“ARABIAN TOUR” Ε΄ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ - ΚΟΥΒΕΙΤ

Στους τρεις πύργους
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

10/5/2022

Μετά το Μπαχρέιν, ο επόμενος προορισμός του “ARABIAN TOUR” στην περιοχή του Περσικού κόλπου ήταν το Κουβέιτ. Επρόκειτο για τη χώρα που το 1990 δέχτηκε την στρατιωτική εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν, μια ενέργεια η οποία αποτέλεσε την αφορμή της επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ (επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου»). 

   Η οδική μετάβαση από το Μπαχρέιν στον Κουβέιτ πραγματοποιήθηκε μέσα από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας (380 χλμ.). Εκείνη η μέρα ήταν δύσκολη, καθώς πέρασα δυο φορές σύνορα, μ’ ότι αυτό συνεπάγεται σε γραφειοκρατική ταλαιπωρία και χρονοκαθυστέρηση. Εν πάση περιπτώσει, στα σύνορα του Κουβέιτ μου δόθηκε -εύκολα και γρήγορα- βίζα εισόδου και αγόρασα ασφαλιστική κάλυψη για την BMW F-850 GS. Παρεμπιπτόντως, σε όλα τα κράτη (Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, Κουβέιτ) του ταξιδιού όφειλα να ασφαλίσω την μοτοσυκλέτα στα σύνορα, αλλιώς δεν επιτρεπόταν η είσοδός μου στη χώρα.

    Η πρωτεύουσα Kuwait City απείχε 110 χλμ. από τα σύνορα και όλη η διαδρομή έγινε κάτω από μια καφετί λασποβροχή. Παράλληλα, ο ανεφοδιασμός μου σε καύσιμα έγινε στην ίδια χαμηλή τιμή (0,50 Euro/lt) που ίσχυε στην Σαουδική Αραβία και στο Μπαχρέιν, ενώ η επιθετική συμπεριφορά των Κουβεϊτιανών οδηγών με τρόμαξε λίγο. 

   Σήμα κατατεθέν της κουβεϊτιανής πρωτεύουσας αποτελούν οι τρεις εμβληματικοί Πύργοι (Kuwait Towers), που κυριαρχούν από το 1979 στον ουρανό της πρωτεύουσας. Το υπόλοιπο αρχιτεκτονικό «πακέτο» συμπλήρωναν high tech ουρανοξύστες, μοντέρνα οικοδομήματα, υπερσύχρονα εμπορικά κέντρα και χλιδάτα ξενοδοχεία. Το Kuwait City είναι μια πόλη που έχει στηρίξει την ανάπτυξη και την ευημερία της στα άφθονα κοιτάσματα πετρελαίου που διαθέτει το Κουβέιτ, μια χώρα που έχει υιοθετήσει ένα μοντέρνο χαρακτήρα χωρίς να έχει αποκοπεί όμως από τις αραβικές ρίζες και παραδόσεις της.

   Το κοντέρ της BMW F-850 GS έδειχνε 5.800 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού όταν αποχαιρετούσα το Κουβέιτ και επέστρεφα ξανά στην Σαουδική Αραβία. Το πρόγραμμα του “ARABIAN TOUR” στην Αραβική χερσόνησο είχε ολοκληρωθεί και ξεκινούσε η επιστροφή μου στη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Είχα να διατρέξω περίπου 1400 χλμ. μέχρι το Αμμάν της Ιορδανίας, οδηγώντας στην διαδρομή Kuwait-Ar Rupi-Rawdat Habbas-Arar-Qurayat-Amman. Για τις δυο επόμενες μέρες, ταξιδεύοντας με προορισμό την ιορδανική πρωτεύουσα, βίωσα για ύστατη φορά την τρομακτική μοναξιά και απεραντοσύνη της αραβικής ερήμου.

   Έχοντας εισέλθει στην Ιορδανία –και πριν καταλύσω στο Αμμάν– έκανα μια μικρή στάση στην περιοχή Al-Azraq και επισκέφθηκα τα τρία φημισμένα κάστρα (Al Azraq, το Αl Kharanah και το Αl Amra) της περιοχής. Το πιο διάσημο από τα τρία ήταν το κάστρο Al Azraq, που αποτέλεσε την βάση του Άγγλου συνταγματάρχη Τ.Ε. Lawrence (Λώρενς της Αραβίας) στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου.

   Και μετά την εμπειρία των κάστρων, η BMW F-850 GS και ο αναβάτης της έφτασαν στο Αμμάν, για ξεκούραση και σχεδιασμό των επόμενων κινήσεων στον χάρτη του “ARABIAN TOUR”.

 

"Trans – Asian 2017"

Ταϊλάνδη-Μαλαισία-Ινδονησία
21/8/2017

Στόχος επετεύχθη!

 Η ξελογιάστρα Ταϊλάνδη αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό του "TransAsian 2017". Πρόκειται για έναν προορισμό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρωταγωνιστεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Η έκτη κατά σειρά χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού με καλωσόρισε στην τροπική της αγκαλιά με άψογους δρόμους, άριστες ανέσεις και εξυπηρετήσεις, υποδειγματικές υποδομές και καλοσυνάτους ανθρώπους.

