Ένα Yamaha XS500 για το σαλόνι σας!

Κι όμως δεν είναι μοτοσυκλέτα
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

15/2/2019

Με μια πρώτη ματιά είσαι σίγουρος πως πρόκειται γι’ άλλο ένα custom που τα περισσότερα μέρη του είναι ξύλινα. Με μια δεύτερη, διαβεβαιώνεσαι πως πρόκειται για μια πραγματική μοτοσυκλέτα, κάτι που επαληθεύουν τα ελαστικά, οι αναρτήσεις, η εξάτμιση, το φανάρι και οι ντίζες. Χρειάζεται μια πιο προσεκτική ματιά μέχρι να αρχίσεις να εντοπίζεις τα στοιχεία που σε παραπέμπουν στο αντίθετο συμπέρασμα. Το γυάλινο μπουκάλι, o ξύλινος δίσκος μπροστά και το χρώμα του κινητήρα σε παροτρύνουν να σκεφτείς πως εν τέλει δεν είναι μια custom, αλλά μια μοτοσυκλέτα κατασκευασμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου από ξύλο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχεις περάσει ήδη αρκετό χρόνο θαυμάζοντάς την, όπως θα έκανες μ’ ένα έργο τέχνης, εξάλλου περί αυτού πρόκειται.

Ίσως μπορεί να γλιτώσει την σέλα της μοτοσυκλέτας σας από τις γρατζουνιές των νυχιών της γάτα σας, αν τις βάλετε δίπλα-δίπλα

 

Το απεικονιζόμενο JVLT-014 –όπως ονομάζεται- δημιουργήθηκε απ’ την NorthEast Custom που συνεργάστηκε με την JoeVelluto Design, μια ιταλική εταιρεία σχεδιασμού επίπλων. Η ξύλινη μοτοσυκλέτα κατασκευάστηκε με σκοπό να τοποθετηθεί ως έκθεμα στο Salone de Mobile Milano που είναι μια έκθεση επίπλων και σχεδιασμού. Για την κατασκευή του οι εταιρείες βασίστηκαν σ’ ένα Yamaha XS500 για την αντιγραφή των εξαρτημάτων και τη δημιουργία τους από ξύλο, ενώ δεν άντεξαν κι έβαλαν το χεράκι τους, δίνοντας μια διαφορετική εμφάνιση στη μοτοσυκλέτα, απαθανατίζοντας παράλληλα και την αξία του customizing. Δίχως λοιπόν την ικανότητα να μεταφέρει τον αναβάτη απ’ το ένα σημείο στο άλλο και να προσφέρει αγαλλίαση πνεύματος, έγιναν κάποιες ακόμη τροποποιήσεις ώστε να είναι πιο χρήσιμη, εκτός απ’ το να ομορφαίνει το περιβάλλον που θα διακοσμεί.

Το φανάρι διατήρησε τις λειτουργίες του με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται κι ως φωτιστικό, ενώ το “ρεζερβουάρ” είναι πλέον γυάλινο και μπορεί να παίξει το ρόλο του βάζου για λουλούδια. Επίσης, τα όργανα έχουν καταργηθεί δίνοντας τη θέση τους σ’ έναν άβακα για όσους θέλουν τα παιδιά τους να παίζουν πάνω ή κοντά στη μοτοσυκλέτα, παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα για τη μύηση στον κόσμο των δύο τροχών.

Οι δημιουργοί της αναλύουν τους λόγους που προχώρησαν σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα λέγοντας: “Σ’ αυτό το project, ο σχεδιασμός των αντικειμένων μαζικής παραγωγής συνδυάζεται με την μοναδικότητα των custom, όπου ένα αντικείμενο που παράγεται σε μεγάλη κλίμακα απομακρύνεται απ’ τη φύση του, αναλύεται και κάθε κομμάτι του δημιουργείται και επανασυναρμολογείται εκ νέου, ως μια νέα και μοναδική οντότητα. Η μοτοσυκλέτα υιοθετεί την φιλοσοφία της κατασκευής των επίπλων, με αποτέλεσμα να γίνει ένα αντικείμενο θαυμασμού που αιχμαλωτίζει την κινούμενη φύση του στην ακινησία.”

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin