MOTUL TT Assen: Σαββατοκύριακο γεμάτο μαθήματα!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/6/2016

Οι δηλώσεις των αναβατών – το κλίμα στην πίστα – η λίστα με τα ρεκόρ που έσπασαν στον αγώνα…

 

Οι περισσότεροι λένε ότι η βροχή καθιστά τελείως απρόβλεπτο έναν αγώνα MotoGP και για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι ολοκληρωτικά σωστοί σ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Γιατί στην πράξη όταν αρχίζει να βρέχει οι προγνώσεις είναι σταθερά υπέρ του Rossi και βαραίνουν Lorenzo και Marquez! Ιδιαίτερα ο Lorenzo το έχει άλλωστε ξεκάθαρα δηλώσει, πολλαπλές φορές, ότι σιχαίνεται να οδηγεί στην βροχή, και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον άλλο αναβάτη της Honda -πέρα από τον Marquez- τον Pedrosa! Όλα αυτά όμως έμελλε να αλλάξουν και ο MOTUL TT Assen να μην μοιάζει με κανέναν άλλο ως τώρα. Ο φετινός αγώνας είχε άλλωστε εξασφαλίσει ότι θα μείνει στην ιστορία από την πρώτη στιγμή, και αυτό γιατί για πρώτη φορά η διεξαγωγή θα γινόταν την Κυριακή, όπως ισχύει για όλους τους υπόλοιπους αγώνες - και όχι το Σάββατο, όπως μονάχα το Assen είχε κατοχυρώσει. Με την απόφαση αυτή έσπασε μία παράδοση που κρατά από το 1925, πολύ πριν το 1949 την χρονιά που διαμορφώθηκαν τα παγκόσμια πρωταθλήματα και θεωρείται η απαρχή του Grand Prix.

Κάποτε που οι αγώνες διεξάγονταν στον δρόμο, οι πανίσχυρες εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής του Assen, δεν ήθελαν να διαταράσσεται η ηρεμία των προσκυνητών και έτσι οι τοπικές λέσχες είχαν καθιερώσει όλοι οι αγώνες να γίνονται το Σάββατο. Παρόλο την σταδιακή αποδόμηση της εκκλησιαστικής παράδοσης από την καθημερινότητα των Ολλανδών η μακρά αυτή αγωνιστική συνήθεια διατηρήθηκε και στα «τηλεοπτικά χρόνια» του MotoGP. Έφτασε το 2013 για να κριθεί για πρώτη φορά όμως και τότε αποφασίστηκε να μην αλλάξει η ημέρα διεξαγωγής! Δύο χρόνια μετά, η απόφαση για την αλλαγή της ημέρας ήρθε πολύ πιο άμεσα από αυτό που θα περίμενε κανείς για μία τόσο καλά εδραιωμένη αντίληψη, και ο λόγος ήταν τα μελλοντικά κέρδη: Η Κυριακή είναι μέρα που προσελκύει περισσότερους θεατές, τόσο στην πίστα όσο και στις οθόνες και ο σκοπός των τοπικών αρχών είναι να αρχίσουν χρόνο με τον χρόνο να έχουν περισσότερα οφέλη, ώστε να καταφέρουν να επεκτείνουν το συμβόλαιο με την Dorna στο τέλος του 2021 – για να γίνει αυτό, θα πρέπει από τώρα να φτιάξουν μία νέα παράδοση προσελκύοντας περισσότερους θεατές, για να καταφέρουν να έχουν καλύτερη διαπραγμάτευση τα επόμενα πέντε χρόνια, και να μην χάσουν την διεξαγωγή έναντι κάποιας άλλη νεότερη πίστας.