Δύο φορές στο παρελθόν (1995, 2009) έχω "αλώσει" μοτοσυκλετιστικά την Ταϊλάνδη, ρολάροντας σε όλη σχεδόν την χώρα. Αυτήν την φορά δεν μπήκα στον πειρασμό να επισκεφθώ την κοσμοπολίτικη Bangkok, αλλά προτίμησα να περιηγηθώ στην επαρχία, θέλοντας να περάσω πέντε ήρεμες και χαλαρές μέρες, όπως και τελικά έκανα. Εξαίσιοι βουδιστικοί ναοί, μικροί αγροτικοί οικισμοί και πυκνή τροπική βλάστηση ομόρφυναν τα μέρη που επισκέφθηκα, ενώ για την λευκή Africa Twin, τα 1.700 χιλιόμετρα ήταν ο συνολικός απολογισμός χιλιομέτρων που "έτρεξε" στους δρόμους της Ταϊλάνδης.

Και μετά την Ταϊλάνδη, η Μαλαισία… Εδώ η οδική αποστολή μου ήταν η πιο σύντομη και εύκολη που είχα σε όλο το διηπειρωτικό ταξίδι. Μόλις 160 χιλιόμετρα χρειάστηκε να διανύσω από τα σύνορα ως την πόλη λιμάνι Georgetown (την πρωτεύουσα του νησιού Penang). Οδηγώντας πάνω στην Penang Bridge, την μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας (13,5 χλμ.), άφησα πίσω μου το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και βρέθηκα πάνω σ’ ένα μικρό νησί-κόσμημα, γνωστό κι ως "Μαργαριτάρι της Μαλαισίας".

Σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών, το νησί Penang είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά χαρτιά της χώρας. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαίσιοι συνυπήρχαν αρμονικά στο Penang, ενώ οι βουδιστικοί ναοί, τα τζαμιά και οι ινδουιστικοί ναοί που αντίκριζα παντού μαρτυρούσαν το στοιχείο της ανεξιθρησκίας που επικρατούσε.

Όμως, δεν ήταν μόνο τα τουριστικά θέλγητρα του νησιού που με έφεραν ως εδώ. Από το λιμάνι της Georgetown, ένα μικρό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα μου στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα ακολούθησα την ίδια πορεία αεροπορικώς (στην κοντινή πόλη Medan). Το ταξίδι στην ηπειρωτική Ασία είχε πλέον τελειώσει και σειρά έπαιρνε η Ινδονησία, ο τελευταίος προορισμός του "Trans – Asian 2017".

Έχοντας καταγεγραμμένα στο κοντέρ της λευκής Africa Twin περί τα 14.340 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού, βρέθηκα στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα για να εκτελωνίσω την μοτοσυκλέτα και να την ετοιμάσω για τα τελευταία 2.000 χιλιόμετρα του "Trans – Asian 2017", αυτά που με χώριζαν από την Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της Ινδονησίας.

Διασχίζοντας ένα εκπληκτικό τροπικό σκηνικό, η διαδρομή μου στο νησί της Σουμάτρα θα περνούσε από τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak, στην δυτική άκρη του νησιού Ιάβα –από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.

Μπορεί η υπολειπόμενη απόσταση να μην ήταν σχετικά μεγάλη, όμως, η κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους της Σουμάτρα ήταν τέτοια, που χρειάστηκα πέντε ολόκληρες μέρες εξοντωτικής οδήγησης μέχρι να διαβώ τις πύλες της ινδονησιακής πρωτεύουσας. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αμέτρητα λεωφορεία και φορτηγά, προσπεράσεις κυριολεκτικά στον πόντο και απίστευτη ρύπανση από τα καυσαέρια των οχημάτων. Σκέτη κόλαση…

Και τελικά, μετά από 57 μέρες ταξιδιού στους απρόβλεπτους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας, ευτύχισα να ξεδιπλώσω την ελληνική σημαία στην Τζακάρτα, σηματοδοτώντας έτσι την ολοκλήρωση ενός ακόμα δίτροχου εγχειρήματος. Άλλος ένας μακρινός ταξιδιωτικός στόχος είχε επιτευχθεί…

Χρέη οικοδεσπότη και ξεναγού μου στην Τζακάρτα έκανε ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος, ένας συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, που τα τελευταία 6 χρόνια δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ινδονησία. Έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης παρασκευάζει το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA, με τ’ οποίο έχει μπει δυναμικά στην αγορά της Ινδονησίας.

Στις μέρες που βρέθηκα στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, έτρεχα να τακτοποιήσω τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου. Γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της Τζακάρτα, δείπνο με τους ανθρώπους της Honda Ινδονησίας, παράδοση της Africa Twin για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, συναντήσεις με στελέχη της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας…

Ο επίλογος του "Trans – Asian 2017" γράφτηκε σ’ ένα γουστόζικο μπαράκι στο κέντρο της Τζακάρτας, παρέα με τον Παναγιώτη. Τελευταίες ώρες στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, με δυνατή μουσική, μπύρες και ευχάριστη διάθεση. Και όταν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το μαγαζί κατέβασε ρολά, αποχαιρέτησα τον Παναγιώτη και έφυγα κατευθείαν για το αεροδρόμιο – επιστροφή στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα…

Κων/νος Μητσάκης