6o Mountain Enduro Camp

Μαμαλή Βερδικούσιας, 7-8-9 Ιουλίου!

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

15/6/2017

"1424… Μαγικός αριθμός. Τόσα είναι τα μέτρα που χρειάζεται η γη για να ξεπροβάλει μέσα από το πυκνό δάσος οξιάς της Μαμαλής και να αρχίσει να αγκαλιάζει τον ουρανό, τόσες είναι οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν όλο αυτό τον καιρό σε μια μικρή Παρέα, τόσα όμως είναι και τα χαμόγελα που έχει χαρίσει η Μαμαλή στην Παρέα αυτή αλλά και στους επισκέπτες της! Πάμε, όμως λίγα χρόνια πίσω…

Ένα Σαββατοκύριακο, νομίζω το πρώτο του Ιουλίου, ένας γεροπλάτανος χάριζε απλόχερα τη δροσιά του, καθώς η λάβα του Θεσσαλικού κάμπου, άρχισε να εξαπλώνεται προς τα ορεινά. Καλοί οι μεζέδες, άλλα εκείνες τις ζεστές μέρες, η δροσιά αυτή ήταν το καλύτερο συνοδευτικό για τον γλυκάνισο του τσίπουρου και για τον λυκίσκο της μπύρας.

Ήταν και αυτό το αναπάντεχο του καθολικού ανταμώματος της Παρέας. Κάποιοι από αυτούς, μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, άλλοι ξενιτεμένοι στα γύρω αστικά κέντρα και άλλοι πιο μακριά, σε άλλες Ηπείρους. Θες η τύχη, θες ότι οι Θεοί του Βουνού τους προόριζαν για ένα σκοπό, αυτοί οι άνθρωποι σύντομα θα έγραφαν ιστορία.

Όλοι τους είχαν ένα κοινό, την αγάπη τους για το βουνό και το δάσος του. Βλέπεις η Μαμαλή μοίρασε απλόχερα στη Βερδικούσσια τα αγαθά της, ξύλα για υλοτομία, λιβάδια για κτηνοτροφία και εύφορη γη για τη γεωργία. Κάπως έπρεπε να της το ξεπληρώσουν. Και μιλώντας για αγάπες έρχεται και το καμένο βενζινόλαδο, να μπλεχτεί σα θυμίαμα, μέσα στις εικόνες του δάσους που περνάνε σαν φιλμ πάνω στη σέλα κρατώντας σφιχτά το τιμόνι.

Από την εφηβεία το δάσος ήταν η απόδραση, το καταφύγιο και εννοείται χαραγμένο στη παλάμη του χεριού τους. Κάθε πιθαμή, κάθε ρυάκι, κάθε παχύ πέπλο από φύλλα οξιάς είχε αποθηκευτεί στους νευρώνες του εγκεφάλου τους. Ήταν τόσο μεγάλο αλλά και ταυτόχρονα τόσο μικρό. Χρόνο να έχεις να το γυρνάς, μου λέγανε…

Ξαναγυρνώντας στη πλατεία και στο δροσερό αεράκι που χάριζαν οι αφράτες φυλλωσιές του αιωνόβιου, ανάμεσα στα λόγια για δουλειές, οικογένειες και τα άλλα συναφή, η φωνή του Γιώργου έμελλε να γίνει η απαρχή των "βασάνων" που θα ακολουθούσαν:

- "Ρε, δε τα αφήνετε αυτά, να πάμε καμιά βόλτα να καθαρίσει το μυαλό;"

Και ξαφνικά, οι αποθήκες άνοιξαν, τα αγροτικά αντί για αχυρόμπαλες κουβαλάγανε δίτροχα μηχανοκίνητα, οι μανιβέλες δοκίμαζαν τις αντοχές του ποδιού και εκείνος ο οξύς ήχος της εξάτμισης έσπαζε την ησυχία του καλοκαιρινού μεσημεριού. Πενήντα σουβλάκια, λίγα κάρβουνα, ένα καφάσι μπύρες και το κασετόφωνο που πήραν δανεικό από το καφενείο, αφήνοντας τα γερόντια να παίζουν πρέφα χωρίς την υπόκρουση των ειδήσεων από τον κρατικό σταθμό, θα ήταν η ανταμοιβή τους στο τελείωμα της βόλτας αλλά και η μαγιά για αυτό που κάποια στιγμή θα αποκαλούσαν αργότερα Mountain Enduro Camp.