 

Την Παρασκευή που απολαμβάναμε τον ήλιο με την παρέα της MOTUL, μόλις είκοσι λεπτά μακριά από την πίστα, όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμασταν ότι η απόφαση για αλλαγή της ημέρας, δεν θα μπορούσε να συμπέσει με χειρότερες προγνώσεις για τον καιρό. Αν τελικά γινόταν το Σάββατο, ο αγώνας θα είχε διεξεχθεί σε έναν μουντό αλλά καλύτερο καιρό και το αποτέλεσμά του θα ήταν πολύ – πολύ διαφορετικό, με την συνολική βαθμολογία του πρωταθλήματος να έχει τον Rossi στην δεύτερη θέση, πέρα από κάθε αμφιβολία. Αυτό θα μας έδινε ότι ακριβώς θέλουμε, την αγωνία για σκληρό ανταγωνισμό και αρκετό θέαμα…

Η πάντα εντυπωσιακή Moto3 κατηγορία, έκανε έναν αγώνα σε στεγνή πίστα και άφησε να εννοηθεί ότι αυτό που θα βλέπαμε αργότερα θα ήταν επικές μάχες. Ο Francesco Bagnaia πήρε την νίκη με εντυπωσιακό τρόπο και την άξιζε, ωστόσο εν μέρει το οφείλει και στην Red Bull KTM που έβγαλε τον Brad Binder, διεκδικητή του τίτλου, εκτός ανταγωνισμού για τον υπόλοιπο αγώνα. Από εκεί και πέρα έπρεπε να παίξει αγκωνιές με τους αναβάτες της ομάδας του Rossi και να κερδίσει στο πέσιμο ακριβώς, της καρό σημαίας.

 

Απολαμβάνοντας την φιλοξενία της MOTUL, πάνω από τις τελευταίες στροφές της πίστας, πριν την ευθεία, βλέπαμε τα σύννεφα να συσσωρεύονται στον ουρανό και τις προβλέψεις των τελευταίων ημερών να οδεύουν προς επιβεβαίωση… Στην Moto2 ο εκπληκτικός Zarco, που μας έχει συνηθίσει να αποδίδει καλύτερα μετά την μέση του αγώνα, είχε ήδη συναντήσει την αποφασιστικότητα του Taka Nakagami και η δικαιολογία της βροχής δεν μπορεί να έχει βαρύτητα σ’ αυτή την περίπτωση. Ο Nakagami ήταν αποφασισμένος να νικήσει και θα το έκανε ακόμα κι αν η κόκκινη σημαία και τα φώτα της πίστας, δεν ακύρωναν το απολύτως τελευταίο κομμάτι του αγώνα.

Όλες οι προβλέψεις είχαν επαληθευθεί, η βροχή είχε καλύψει την πίστα και ο ουρανός είχε ένα μουντό γκρι χρώμα, με μικρές «οάσεις» που διέκρινες το μπλε και αναθάρρευες για τα MotoGP που θα ακολουθούσαν…

Στον MOTUL TT Assen ισχύει μία σημαντική ιδιαιτερότητα της πίστας, στεγνώνει πολύ γρήγορα αλλά όχι τόσο λόγω των μικρών κλίσεων που έχουν σχεδιάσει παντού για να αποφεύγεται η υδρολίσθηση, αλλά εξαιτίας της ίδιας της ασφάλτου και του υποστρώματος που της χαρίζει τεράστια απορροφητικότητα. Οι Ολλανδοί είναι πρωτοπόροι στο να διεκδικούν την γη από το νερό και διαθέτουν μία τεράστια εμπειρία στην κατασκευή δρόμων που δεν λιμνάζουν ποτέ από τις καταιγίδες, παρόλο που περιτριγυρίζονται από ένα ανάχωμα που συγκρατεί την θάλασσα, μερικά μέτρα πιο πάνω από τα κεφάλια τους…

