Zero Motorcycles – Για πρώτη φορά ηλεκτρική μοτοσυκλέτα κατακτά το Maudes Trophy

Από τον

Αλέξανδρο Λαμπράκη

7/12/2023

Η Zero κατάφερε να γίνει η πρώτη εταιρεία κατασκευής ηλεκτρικών μοτοσυκλετών που κατέκτησε το Maudes Trophy, ένα βραβείο με εκατό χρόνια ιστορίας, με δύο DSR/X και μία ομάδα 7 ατόμων.

Το Maudes Trophy ξεκίνησε από τον George Petty το 1923, όταν ο ιδιοκτήτης του συνεργείου Maudes Motor Mart στο Λονδίνο είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα “έπαθλο αντοχής” για μοτοσυκλέτες. Ως υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του αγώνα σύμφωνα με τους κανόνες και την απονομή του βραβείου ορίστηκε η ACU (Auto-Cycle Union), ο διοικητικός φορέας μηχανοκίνητου αθλητισμού για μοτοσυκλέτες της Μεγάλης Βρετανίας. Το έπαθλο αυτό δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό (π.χ. τον ταχύτερο χρόνο), αλλά η ιδέα πίσω από την δημιουργία του ήταν η γενικότερη πίεση πέρα από τα όρια, είτε αυτό σημαίνει την μέση ωριαία, είτε τη μεγαλύτερη διανυθείσα απόσταση σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, είτε γενικότερα οτιδήποτε άλλο σχετικό με την κατάρριψη κάποιου ρεκόρ ή τη θέσπιση ενός νέου. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε το συγκεκριμένο έπαθλο είναι κυρίως για… την τιμή των όπλων, αναδεικνύοντας ωστόσο και τις δυνατότητες των αναβατών και των μοτοσυκλετών τους.

Zero Motorcycles – Το Maudes Trophy πηγαίνει για πρώτη φορά σε ηλεκτρική μοτοσυκλέτα

Πρώτος κατασκευαστής που πήρε το βραβείο ήταν η Norton, το μακρινό 1923, ενώ για πρώτη φορά άλλαξε χέρια το 1926 πηγαίνοντας στην επίσης βρετανική BSA. Τελευταία φορά που υπάρχει κάποια καταγραφή γύρω από το Maudes Trophy είναι το 1994. Τότε 10 Νεοζηλανδοί αναβάτες κατάφεραν μέση ωριαία πάνω από 160 χ.α.ω. στην κατηγορία Supersport 600 TT με 10 τυχαία επιλεγμένες από Βρετανούς αντιπροσώπους Yamaha FZR600, στην στοκ μορφή τους.

Τώρα, 29 χρόνια αργότερα, έρχεται η Zero να γίνει ο 11ος συνολικά κατασκευαστής που θα πάρει το Maudes Trophy και ο μόνος που δεν χρησιμοποίησε ορυκτά καύσιμα για να το καταφέρει. Η εφταμελής ομάδα, με τους αναβάτες της να αλλάζουν βάρδιες κατά την διάρκεια της προσπάθειας, ήταν οι Craig Carey-Clinch (Εκτελεστικός διευθυντής του NMC/National Motorcyclists Council), Martin Fitz-Gibbons (δημοσιογράφος μοτοσυκλέτας και συνεργάτης του Visordown) και προσωπικό από διάφορες αντιπροσωπείες της Zero στη Μεγάλη Βρετανία: Andy Dalton, Matthew Drew, Macauley Perkins και Ben Grayson. Μαζί τους θα είχαν δύο ηλεκτρικά DSR/X, που θα τους βοηθούσαν να διανύσουν τα απαιτούμενα χιλιόμετρα.

Σκοπός του τολμηρού εγχειρήματος ήταν να δοκιμαστεί η αντοχή και η αποτελεσματικότητα στην κάλυψη μεγάλων αποστάσεων των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών, καθώς επίσης και το κατά πόσο αναπτυγμένο είναι το δίκτυο φόρτιση στο Η.Β. Η εκκίνηση δόθηκε από το Lands End ένα πρωινό Τετάρτης, με την πρώτη μέρα να κυλάει ομαλά μέχρι που έφτασαν στο ανατολικότερο σημείο της Μεγάλης Βρετανίας, το Lowestoft, που ήταν και ο τελικός τους προορισμός.

Η επόμενη μέρα όμως, δεν ήταν το ίδιο. Με κατεύθυνση βόρεια προς το Εδιμβούργο, την πρωτεύουσα της Σκωτίας, οι θερμοκρασίες άρχισαν να πέφτουν σημαντικά, ενώ στον δρόμο τους αντιμετώπισαν και σφοδρή χιονόπτωση. Αυτό τους ανάγκασε να ρίξουν τον ρυθμό τους, όμως όπως αποδείχτηκε η μπαταρία της Zero άντεξε τις ακραίες καιρικές συνθήκες και τις πρώτες πρωινές ώρες, το επταμελές πλήρωμα κατόρθωσε να φτάσει στην παγωμένη πρωτεύουσα.

Η πρόκληση για τους 7 αναβάτες και τις δύο μοτοσυκλέτες ολοκληρώθηκε την Παρασκευή, αφού πέρασαν την περιοχή Cumbria και εισήλθαν στη Βόρεια Ουαλία για το τελευταίο checkpoint στο Holyhead. Στην συνέχεια κάλυψαν άλλα 160 χιλιόμετρα μέχρι το Liverpool, όπου παρέλαβαν το Maudes Trophy από την ACU, λίγο πριν τα βραβεία της FIM, στην ίδια πόλη.

