"Σαν Σήμερα" απεβίωσε ο Barry Sheene - ο πρώτος σούπερσταρ των αγώνων

Ένας θρύλος που θα μείνει για πάντα ζωντανός
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

10/3/2018

Πριν από 15 χρόνια, στις 10 Μαρτίου του 2003, ο Barry Sheene MBE, Βρετανός παγκόσμιος στα Grand Prix, πέθανε σε ηλικία 52 ετών, από καρκίνο του οισοφάγου και του στομάχου. Στην καριέρα του κέρδισε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα στα 500cc το 1976 και το 1977, αν και τα διαπιστευτήριά του ως αγωνιζόμενου ήταν ήδη ισχυρά καθώς ήταν ήδη πρωταθλητής Βρετανίας στην ηλικία των 20. Αγωνιζόμενος εναντίον του Angel Nieto για τον τίτλο των 125 cc το 1971 και στη συνέχεια νικώντας στα 500 cc στο ολλανδικό TT το 1975, κυνηγώντας τον Giacomo Agostini λίγους μήνες ύστερα το σπάσιμο του ποδιού, της κλείδας, του βραχίονα και των δύο πλευρών του, σε μια υψηλής ταχύτητας καταδίωξη στην Daytona, αρκούσαν για να γίνει ο Sheene θρύλος.

Είχε πει την επόμενη μέρα από το ατύχημά του: «σπασμένο ισχίο, κλείδα και πλευρά, διαλυμένοι καρποί και βραχίονες και λείπει πολύ κρέας από εκεί που δεν θα έπρεπε..» συμπληρώνοντας με το χαρακτηριστικό του, αφοπλιστικό χαμόγελο: «εκτός από αυτά, νιώθω ολοκαίνουριος»! Την προηγούμενη ημέρα η ομάδα του θα τον έβλεπε να εκσφενδονίζεται με σχεδόν 280 χιλιόμετρα από την μοτοσυκλέτα του, με τον ίδιο να περιγράφει ακριβώς πώς ένιωσε την ξαφνική αυτή πτώση στο παρακάτω απόσπασμα από ντοκιμαντέρ για την ζωή του:

Όπως εξηγεί και ο Nick Harris, η εμβληματική μορφή των MotoGP, ήταν τέτοιες δηλώσεις και αυτή η ταχεία ανάρρωση, τελείως αντίστροφα από τα δεδομένα και τις δυναότητες της εποχής, που του κόλλησαν το παρατσούκλι: «Bionic Barry»

Ο Sheene ήταν ο πρώτος superstar των αγώνων για μία τεράστια σειρά από λόγους, που αποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, από την ζωή του που την ζούσε ως ένας κανονικός “playboy” της εποχής, μέχρι τον τρόπο που μιλούσε στις κάμερες και την αντιμετώπισή του απέναντι στους οπαδούς του αθλήματος. Ο Steve Parrish, ομόσταυλος στην Suzuki το ‘77-’79, είχε πει πως ο Sheene ήταν το παιδί της εργατιάς που τα κατάφερε, μπορούσε να μείνει ξύπνιος πίνοντας καμιά μπύρα, και να σηκωθεί να τρέξει στον αγώνα…

Ήταν επίσης μία εποχή που οι φωτογραφίες με μοντέλα, πίνοντας και καπνίζοντας, είχαν τελείως διαφορετική απήχηση στο κοινό.. ο Sheene ήταν επίσης μέρος μιας θρυλικής παρέας, μαζί με τον εξίσου superstar της Formula 1, τον James Hunt, τον Ringo Starr (MBE) και τον George Harrison από τους Beatles, συχνά διεξάγοντας έναν… ονειρεμένο βίο

Όμως ταυτόχρονα, κι αυτό που έκανε την μεγάλη διαφορά, ήταν πως ο Sheene δούλευε πολύ και ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, μιλώντας τέσσερις γλώσσες για να μπορεί να συνεννοηθεί με κάθε μηχανικό στην ομάδα, απευθείας! Στα paddock απολάμβανε τον θαυμασμό όλων, τόσο εξαιτίας της προσωπικότητάς του, όσο και για τις ικανότητές του. Σεβασμός και θαυμασμός που επεκτεινόταν και στους αντιπάλους του..