Το αποτέλεσμα ήταν η σύντομη καταιγίδα που διέκοψε την Moto2, να αφήσει μία βρεγμένη πίστα για τα MotoGP που όμως πολύ γρήγορα θα στέγνωνε, καθιστώντας δύσκολη την επιλογή των ελαστικών. Οι ομάδες δούλευαν στον πιο γρήγορο ρυθμό τους, καθώς ετοίμαζαν τις μοτοσυκλέτες για αλλαγή, με τους αναβάτες να συσπειρώνονται στην λεπτή στεγνή γραμμή, που γρήγορα άρχισε να δημιουργείται. Στους πρώτους εννέα γύρους, ο Yonny Hernandez έγινε ο πρώτος Κολομβιανός που βρέθηκε ποτέ σε αυτή την θέση, οδηγώντας τον αγώνα και μάλιστα σε ρυθμό που ο Rossi δεν μπορούσε να ακολουθήσει, μέχρι την στιγμή που ο Yonny το παράκανε και  ανώδυνα σχεδόν, βρέθηκε καθισμένος να γλιστρά στην πίστα… Οι επόμενοι πέντε-σχεδόν-γύροι ήταν δραματικοί με τις κερκίδες να έχουν παγώσει από την αγωνία καθώς έβλεπαν τον Rossi να παλεύει με τους Andrea Dovizioso και Danilo Petrucci και νιώθοντας την απειλή του Scott Redding.

Τελικά θα γινόταν αυτό που φοβόταν όλος ο κόσμος… Με την βροχή να έχει κοπάσει και την δημιουργία στεγνής αγωνιστικής γραμμής, τα βρόχινα ελαστικά είχαν πλέον φθαρεί και έτσι όταν ξεκίνησε μια πιο δυνατή καταιγίδα, η απόφαση για την διακοπή του αγώνα δεν χωρά καμία αμφιβολία για το αν ήταν σωστή. Η μόνη αμφιβολία, είναι μήπως έπρεπε να γίνει νωρίτερα! Κανένας αναβάτης δεν είχε πρόσφυση εκείνη την στιγμή και οι πτώσεις καραδοκούσαν… κι όμως από αυτούς τους πρώτους γύρους έχουμε ένα «βροντολόγιο» που αναφέρει μονάχα το όνομα του άτυχου Yonny, που έζησε το όνειρο για πολύ λίγο κι αυτό είναι σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη αργότερα.

Περιμένοντας την βροχή να κοπάσει η απόφαση δίνεται για μία επανεκκίνηση που η μικρότερη διάρκειά της οδήγησε τους αναβάτες στην επιλογή μαλακότερου πίσω ελαστικού. Καλύτερη πρόσφυση πίσω απ’ ότι μπροστά, σε συνδυασμό με μία πίστα που συνεχώς άλλαζε σε δεδομένα είναι η καλύτερη συνταγή για σίγουρα λάθη, που οδηγούν σε πτώσεις, και αυτό ακριβώς είδαμε: πολλές πτώσεις. Η κορυφαία από αυτές, υπό την έννοια ότι παίζει τεράστιο ρόλο στο πρωτάθλημα, ήταν η πτώση του Valentino Rossi.

Ο ίδιος είπε ότι ήταν ένα ηλίθιο λάθος, με την γνωστή ευθύτητα που τον χαρακτηρίζει και την απόλυτη αποστροφή του προς τις δικαιολογίες. Και πώς άλλωστε να δικαιολογήσεις ένα τέτοιο λάθος, ακόμα κι αν τα δεδομένα κάνουν λόγο για μόλις τέσσερα χιλιόμετρα διαφοράς στον τελευταίο γύρο του Rossi, συγκριτικά με τους προηγούμενους. Ήταν όσα χρειαζόταν για να χάσει πρόσφυση το ελαστικό, την στιγμή που ήξερε πολύ καλά ότι η πρόσφυση που έχει πίσω είναι καλύτερη και πόσο επικίνδυνο καθιστά αυτό την αύξηση του ρυθμού. «Ήθελα να βελτιωθώ και να επεκτείνω το όριό μου σε εκείνο τον γύρο που έκανα το λάθος και μπήκα πιο γρήγορα στην δέκατη στροφή, ήταν ένα ηλίθιο λάθος, την στιγμή που είχα το προβάδισμα. Τώρα η βαθμολογική μας απόσταση είναι πολύ μεγάλη, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε».