Μετά την ολοκλήρωση του δύσκολου και θαρραλέου εγχειρήματος ο Υπεύθυνος της Zero Motorcyles για το Η.Β. δήλωσε ότι ήταν ένας αγώνας αντοχής για τους αναβάτες περισσότερο, παρά για τις μοτοσυκλέτας, λόγω των θερμοκρασιών που επικρατούσαν. Μάλιστα, για να δείξει το πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, είπε ότι ακόμα κι αν τα είχαν παρατήσει κανείς δεν θα τους κρατούσε κακία.

Όπως αποδείχτηκε το δίκτυο φόρτισης έχει αναπτυχθεί αρκετά στη Μεγάλη Βρετανία, και αυτό που λείπει είναι οι κατάλληλες εγκαταστάσεις, ειδικά για τους μοτοσυκλετιστές. Ο Craig Carey-Clinch, διευθυντής του NCU, δήλωσε ότι είναι κάτι που οι αρχές πρέπει να λάβουν υπόψη τους, προκειμένου να ενθαρρύνουν την ηλεκτρική μετάβαση, ειδικά όπου αφορά την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων, ενώ τόνισε ότι το Εθνικό Συμβούλιο Μοτοσυκλετιστών θα ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα αυτό.

Ετικέτες

zero

maudes trophy

ηλεκτροκίνηση

https://bit.ly/MOTO_665

Από το

motomag

30/4/2025

Αυτό το ακραίο δίχρονο project που βασίζεται σε ένα Simson επονομαζόμενο και ως “Holy Bastard” του Tony Mοckel ζυγίζει λιγότερο από 100 κιλά και έχει στόχο να παράγει 50 ίππους!

Ο Tony Mοckel μας εντυπωσίασε το 2024 με το “Orange Monster” του που βασίστηκε σε ένα 40 ετών Simson S 51. Ο δίχρονος αερόψυκτος κινητήρας του απέδιδε 32 ίππους και οι λάτρεις των δίχρονων κινητήρων δήλωναν ενθουσιασμένοι. Το 2025, ο Tony ξεκίνησε το δεύτερο project του, αυτή τη φορά σε ματ κίτρινο χρώμα και σχεδόν δύο φορές πιο δυνατό.

Η βάση για το Holy Bastard του Mοckel είναι επίσης ένα Simson S 51, βέβαια ελάχιστα μέρη του δεν έχουν πειραχτεί. Με το λογότυπο Hoonigan και number plate το 43, αυτό το project είναι αφιερωμένο στον θρυλικό οδηγό αγώνων και stuntman Ken Block.

Το Holy Bastard φέρει έναν δίχρονο κινητήρα 125 κυβικών, το αλουμίνιο περίβλημα του κινητήρα είναι σκαλισμένο σε CNC και ο κύλινδρος είναι τύπου Rotax dd2. Ο κινητήρας ψύχεται από δύο διαφορετικά ψυγεία και η ηλεκτρική αντλία νερού προέρχεται από ένα VW T6 ενώ την τροφοδοσία αναλαμβάνει ένα καρμπυρατέρ Smartcarb 38 χλστ. Το σύστημα εξαγωγής είναι της SA-Tuning.

Η μοτοσυκλέτα φέρει ένα κιβώτιο ταχυτήτων 5 σχέσεων με υδραυλικά υποβοηθούμενο συμπλέκτη. Όμως η τελική μετάδοση δεν γίνεται με τη συνηθισμένη αλυσίδα αλλά με έναν οδοντωτό ιμάντα τύπου Gates με ειδικά σχεδιασμένες τροχαλίες.

Ο ιδιοκτήτης του Holy Bastard αναφέρει πως η τελική του ταχύτητα υπολογίζεται σε 150 πραγματικά χλμ./ώρα ή και λίγο παραπάνω. Όπως είναι αντιληπτό για να επιτευχθεί η συγκεκριμένη τελική με ασφάλεια, το πλαίσιο, οι αναρτήσεις και τα φρένα έχουν τροποποιηθεί καταλλήλως. Το πλαίσιο είναι Simson GP με πρόσθετα ενισχυτικά. Τα φρένα αναλαμβάνουν τρεις δίσκοι της Brembo – δύο μπροστά και ένας πίσω - διαμέτρου 320 χιλιοστών ο καθένας. Όσον αφορά τις αναρτήσεις, μπροστά, το ανάποδο τηλεσκοπικό πιρούνι της WP είναι από KTM 1290 Super Duke R και πίσω συναντάμε δύο ρυθμιζόμενα αμορτισέρ από την YSS.

Οι τροχοί της μοτοσυκλέτας έχουν διαστάσεις 90/90-17 εμπρός και 110/70-17 πίσω και τα ελαστικά που καλούνται να διαχειριστούν την αυξημένη ιπποδύναμη είναι τα Continental Race Attack 2 Street. Οι στενοί τροχοί βοηθούν στο να κρατηθεί το βάρος σε χαμηλά επίπεδα καθώς σύμφωνα με τον Tony Möckel, η μοτοσυκλέτα χωρίς καύσιμα ζυγίζει ακριβώς 92 κιλά.

Το ντεπόζιτο είναι ειδική παραγγελία και προέρχεται από ένα Simson S 50. Ιδιαίτερη είναι επίσης και η σέλα του Holy Bastard που προέρχεται από το κάθισμα Recaro Podium, με πλάκα βάσης από άνθρακα. Η μάσκα προβολέων του Holy Bastard περιέχει δύο LED σώματα για μεσαία και μεγάλη σκάλα που είναι τοποθετημένα το ένα πάνω από το άλλο.