στο κέντρο της Τζακάρτας, παρέα με τον Παναγιώτη. Τελευταίες ώρες στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, με δυνατή μουσική, μπύρες και ευχάριστη διάθεση. Και όταν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το μαγαζί κατέβασε ρολά, αποχαιρέτησα τον Παναγιώτη και έφυγα κατευθείαν για το αεροδρόμιο – επιστροφή στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα…

Κων/νος Μητσάκης