Ο Nicolas Goubert, τεχνικός διευθυντής της Michelin, θα δήλωνε αργότερα ευχαριστημένος από την πρώτη δοκιμή των βρόχινων ελαστικών σε πραγματικές συνθήκες. Ο MOTUL TT Assen ήταν ο πρώτος βρόχινος αγώνας της σεζόν και μάλιστα τόσο βρόχινος που έπεσε η κόκκινη σημαία… Απέδωσε τις πτώσεις στην μικρότερη διάρκεια μετά την επανεκκίνηση που ώθησε τους αναβάτες σε γρηγορότερο ρυθμό, και αναπόφευκτα μεγαλύτερα λάθη… ουσιαστικά περιγράφοντας τον Rossi στην δήλωσή του…

Υπήρχε όμως κάποιος που δεν έκανε λάθη, κάποιος αρκετά παρεξηγημένος σαν αναβάτης από μία ομάδα που έχει με τεράστια διαφορά το πιο παρεξηγημένο αφεντικό. Ο αυστραλός Jack Miller της Marc VDS Estrella Galicia οδηγούσε απίστευτα σταθερά και γρήγορα, σε σημείο που έφτασε τον Marquez και τον προσπέρασε καθαρά και ακίνδυνα οδηγώντας χωρίς το παραμικρό λάθος στις αντίξοες συνθήκες. Ο Miller εντυπωσίασε τον Nicolas Goubert, την Honda με την μακρά ιστορία που έχουν πίσω τους και το αφεντικό της ομάδας, Marc van der Straten που πέρσι διέκοψε την ενασχόληση των διαφορετικών «Marc VDS» ομάδων που διατηρεί στα αυτοκίνητα, για να επικεντρωθεί στην εξέλιξη των ομάδων σε Moto2 και MotoGP! Με μία σούζα, ο Jack Miller, τερμάτισε πρώτος όρθιος στην σέλα, και ανέβηκε στο βάθρο για να γιορτάσει την νίκη πίνοντας σαμπάνια μέσα από την μπότα του… ένα παλιό αυστραλέζικο έθιμο που φανερώνει ότι οι Αυστραλοί έχουν μπερδέψει την μετάφραση των ευρωπαϊκών εθίμων. Η Ευρώπη ξέρει για σαμπάνια από το γοβάκι της ερωμένης σου, όχι από την μπότα που φορούσες στον «μουσώνα της Ολλανδίας» αλλά ακόμα και γυμνός να έτρεχε το Miller στην πίστα, ήταν κάτι που το άξιζε! Σε συνθήκες τόσο δυνατής βροχής οι διαφορές των μοτοσυκλετών αρχίζουν να μικραίνουν και να φανερώνονται οι διαφορές των αναβατών. Ο Miller είναι πολύ καλός στην βροχή, αλλά είχε χάσει το προνόμιο να ανήκει στην ομάδα των «καλών στην βροχή» που έχει αρχηγό τον Rossi, και ονόματα συμμετοχών όπως του Dovizioso. Ο λόγος που έχασε ο Miller αυτό το δικαίωμα, ήταν γιατί κατά την πρώτη του σεζόν στην κορυφαία κατηγορία, κράτησε έναν εξαιρετικό ρυθμό στην βρεγμένη πίστα του Silverstone, που όμως κατέληξε σε ποινή καθώς έριξε τον Crutchlow, τον «νέο-μονίμως-άτυχο» του MotoGP, την στιγμή που ο Crutchlow πήγαινε για μία από τις λαμπρές στιγμές τις καριέρας του. Τώρα πλέον αυτό αλλάζει...

