Εγκαινιάστηκε το Yamaha Motor Collection Hall

Ένας χώρος αφιερωμένος στην ιστορία της Yamaha

Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

7/10/2019

Κάθε χρόνο στην Ευρώπη πραγματοποιούνται αμέτρητες εκθέσεις μοτοσυκλέτας, είτε μικρού είτε μεγάλου βεληνεκούς, όπως οι EICMA και INTERMOT. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες εταιρείες στρέφονται στην φιλοσοφία του να παρουσιάζουν νέα μοντέλα δίπλα-δίπλα με τους "προγόνους" τους, ώστε να είναι συνυφασμένα με θρυλικά ονόματα του παρελθόντος και να πάρουν λίγη από την αύρα της παράδοσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κάθε εταιρεία να χρειάζεται να μεταφέρει μεγαλύτερο αριθμό μοτοσυκλετών από έκθεση σε έκθεση, κάτι που είναι ιδιαίτερα ασύμφορο, ειδικά αν πρόκειται για μια απ’ τις τέσσερις ιαπωνικές όπου τα ιστορικά μοντέλα τους βρίσκονται στην Ιαπωνία, στο μουσείο της κάθε εταιρείας.

Η Yamaha φαίνεται πως βρήκε τη λύση για αυτό το πρόβλημα, δημιουργώντας το Yamaha Motor Collection Hall. Το όνομα του χώρου μπορεί να παραπλανά και να θυμίζει μουσείο, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αποθήκη – τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Συγκεκριμένα, η Yamaha σε αυτό τον χώρο, στο Amsterdam, την πρωτεύουσα της Ολλανδίας και έδρα της Yamaha Europe, φυλάει προσωρινά πολλά ιστορικά μοντέλα της, μέχρι την ώρα που θα χρησιμοποιηθεί κάποιο από αυτά ως έκθεμα σε κάποιο σαλόνι μοτοσυκλέτας. Με αυτό τον τρόπο, γλυτώνει αρκετά έξοδα απ’ τα πήγαινε-έλα των μοτοσυκλετών απ’ την Ιαπωνία στην Ευρώπη.

Η αποθήκη εγκαινιάστηκε επίσημα στις 25 Σεπτεμβρίου από τη Yamaha ως μουσείο, ωστόσο η είσοδος για το κοινό δεν είναι ακόμη ανοιχτή. Βέβαια, το ότι εγκαινιάστηκε με αυτό τον τίτλο, σημαίνει πως η Yamaha λογικά σκοπεύει να αξιοποιήσει τον χώρο με αυτή την ιδιότητα, μιας και είναι πολύ όμορφα διακοσμημένος, με άφθονα ιστορικά αλλά και αγωνιστικά μοντέλα, όπως την R1 του παγκόσμιου πρωταθλητή του 2009 Ben Spies, την YZF450 του παγκόσμιου πρωταθλητή Motocross Stefan Everts αλλά και την YZE750 του Stéphane Peterhansel, την μοτοσυκλέτα με την οποία κέρδισε το Dakar το 1991. Από την άλλη, ο πρόεδρος της Yamaha Europe ανέφερε πως ένας από τους ρόλους της αποθήκης/μουσείου, είναι να εμπνέει τους μηχανικούς και τους σχεδιαστές του εργοστασίου, για τη δημιουργία νέων μοτοσυκλετών με ρίζες που φτάνουν βαθιά στην παράδοσή της.

Το σημαντικό είναι πως η Yamaha είναι η πρώτη ιαπωνική εταιρεία που δημιουργεί έναν τέτοιο χώρο έξω από τα “τείχη” της Ιαπωνίας, κάτι που είναι λογικό καθώς είναι η μόνη απ’ τις υπόλοιπες τρεις που διαθέτει νοοτροπία πιο κοντά σε αυτή των Ευρωπαίων κατασκευαστών. Μακάρι κάποια στιγμή να επιτραπεί η είσοδος σε επισκέπτες, αλλά και να ακολουθήσουν και οι άλλες ιαπωνικές εταιρείες το παράδειγμα της Yamaha, κάνοντας πιο προσιτό ένα “ταξίδι” στην πλούσια ιστορία τους.

Ετικέτες

Yamaha

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.