Ο Sheene ήταν παντρεμένος με την Stephanie McLean, πρώην μοντέλο του Penhouse, που χώρισε τον πρώτο της σύζυγο όταν γνώρισε τον Sheene με πατερίτσες, προσπαθώντας να αναρρώσει από το πρώτο του μεγάλο ατύχημα. Απέκτησαν έναν γιο και μία κόρη, και στα τελευταία χρόνια της ζωής του Sheene, μετακόμισαν στην Αυστραλία όπου το κλίμα τον βοηθούσε να ξεπεράσει τους ρευματισμούς και την αρθρίτιδα, συνέπεια των ατυχημάτων…

  • Γεννήθηκε: Λονδίνο, 11 Σεπτεμβρίου 1950
  • Πρώτος αγώνας: 1970 125cc Ισπανικό Grand Prix
  • Πρώτος αγώνας στα 500cc:1974 Γαλλικό Grand Prix
  • Τελευταίος αγώνας: 1984 San Marino Grand Prix
  • Τίτλοι: Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1976 και 1977 500cc
  • 500cc record: 19 wins, 40 podiums, 19 poles
  • Πέθανε10 Μαρτίου 2003 σε ηλικία 52 ετών

 

Ετικέτες

Mega Test 2018: Η ιστορία συνεχίζεται, 1ο "παραλειπόμενο"

Τα "παραλειπόμενα" από τον Ιάκωβο Σουργουτσίδη:
20/8/2018

Το Mega Test δεν είναι απλώς το πιο σκληρό συγκριτικό των νέων on-off αλλά και μία κανονική δοκιμασία για όσους συμμετέχουν κι έτσι "το story" έχει πάντα την δική του αξία. Φροντίζουμε την ιστορία αυτή να την μαθαίνετε ως έχει, κι αν ξεφύγει ποτέ καμία πινελιά, επιστρέφουμε για τα μερεμέτια...

"Πολυαγαπημένοι μας αναγνώστες,

Καθώς γραφόταν το 25σέλιδο (!) story-έπος του φετινού Mega Test για το τεύχος Αυγούστου (τιιί, δεν το έχετε διαβάσει ακόμα; Φτου σας, τρέξτε τώρα στο περίπτερο ή δανειστείτε το από φίλο εάν τα τσιγκουνεύεστε, ντροπή τώρα), αφήσαμε απέξω μερικά συμβάντα διότι εάν έμπαιναν και αυτά, οι 25 σελίδες θα γινόταν 250. Αφήστε που με συκοφάντησαν οι φίλτατοι συνταξιδιώτες ότι τα «ξέχασα» επίτηδες για να μην ξεφτιλιστώ, λες και είμαι απ’ αυτούς. Ο Σεΐχης Ελ Φελούκ όμως έδωσε τη λύση: μπορεί να μην υπήρχε περισσότερος χώρος στο χαρτί, στο ίντερνετ όμως έχουμε όσο χώρο θέλουμε. Θα σας μαρτυρήσω λοιπόν εδώ μερικά γεγονότα τα οποία πρέπει να ειπωθούν για να μπουν στη θέση τους και τα τσογλάνια παιδιά που ταξιδέψαμε παρέα. Ας τα πάρει το ποτάμι ένα ένα…

 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ

Καταρχάς να σας υπενθυμίσουμε ότι ένας από τους απαράβατους κανόνες των Mega Test είναι ότι αν δεν πέσεις δεν φτουράς. Ένας άλλος, εξίσου σημαντικός, είναι ότι ο καθένας μας πρέπει να φορτώνει την πραμάτεια του στην μοτοσυκλέτα του. Διότι εάν σας πιάσει η μούρλα και πάτε να κάνετε τα ίδια, με συνοδεία ελικόπτερου που θα κινηματογραφεί την περιπέτειά σας, νοσοκομειακού με καυτές νοσοκόμες για παν ενδεχόμενο και νταλίκας που θα μεταφέρει τις κρύες μπίρες, τη σκηνή, το φουσκωτό στρώμα king size και τους μελαχρινούς που θα σας κάνουν αέρα στην αιώρα, αφήστε κάτω το ΜΟΤΟ, κατά λάθος το πήρατε, δίπλα είναι το Cosmopolitan και από κάτω το Gala. Η κορυφαία δοκιμή απαιτεί συνθήκες που θα ισχύουν στην πραγματικότητα, άρα θα πάρετε μερική προίκα μαζί σας. Συνεπώς, αφού ο χώρος δεσίματος είναι περιορισμένος αποκλειστικά από τη σέλα του συνεπιβάτη έως τη σχάρα πίσω, είναι καλό να πάρετε λίγα πράγματα. Όπως εγώ: τρία -τέσσερα σώβρακα (ένα για κάθε δυο μέρες και ένα καβάτζα), τρεις μπλούζες (μία τα πρωινά, μία τα βράδια και μία καβάτζα), μια αλλαξιά ρούχα, ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα μπουφανάκι αντιανεμικό για το βράδυ, ένα υπόστρωμα και έναν υπνόσακο – όλα μαζί συμπιέστηκαν σε μία τσάντα πλάτης 35 λίτρων. Σκηνή δεν χρειάστηκε να κουβαλήσω γιατί θα με φιλοξενούσε στη δικιά του (που λέει ο λόγος δικιά του γιατί από τον Αντρίκο τον Γκλαβά την είχε δανειστεί ο σπαγκοραμμένος) ο αδελφός Θανάσης ο φωτογράφος.

