Νέο BMW R18 custom "Spirit of Passion"

Από την Kingston Custom

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

19/1/2021

Σχεδιασμός που ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί έξω στο δρόμο. Αυτό είναι ο ορισμός του νέου R18 "Spirit of Passion" από την Kingston Custom για λογαριασμό της BMW Motorrad. Μετά τον Roland Sands, είναι η σειρά του Dirk Oehlerking να βάλει την προσωπική του πινελιά με το δεύτερο custom R18 της σειράς "SoulFuel", η οποία αποτελεί μια συνεργασία μεταξύ της BMW Motorrad και επιλεγμένους custom builders.

Η Kingston Custom του Oehlerking είναι γνωστή για τους ακραίους σχεδιασμούς που δημιουργεί. Κι όμως, όποιος ήταν προετοιμασμένος για μια ολική επανασχεδίαση του R18, έπεσε πολύ έξω. "Το BMW R18 είναι τόσο άψογο, που διατήρησα μεγάλο μέρος του ως είχε. Το πλαίσιό του είναι τόσο αυθεντικό και τεχνολογικά προηγμένο, που τίποτε δεν έπρεπε να αλλαχθεί", δηλώνει ο Oehlerking. Παρόλα αυτά, η μοτοσυκλέτα έχει πραγματικά μεταμορφωθεί, σε κάτι που δεν αφήνει αμφιβολία ότι έχει σχεδιαστεί από τη Kingston Custom.

Το πιο εντυπωσιακό του "Spirit of Passion" (σ.σ. "Το πνεύμα του πάθους" όπως το ονόμασαν οι δημιουργοί του), αλλά και η μεγαλύτερη σχεδιαστική πρόκληση ταυτόχρονα, είναι το τιμόνι και το φτερό. Η εξάτμιση έχει αντικατασταθεί με μία Kingston Roadster style από τον Oehlerking, ενώ η σέλα προέρχεται από την λίστα των universal αξεσουάρ. Τα φλας αντικαταστάθηκαν κι αυτά από τα φλας της Kellerman, ενώ ο LED μπροστινός προβολέας είναι πλέον ενσωματωμένος στο φαίρινγκ. Η αρχική βαφή και οι γραμμές υιοθετήθηκαν για το φαίρινγκ και το φτερό, με την προσθήκη κάποιων λεπτομερειών στο στιλ της Kingston. Η ανάρτηση και το ρεζερβουάρ είναι τα στάνταρ της μοτοσυκλέτας. Ο συνολικός σχεδιασμός είναι βασισμένος στην φιλοσοφία του art deco.

Ο… "μαέστρος" της μεταμόρφωσης, o Dirk Oehlerking, είναι πρώην αγωνιζόμενος, σχεδιαστής και κατασκευαστής, ο οποίος με το Spirit of Passio επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά, σύμφωνα με την BMW, πως όχι μόνο έχει κατακτήσει την απόλυτη γνώση της τέχνης του, αλλά την ενσωματωμένη στην δουλειά του για πάνω από 35 χρόνια. Για τον ίδιο, η διαδικασία του σχεδιασμού ξεκινά πριν καν τραβηχτούν οι πρώτες γραμμές στο χαρτί και πριν καν βιδωθούν οι πρώτες βίδες. Όπως λέει ο Oehlerking "το επεξεργάζομαι πάρα πολύ εκ των προτέρων. Οι μοτοσυκλέτες μου πάντα διαθέτουν ψυχή, γοητεία και χαρακτήρα. Είναι εκπληκτικά δείγματα, γι' αυτό και απαιτούν πολύ προσοχή και φροντίδα. Μου έρχονται διαρκώς στο μυαλό αμέτρητα σχέδια όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσω σε τι στιλ θέλω να επικεντρωθώ. Μόλις επιλέξω, ξεκινάω με ένα σχέδιο με μολύβι και γόμα. Μετά συνεχίζω μέχρι να καταλήξω μέσα μου βαθιά ότι αυτό είναι!"

Γεννημένος στο Ανόβερο, ο Oehlerking έχει δημιουργήσει ήδη μια μεγάλη παράδοση στο customizing των μοτοσυκλετών της BMW. Από τα custom της BMW Motorrad, 17 είναι δικές του δημιουργίες, με πιο ξεχωριστές τα "Black Phantom" και "White Phantom", δύο μοντέλα που έθεσαν νέα στάνταρ στην κατηγορία των custom της εποχής τους. Παρόλα αυτά, η μεταμόρφωση του R18 ήταν κάτι καινούργιο για τον Oehlerking, καθώς όπως αναφέρει ο ίδιος, ήταν το πιο εντυπωσιακό project της καριέρας του, ενώ νιώθει ευγνώμον για την εμπιστοσύνη που έδειξε για μια ακόμη φορά στο πρόσωπό του η BMW Motorrad.

Ετικέτες

BMW

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.