Triumph Tiger vs Νάρκες!

"The ride of our life"
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

26/7/2018

Ο Ty Clark είναι ένας Αυστραλός πρώην στρατιωτικός, με ειδικότητα στην εύρεση και εξουδετέρωση ναρκών με ελάχιστη –σχετικά- εμπειρία στις μοτοσυκλέτες, μιας και άρχισε να οδηγεί πριν 12 χρόνια, αλλά η ουσιαστική του εμπειρία με μεγάλα μηχανάκια ξεκίνησε πριν από μόλις τέσσερα χρόνια! H Sarah Goulopoulos –ναι καλά διαβάσατε το όνομά της – είναι μια δασκάλα γιόγκα και κομμώτρια, με ελληνική καταγωγή από το χωριό Εθνικό της Φλώρινας, η οποία οδηγεί μοτοσυκλέτα από τα έξι της χρόνια –πάντα εκτός δρόμου- ενώ η προοπτική οδήγησης στην άσφαλτο ήταν κάτι που την τρόμαζε ιδιαίτερα. Μαζί, λοιπόν, αποφάσισαν –εκτός από το να ενώσουν τις ζωές τους, μιας και είναι αρραβωνιασμένοι και ετοιμάζονται να παντρευτούν- να ξεκινήσουν ένα επικό ταξίδι για έναν ευγενή σκοπό.
Λόγω της εμπειρίας του Ty και τα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, έβαλε σκοπό της ζωής του να μαζέψει πόρους και να ενημερώσει ολόκληρο τον κόσμο για την προσπάθεια που γίνεται να αφοπλιστούν τα ναρκοπέδια που εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα σε διάφορες γωνιές της γης, εργαζόμενος για την MAG μια οργάνωση που έχει ταχθεί στον συγκεκριμένο σκοπό.
Αυτές τις μέρες βρέθηκαν στην Ελλάδα και μια τυχαία συνάντηση με τον φίλο και συνεργάτη του περιοδικού Νίκο Παπαδήμο την ώρα που άλλαζαν ελαστικά στα δύο Triumph Tiger 800 XCx που οδηγούν, τους έφερε ο δρόμος τους στα γραφεία του ΜΟΤΟ για να μάθουμε περισσότερα γι' αυτή το ιδιαίτερο και πραγματικό συγκινητικό τους project.


Το ταξίδι των δύο Αυστραλών ξεκίνησε στις 11 Νοεμβρίου (11/11, σημαδιακή ημερομηνία) από το Brisbane την πόλη που ζουν. Η αρχή δεν έγινε και με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς τα δύο BMW με τα οποία είχαν ξεκινήσει έπρεπε να αντικατασταθούν εξαιτίας ενός… σκαντζόχοιρου! Κάπου λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κι ενώ οδηγούσαν σε κάποια περιοχή της βόρειας Αυστραλίας, βρέθηκε στο δρόμο τους ένας σκαντζόχοιρος που ανάγκασε τον Ty να φρενάρει απότομα για να μην τον πατήσει. Δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και η Sarah με αποτέλεσμα να φρενάρει πάνω στον Ty… Ο απολογισμός ήταν δύο κατεστραμμένα BMW, μερικά πλευρά κι ένας ώμος σπασμένα και μπόλικοι μώλωπες. Οι αντικαταστάτες των BMW ήταν τα δύο ολοκαίνουργια Triumph που επιλέχθηκαν λόγω της τιμής τους και του εξοπλισμού που τα συνόδευε, συν το γεγονός ότι ήταν πιο βολικά σε ό,τι αφορά το ύψος της σέλας για τη Sarah καθώς το δικό της ήρθε από το εργοστάσιο με τη χαμηλή σέλα.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι όλα τα έξοδα του ταξιδιού, συμπεριλαμβανομένης και της αγοράς των μοτοσυκλετών, έγιναν από τους ίδιους, με την ελάχιστη υποστήριξη που διαθέτουν να αφορά μικροπράγματα στον προσωπικό τους εξοπλισμό χάρη στην διάθεση λίγων ιδιωτών. Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση για να τονίσουμε αυτό που μας είπαν οι δύο Αυστραλοί σχετικά με τις μοτοσυκλέτες τους. Και οι δύο έκαναν αιματηρές οικονομίες για πολλά χρόνια (η Sarah δούλευε σε δύο δουλειές για μια πενταετία) για να μαζέψουν χρήματα και να αγοράσουν μοτοσυκλέτες τις οποίες θα τις χρησιμοποιούσαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Μια φιλοσοφία που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, κάτι άλλωστε που υπογραμμίζουμε σε κάθε MEGA TEST, για το ότι αυτές οι μοτοσυκλέτες είναι προσανατολισμένες και φτιαγμένες για τέτοιου είδους ταξίδια, με χρήση που αρμόζει στην προσωπικότητα και στη σχεδίασή τους. Eίναι πολλοί αυτοί που αγοράζουν μεγάλα on-off για να τα λασπώσουν, να τα ταλαιπωρήσουν πάνω σε πέτρες και βράχια, να τα σκονίσουν σε χωματόδρομους και να τα περάσουν μέσα από ποτάμια και δύσκολα περάσματα. Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στον σκπό του ταξιδιού. Όπως μας εξήγησε ο Ty, οι Αυστραλοί δεν είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε ό,τι αφορά το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκοπεδίων, γιατί ποτέ δεν είχαν να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο και ως εκ τούτου θεωρούν ότι είναι κάτι που δεν τους αφορά! Γι' αυτό το λόγο δεν έχουν καμία υποστήριξη από κάποιον δημόσιο ή κρατικό φορέα και επωμίζονται μόνοι τους όλα τα οικονομικά βάρη του ταξιδιού. Δυστυχώς, όπως μας είπαν οι δύο ταξιδιώτες, η Αυστραλία είναι τόσο πολιτισμικά όσο και γεωγραφικά απομονωμένη κι αυτό είναι που θέλει ο Ty να αλλάξει, προσπαθώντας να ενημερώσει και τους συμπατριώτες του για το πρόβλημα των ναρκοπεδίων.