 

Ο Marquez δήλωσε πως είδε τον Miller και κατάλαβε ότι θα πήγαινε για την παρθενική του νίκη στο MotoGP και ότι δεν θα άφηνε την ευκαιρία με τίποτα. Για αυτό και προτίμησε να μην πλέξει καθόλου μαζί του και να συμβιβαστεί με την δεύτερη θέση, που για το πρωτάθλημα ισοδυναμεί με τεράστια νίκη, εξαιτίας της πολύ άσχημης εμφάνισης του Lorenzo, και της πτώσης του Rossi. Είναι κρίμα –και είναι κρίμα για τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα και μόνο- που την σπάνια αυτή ωριμότητα που έδειξε ο Marquez, δεν την μοιράστηκε και ο Rossi, ώστε να βρίσκεται τώρα σε μικρή απόσταση. Αντίθετα τον χωρίζουν 42 πόντοι από τον Marquez και 18 από τον Lorenzo.

Ο ίδιος ο Lorenzo είναι ευχαριστημένος που κατάφερε να διαχειριστεί μία καταστροφική ημέρα που κανονικά θα τον έφερνε εκτός πόντων, είτε λόγο θέσης είτε εξαιτίας μίας εγκατάλειψης που σκεφτόταν σοβαρά ως επιλογή. Μέσα όμως στον ορυμαγδό βρέθηκε αρκετά μπροστά για λίγους αλλά σημαντικούς πόντους στο πρωτάθλημα. Ο Lorenzo είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους αναβάτες του κόσμου, όπως κάθε ένας που στήνεται στην εκκίνηση των MotoGP, αλλά οι αντίξοες συνθήκες και η βροχή δεν του ταιριάζουν ιδιαίτερα. Ωστόσο και αυτός διατήρησε την ψυχραιμία του, αναγνωρίζοντας ότι το πρωτάθλημα κερδίζεται με συλλογή πόντων, συχνότερα απ’ ότι κερδίζεται με ηρωισμούς και σχεδόν ποτέ με εγκαταλείψεις…

Κρίμα για τον Yonny Hernandez που ένιωσε ότι είχε τον ρυθμό να κερδίσει τον αγώνα, λίγο πριν πέσει. Φρόντιζε να διατηρεί τον ρυθμό του μακριά από το όριο, όμως έχασε πρόσφυση εμπρός και δεν κατάφερε να σώσει την κατάσταση, όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα.

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον Jack Miller αλλά και στον Scott Redding για την τρίτη θέση, καθώς και οι δύο οδήγησαν σταθερά και αλάνθαστα εκεί που οδηγοί με μεγαλύτερη εμπειρία και καλύτερα εφόδια, δεν το κατάφεραν.

Μπορεί ο αγώνας στο MOTUL TT Assen να ήταν γεμάτος αναποδιές για τις ομάδες, έφερε όμως μερικές πρωτιές που θα συζητιούνται για πολύ καιρό. Είναι η πρώτη φορά που έχουμε τρεις αναβάτες να σημειώνουν τις παρθενικές τους νίκες σε κάθε κατηγορία, την ίδια μέρα. Είναι η πρώτη φορά που κάθε ένας νικητής προέρχεται από διαφορετική ήπειρο και η πρώτη φορά από το 2011 που κάποιος παίρνει την νίκη από τους πρώτους αναβάτες. Την τελευταία φορά που συνέβη, ήταν και πάλι στο Assen! Η νίκη του Miller είναι επίσης η πρώτη νίκη αναβάτη, χωρίς εργοστασιακή υποστήριξη από το 2006!

Για μία μακρά σειρά από λόγους, ο φετινός MOTUL TT Assen, θα μείνει στην ιστορία. Και παρόλο που το κλίμα στις κερκίδες ήταν πολύ ενθουσιώδες στην αρχή, εξαιτίας της πορείας του Rossi και πολύ μουδιασμένο μετά την πτώση του, ήταν ένα επεισοδιακό τριήμερο, που θα συζητιέται για καιρό, εξαιτίας των εξελίξεων που έφερε!

Επόμενος αγώνας στο Sachsenring, που το MOTO και η MOTUL θα παρακολουθήσουν ξανά μαζί, με την συντροφιά ενός τυχερού αναγνώστη! Μείνετε συντονισμένοι για την μεγάλη κλήρωση!

 

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”