- "Πόσο καιρό είχα να το κάνω!"

- "Τι ωραίο που είναι το δάσος!"

- "Με είδες πως πήγαινα, τελικά δε ξεχνιέται!"

Δέκα άνθρωποι με λιγοστά πράγματα κατάφεραν να διοργανώσουν για τους εαυτούς τους μια μικρή φιέστα. Όταν ο ιδρώτας σταμάτησε να ρέει στα πρόσωπα τους, όταν τα πυρωμένα μοτέρ καταλάγιασαν και όταν οι τελευταίες παγωμένες μπύρες άφηναν τη δροσιά τους στους διψασμένους ουρανίσκους, η μουσική από μια ξεχασμένη κασέτα των Pink Floyd τους έφερνε σε μια συναισθηματική νιρβάνα.

- "Μήπως είμαστε εγωιστές;" αναφώνησε ο Τάκης. "Τι εννοείς;" ψέλλισαν οι περισσότεροι, αρνούμενοι να διαταράξουν την απόλαυση της στιγμής.

- "Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα αυτά που ζούμε και με τον τρόπο που τα ζούμε είναι πολύ όμορφα για να τα κρατάμε μόνο για την πάρτη μας. Πρέπει να τα κοινωνήσουμε και σε άλλους, πρέπει αυτό το βουνό, αυτό το δάσος να γίνει βιωματική εμπειρία για τους πολλούς." Γέλια, ξεφυσήματα, λοξές ματιές ακολούθησαν από τους υπόλοιπους. Και τι άλλο να έκαναν άλλωστε αφού ο συνδετικός τους κρίκος δεν ήταν αλλός παρά το δίπτυχο μηχανή-βουνό.

"Για καθίστε ρε παιδιά", είπε ο Γιάννης, "σα να έχει δίκιο ο Τάκης, γιατί δε κάνουμε μια συνάθροιση μηχανόβιων, εδώ στο βουνό, να φανεί και η Μαμαλή, να δείξει τις ομορφιές της!"

- "Ναι ρε σιγά μη κάνουμε και φεστιβάλ… Αυτό έλειπε να βάλουμε "βάσανα" στο κεφάλι μας", αποκρίθηκε ο Δημήτρης.

Έτσι από κάτι τόσο απλό γεννήθηκε κάτι τόσο σπουδαίο. Το όνομα αυτού Mountain Enduro Camp. Τρείς λέξεις, τρεις ιδέες που περιλάμβαναν όλα που γούσταραν και αγαπούσαν. Δεν έχει τη μουσική, αλλά τη μουσική την έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους.

Κανείς τους δεν ήξερε από διοργανώσεις. Έμαθαν, και ακόμα μαθαίνουν. Μαθαίνουν από τις συμβουλές των φίλων, μαθαίνουν από τα χαμόγελα των επισκεπτών αλλά και από τα ιδρωμένα πρόσωπα των εθελοντών που τόσο απλόχερα θέλουν να προσφέρουν. Ο φίλος τους ο Γιατρός που τον είχαν μαζί τους στις πρώτες βόλτες, εξελίχτηκε σε ομάδα διάσωσης, τα λοφάκια που έχασκαν στην κορυφή σε πίστα προπόνησης, το δανεικό κασετόφωνο σε μια μεγάλη σκηνή που φιλοξενεί Μουσικούς απ’ όλη την Ελλάδα.