Φεύγοντας λοιπόν από την Αυστραλία, έστειλαν τις μοτοσυκλέτες τους ακτοπλοϊκώς στην Νότια Αφρική, ξεκινώντας από εκεί την περιπλάνησή τους στην μαύρη ήπειρο, οδηγώντας κάθε μέρα κατά μέσο όρο 400 χιλιόμετρα και ξοδεύοντας μέχρι 58 ευρώ την ημέρα. Ο Ty και η Sarah επισκέφθηκαν όλες τις ευαίσθητες περιοχές της κεντρικής Αφρικής, εκεί που λόγω των τοπικών εμφυλίων έχει πληρωθεί ένα βαρύ τίμημα στα ναρκοπέδια. Χώρες όπως η Ναμίμπια, η Μοζαμβίκη, η Μποτσουάνα, η Ζιμπάμπουε, η Αιθιοπία και η Κένυα, έχουν αμέτρητα θύματα από νάρκες, αλλά από την άλλη ήταν και εξαιρετικά δύσκολο να ενημερωθεί ο κόσμος για τους κινδύνους που διατρέχουν. Είναι χαρακτηριστικό όπως μας είπαν, ότι υπήρχαν περιπτώσεις που οι κάτοικοι χωριών δεν ήξεραν ότι στα 10-15 χιλιόμετρα απόσταση υπήρχαν ναρκοπέδια και οι αγρότες όργωναν ανάμεσα στις νάρκες και τα μικρά παιδιά έπαιζαν γύρω τους έχοντας άγνοια κινδύνου. Συνάντησαν πολλούς ανθρώπους με ακρωτηριασμένα μέλη ή οικογένειες που είχαν χάσει πολλά από τα μέλη τους εξαιτίας των ναρκών, ενώ είναι τραγικό το ότι ακόμη και σήμερα χάνουν την ζωή τους 18 άνθρωποι την ημέρα από νάρκες, εκ των οποίων τα μισά είναι παιδιά…


Στην Αφρική, όπου πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού τους μέχρι τώρα, ήρθαν αντιμέτωποι με αντιφατικές καταστάσεις, όπως η γενναιόδωρη φιλοξενία των απλών ανθρώπων στα χωριά από την μεριά και η ληστεία που βίωσε ο Ty στην Τανζανία υπό την απειλή μαχαιριών και όπλων. Στη Ναμίμπια η Sarah είχε και την μοναδική της πτώση –πέρα από το αρχικό συμβάν- κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που ήταν ευτυχώς ανώδυνη, ενώ όπως μας τόνισαν και οι δύο δεν αντιμετώπισαν κανένα μηχανολογικό πρόβλημα με τα δύο Tiger, πέρα από κάποια σκασμένα λάστιχα στα δύσκολα εδάφη της Αφρικής. Πέρα όμως απ' αυτά είχαν να αντιμετωπίσουν κι ένα γενικότερα αφιλόξενο περιβάλλον, οδηγώντας σε θερμοκρασίες 50 βαθμών υπό σκιά, οδηγώντας στην έρημο της Σαχάρα, αλλά και στο παρανοϊκό αστικό περιβάλλον της Αιγύπτου…
Από τις ακτές της βόρειας Αφρικής, οι μοτοσυκλέτες τους ταξίδεψαν και πάλι ακτοπλοϊκώς για να συναντηθούν με τους αναβάτες τους (που ταξίδεψαν αεροπορικώς) στην Ελλάδα ξεκινώντας το ευρωπαϊκό σκέλος του ταξιδιού. Το πρόγραμμα για την Ευρώπη προβλέπει καθημερινή οδήγηση με μέσο όρο τα 200 χιλιόμετρα και ημερήσιο πλαφόν εξόδων στα 75 ευρώ, λόγω και της υψηλότερης τιμής της βενζίνης. Μετά από μια περιήγηση στην Εύβοια θα ταξιδέψουν βόρεια μέχρι τη ιδιαίτερη πατρίδα της γιαγιάς της Sarah στην Φλώρινα κι από εκεί θα ξεκινήσουν το οδοιπορικό τους στα βαλκάνια –άλλη μια περιοχή με ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα ναρκοπεδίων- και πιο συγκεκριμένα στην Αλβανία, την Σερβία, την Κροατία, τα Σκόπια, την Σλοβενία και το Κόσοβο, πριν συνεχίσουν για την κεντρική Ευρώπη (Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία και Ιταλία, όπου θα αποφασίσουν αν θα περάσουν μέσω Ελλάδας για Τουρκία και από εκεί να στείλουν τις μοτοσυκλέτες τους στο Μπαλί και την Ινδονησία, πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους την Αυστραλία. Ευελπιστούν ότι μέχρι τον Δεκέμβρη θα έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους και θα έχουν μαζέψει περί τα 10.000 δολάρια για τον ευγενή σκοπό τους.
Μέσα από το site μας θα μαθαίνετε για την πορεία του Ty και της Sarah, ενώ μπορείτε να τους παρακολουθείτε και μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook και Instagram) ακολουθώντας το link "Ride of Our Life".