Αυτήν την τσάντα είχα μόνο να δέσω στο Multistrada 950. Πιο λίγα μόνο ο Πατεράκης θα μπορούσε να πάρει επειδή θα ερχόταν χωρίς σώβρακο και (ίσως) με μια μπλούζα. Το έκανα με μεγάλη προσοχή πριν ξεκινήσουμε εκείνο το αναθεματισμένο πρωινό κάτω από τα γραφεία του ΜΟΤΟ, χρησιμοποιώντας δύο χταπόδια σφιχτά περασμένα χιαστί ανάμεσα από τις χειρολαβές και τους κρίκους της τσάντας.

Στο πέμπτο χιλιόμετρο χώματος την είδα να γέρνει επικίνδυνα στο πλάι – όχι, δεν είχα μάτια στην πλάτη, οδηγούσα άλλη μοτοσυκλέτα και την έβλεπα μπροστά μου. Στην πρώτη στάση κάλεσα για βοήθεια τον Δάσκαλο. Όχι της πέμπτης δημοτικού, τον αδελφό Κωστή που ήρθε κι αυτός από την Κρήτη για μια χαλαρή βόλτα τάχα μου και του οποίου τα χέρια πιάνουν και είναι μεγάλος μάστορας σε ό,τι καταπιάνεται. Τη δέσαμε τόσο καλά με ιμάντες, που η τσάντα δεν κουνούσε ρούπι. Τη σπρώξαμε βίαια μπρος πίσω, αριστερά δεξιά, παραλίγο να γίνουν ντόμινο πέντε μηχανάκια, αλλά η τσάντα δεν κουνήθηκε χιλιοστό.

Δέκα χιλιόμετρα παρακάτω έφυγε πάλι, αυτή τη φορά σε τροχιά πάνω από το μηχανάκι. Ο Φελούκας άρχισε να φωνάζει (για πεντηκοστή φορά την πρώτη μέρα) και να χρησιμοποιεί αγενές λεξιλόγιο που βετεράνος συνταξιούχος φορτηγατζής θα ντρεπόταν. Εμ βέβαια, αφού οδηγούσε το καημένο το Multi ο Νάσος και έκανε διάφορα αεροπλανικά για τις φωτογραφήσεις, πού να μείνει οτιδήποτε απάνω στη σέλα. Αυτή τη φορά τρία άτομα ασχοληθήκαμε με το δέσιμο της τσάντας μου, ο πατέντας ο Κωστής που πιάνουν τα χέρια του, εγώ που πιάνουν έτσι και έτσι, και ο πολυμήχανος Φίλιππος που λέει με στόμφο «τώρα θα δείτε που θα τη δέσω εγώ και τέλος». Τι να σας λέω τώρα, τη δέσαμε τόσο καλά που και γερανός να ερχόταν και να σήκωνε την τσάντα, θα ανυψωνόταν και η μοτοσυκλέτα μαζί. Ούτε με ούπα 18mm X 80mm σε τσιμεντένιο τοίχο δεν θα στερεωνόταν τόσο γερά.

Και μετά ακολούθησε η διαβολεμένη διαδρομή που περιγράφουμε πολύ αναλυτικά στις σελίδες 48 και 49 του τεύχους, αυτή που τρεις μοτοσυκλέτες παραλίγο να γίνουν ήχος και φως. Τα καγκουρό πηδούν σαν μυρμήγκια σε σχέση με το πώς αναπηδούσε το Multi στα χέρια του Νάσου εκείνο το απόγευμα στο φαράγγι του Θανάτου. Μου έφεραν πάλι την τσάντα στο χέρι πατημένη από το Explorer και το 4x4 του φωτογράφου.

Ε άη σιχτίρ πια..."

Ετικέτες