Σε αυτό το εγχείρημα δεν έμειναν μόνοι τους. Το χωριό, η Βερδικούσσια τους, τους αγκάλιασε. Από τα μικρά παιδιά, τα κούτσκα που λένε, τα οποία κουβαλάνε πράγματα με όση δύναμη έχουν, μέχρι τις γιαγιάδες που ολημερίς πλάθουν πίτες για να μη μείνει κανένας πεινασμένος. Κάθε χρόνο αυτό το γαϊτανάκι ανιδιοτελούς προσφοράς όλο και μεγαλώνει. Λογιών-λογιών άνθρωποι έρχονται και προστίθενται προάγοντας τον αγνό εθελοντισμό. Οι δυσκολίες πολλές, οι ατυχίες της τελευταίας στιγμής ακόμα περισσότερες, ξεπερνούνται όμως με χαμόγελο, το χαμόγελο αυτό που χαρίζει η μαγεία της φύσης. Η πίστη στις ιδέες είναι η κινητήριος δύναμη, αυτό που τους πεισμώνει κάθε φορά να πάνε ένα ακόμα βήμα παραπέρα.

Τι άλλο μένει λοιπόν, από το να γίνεις μέρος αυτής της γιορτής ή ακόμα καλύτερα μέρος αυτής της παρέας, γιατί όπως λέει και ο Διονύσης την Ιστορία την φτιάχνουν οι Παρέες…"

Ένας Εθελοντής

Δελτίο τύπου – 6ο Mountain Enduro Camp 2017

Το Mountain Enduro Camp δεν χρειάζεται πλέον ιδιαίτερες συστάσεις μιας και η φετινή διοργάνωση γίνεται φέτος για 6η συνεχόμενη χρονιά. Τριήμερο, κατασκηνωτικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται σε ένα από τα ομορφότερα δάση της ελληνικής επικράτειας, στη Μαμαλή Βερδικούσιας, Λάρισας στις 7, 8, και 9 Ιουλίου 2017.

Το καταπράσινο δάσος οξιάς της Μαμαλής φιλοξενεί και φέτος το Mountain Enduro Camp, το οποίο προσφέρει στους επισκέπτες του ένα πλήθος από δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Διαδρομή Enduro και Off Road με νέα μονοπάτια, πίστα Motocross δίπλα στο χώρο εκδηλώσεων, συναυλίες που θα συζητηθούν, πεζοπορικές διαδρομές, mountain bike, parkour είναι κάποιες από τις δραστηριότητες που ετοιμάζει η Λέσχη Mountain Enduro Camp. Η οδήγηση της μηχανής συνδέεται αρμονικά με τη φύση, τη μουσική και τον αθλητισμό. Και αυτό γιατί το Mountain Enduro Camp είναι προσιτό σε όλους, μηχανόβιους και μη. Το υψόμετρο στην κορυφή Μαμαλή είναι 1.424 μέτρα αλλά η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, φιλική και πολύ ζωντανή!

Ελάτε με τη σκηνή σας στο μαγευτικό φυσικό περιβάλλον της Μαμαλής, για ένα διαφορετικό τριήμερο που θα σας εντυπωσιάσει. Περιμένουμε και φέτος να σας υποδεχθούμε για να περάσουμε αξέχαστες στιγμές!

Το Mountain Enduro Camp πραγματοποιείται με υποστηρικτές την Κοινότητα Βερδικούσιας και το Δήμο Ελασσόνας, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Θεσσαλίας.

Λέσχη Mountain Enduro Camp

Για περισσότερες πληροφορίες:

URL: mountainendurocamp.net

Facebook Page: Mountain Enduro Camp

Google+: Mountain Enduro Camp

YouTube channel: Mountain Enduro Camp

Δελτίο τύπου – Η εντουρόβολτα στο 6ο Mountain Enduro Camp 2017

Η φετινή εντουρόβολτα του Mountain Enduro Camp επιφυλάσσει στους συμμετέχοντες μια προσεκτικά σχεδιασμένη και απολαυστική διαδρομή, στην οποία έχουν προστεθεί και κάποια κομμάτια pro για τους πιο απαιτητικούς και έμπειρους αναβάτες που επιθυμούν να τα διασχίσουν.