 

"Trans – Asian 2017", Myanmar

Σε μέρη εξωτικά
24/7/2017

Μετά την Ινδία, το "Trans – Asian 2017" συνεχίστηκε στην Myanmar (πρώην Βιρμανία). Εδώ όμως η κατάσταση ήταν λίγο ιδιαίτερη, όσον αφορά το ταξίδι μου σ’ αυτήν την χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Myanmar με το δικό τους μεταφορικό μέσον είναι υποχρεωμένοι -για όλο το χρονικό διάστημα της παρουσίας τους στην Myanmar- να έχουν μαζί τους την συνοδεία ενός αυτοκινήτου, με δυο κρατικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Τουρισμού. Μιλάμε δηλαδή για έναν αυστηρά εποπτευόμενο-ελεγχόμενο τρόπο ταξιδιού…

Ούτε κι εγώ κατάφερα να ξεφύγω από το μάτι της κυβέρνησης των στρατιωτικών, που κυβερνούν με σιδερένια πυγμή την Μιανμάρ από το 1962. Από τα σύνορα της Ινδίας μέχρι τα σύνορα της Ταϊλάνδης –για 9 μέρες και για 2.000 χιλιόμετρα– μαζί μου είχα δυο κρατικούς λειτουργούς της Myanmar, οι οποίοι με ακολουθούσαν παντού με το αυτοκίνητό τους και φρόντιζαν να μου κάνουν την ζωή εύκολη –αλλά και ελεγχόμενη.

Αυτό φυσικά δεν με εμπόδισε καθόλου να εξερευνήσω –έστω και με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο– την Βιρμανία των σχολικών μου βιβλίων (η χώρα άλλαξε όνομα το 1989). Ταξιδεύοντας με την λευκή Africa Twin 1000 στους υποβαθμισμένους δρόμους της Myanmar, παντού σκόνταφτα πάνω σε καλοσύνη και ευγένεια, ενώ με έκπληξη αντίκριζα μια χώρα που φωτίζεται από τον βουδισμό και τα χαμογελαστά πρόσωπα των φιλόξενων κατοίκων της. Κι όσον αφορά τα τουριστικά θέλγητρα της Myanmar, η κοιλάδα Bagan με τις 5.000 παγόδες, το βουδιστικό μοναστήρι στην κορυφή του όρους Mt. Popa, οι βουδιστικές παγόδες της πόλης Mandaley και η πρωτεύουσα Yangon μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου.

Τις δυο τελευταίες μέρες στην Myanmar πνίγηκα στην βροχή (εποχή μουσώνων γαρ). Η πιο δύσκολη στιγμή που πέρασα ήταν καθοδόν για τα σύνορα της Ταϊλάνδης. Για 50 χιλιόμετρα πορείας, χρειάστηκα περίπου 8 ώρες, μιας και είχαν ξεχειλίσει τρία ποτάμια πάνω στην διαδρομή και περιμέναμε να πέσει η στάθμη του νερού νερό για να περάσουμε. Ποιές γέφυρες, ποιός δρόμος!

Φτάνοντας στα ταϊλανδέζικα σύνορα, δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα που αποχωρίστηκα τους δυο “φύλακές” μου. Στενοχωρήθηκα όμως που δεν μπόρεσα να ταξιδέψω όπως εγώ ήθελα στην Myanmar, αλλά και χάρηκα που έβαζα πλέον ρόδα στην ξελογιάστρα Ταϊλάνδη…

 

Κωνσταντίνος Μητσάκης

Ετικέτες