Η διαδρομή

Η διαδρομή έχει συνολικό μήκος 65 χιλιόμετρα, διασχίζει στο μεγαλύτερο της μέρος το υπέροχο δάσος της περιοχής αλλά περνάει και μέσα από το χωριό της Βερδικούσιας. Το 90-95% της διαδρομής είναι σε σκιερό μέρος με αποτέλεσμα να είναι ευχάριστη για τους αναβάτες που θα κινούνται σε υψόμετρα μεταξύ 850 μ. και 1424μ. Οι εναλλαγές τοπίου θα εντυπωσιάσουν τους συμμετέχοντες καθώς κατά τη πορεία τους θα συναντούν σημεία με απέραντη θέα αλλά και σημεία κλειστού φυσικού τοπίου, διασχίζοντας μονοπάτια και ρέματα. Θα υπάρχει σήμανση enduro αλλά και κορδέλες ενώ θα υπάρχουν και σημεία εξόδου από τη διαδρομή και επιστροφή στο χώρο του Mountain Enduro Camp. Το κόστος συμμετοχής στην εντουρόβολτα είναι 15€. Στην τιμή περιλαμβάνεται: σάντουιτς, νερό, αναμνηστικό μετάλλιο και T-Shirt Mountain Enduro Camp!

Πριν την εκκίνηση

Δηλώσεις συμμετοχής στην εντουρόβολτα θα συμπληρώνονται στο περίπτερο πληροφοριών μηχανών. Από εκεί θα παρέχονται πληροφορίες αλλά και ακριβείς οδηγίες για όλες τις μηχανοκίνητες δραστηριότητες. Πριν την εκκίνηση θα ταυτοποιείται ο αναβάτης με τον αριθμό της μοτοσυκλέτας του. Ακόμη, θα πραγματοποιείται ο έλεγχος του απαραίτητου εξοπλισμού. Είναι αυτονόητο ότι οι συμμετέχοντες θα πρέπει να φοράνε κατάλληλα ελαστικά (σε καλή κατάσταση) και να έχουν φροντίσει για τη σωστή συντήρηση της μοτοσυκλέτας τους. Επίσης, θα πρέπει να έχουν φροντίσει να φέρουν μπιτόνι με βενζίνη που θα χρησιμοποιήσουν στο μέσο της διαδρομής κατά τον ανεφοδιασμό.

Εκκίνηση

Ημέρα: Κυριακή, 9 Ιουλίου 2017

Ώρα έναρξης: 08:30

Ώρα λήξης εκκινήσεων: 11:00

Οι αναβάτες θα ξεκινάνε τμηματικά για λόγους ασφαλείας, σε ομάδες έως τεσσάρων ατόμων από τη ράμπα εκκίνησης του Mountain Enduro Camp.

Κατά τη διαδρομή

Στη διαδρομή θα υπάρχουν τέσσερις σταθμοί ελέγχου (checkpoints), στους οποίους θα βρίσκονται διασώστες αλλά και άνθρωποι της διοργάνωσης. Στο μέσο της διαδρομής θα γίνει το διάλειμμα. Εκεί, οι διοργανωτές θα διανείμουν στους αναβάτες νερό και σάντουιτς. Επίσης, θα βρίσκεται εκεί όχημα ανεφοδιασμού με τα δικά σας μπιτόνια.

Τερματισμός

Ο τερματισμός της εντουρόβολτας θα γίνει στην ράμπα εκκίνησης στο χώρο διεξαγωγής του Mountain Enduro Camp στη Μαμαλή.

Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο: 6944341268 (Βαγγέλης Θεοδοσίου, ώρες: 7:00- 10:00 μμ).

Λέσχη Mountain Enduro Camp

Για περισσότερες πληροφορίες:

URL: mountainendurocamp.net

Facebook Page: Mountain Enduro Camp

Google+: Mountain Enduro Camp

YouTube channel: Mountain Enduro Camp

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Race News

Αφιερώματα

Επικαιρότητα

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες: Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει: