Ένας χρόνος από τον θάνατο του Nicky Hayden

Εγκαινιάζονται μνημεία κληρονομιάς σε διάφορα μέρη του κόσμου
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

22/5/2018

Ήταν Δευτέρα 22 Μαΐου 2017, όταν ο Nicky Hayden που πάλευε να κρατηθεί στην ζωή μετά από τροχαίο ατύχημα με ποδήλατο, υπέκυψε στα τραύματά του, βυθίζοντας στη θλίψη ολόκληρη την οικογένεια των αγώνων μοτοσυκλέτας. Ο Nicky έδωσε μάχη για πέντε ημέρες στην εντατική, στην πανεπιστημιακή κλινική του Maurizio Bufalini στην Cesena όπου είχε μεταφερθεί ως πολυτραυματίας όταν τον χτύπησε αυτοκίνητο ενώ έκανε προπόνηση με το ποδήλατό του.

Στο πόρισμα που εκδόθηκε έπειτα από μερικούς μήνες, ο εισαγγελέας απέδωσε τις ευθύνες στον οδηγό του αυτοκινήτου. Στο σημείο του ατυχήματος θα γίνουν σήμερα τα εγκαίνια ενός Μνημείου Κληρονομιάς, πρόκειται για τον «Κήπο του Nicky Hayden» που ο δήμαρχος Stefano Giannini αποφάσισε να παραχωρήσει τον κενό χώρο της διασταύρωσης και να αναθέσει στον Denis Pazzaglini, πρώην μηχανικό και φίλο του Nicky, την συνεχή επόπτευση και διατήρηση του χώρου.

Nicky Hayden (1981-2017) - "Ο πρωταθλητής της καρδιάς μας"

Ο Nicky ήταν ένας από τους λόγους που μας έκαναν να αγαπάμε το σπορ. Ήταν ένας αναβάτης προικισμένος και ταλαντούχος ο οποίος ποτέ δεν είχε δημιουργήσει αντιπαλότητες και έχθρες, ακόμη και όταν έφτασε στην διεκδίκηση του παγκοσμίου πρωταθλήματος το 2006. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Rossi: "Ο Nicky ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους που είχα στα paddock. Ήμασταν team mates την rookie χρονιά του το 2003, τότε που πήρα τον τίτλο κι αυτός ανέβηκε για πρώτη φορά στο βάθρο. Ύστερα από λίγα χρόνια παλέψαμε για τον τίτλο μέχρι τον τελευταίο αγώνα της Valencia, όπου δυστυχώς για μένα κέρδισε και στέφθηκε αυτός πρωταθλητής. Μετά τον τερματισμό σφίξαμε τα χέρια και με αγκάλιασε. Ερχόταν συχνά στο ράντσο για προπόνηση και προσπαθούσα να "κλέψω" μερικά από τα μυστικά του όταν ήμασταν μαζί στην πίστα, γιατί ήταν ένας από τους γρηγορότερους αναβάτες στον κόσμο στο flat track. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ ως η ωραιότερη ανάμνησή μου από τον Nicky, ήταν όταν το 2015 στην Valencia έχασα τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα και στον γύρο μετά τον τερματισμό ήρθε και μου έσφιξε το χέρι. Εγώ έχασα το πρωτάθλημα κι εκείνος αποχαιρετούσε τα MotoGP. Το βλέμμα του μέσα από το κράνος που ήταν γεμάτο υποστήριξη προς εμένα, είναι μια από τις ελάχιστες ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνη τη μέρα."

Ο Hayden ανατράφηκε μέσα σε μια οικογένεια με αγωνιστική παράδοση. Τόσο ο πατέρας του Earl όσο και η μητέρα του Rose, έτρεχαν παλιότερα σε αγώνες, ενώ και τα αδέρφια του, ο μεγαλύτερος Tommy και ο νεότερος Roger Lee, ανήκουν στην ελίτ των κορυφαίων αναβατών στην Αμερική, στα AMA Flat Track και ΑΜΑ National Road Racing πρωταθλήματα. Μάλιστα οι τρεις του έγραψαν ιστορία το 2002, όταν όλα τα αδέρφια κατέλαβαν τις θέσεις του βάθρου στο ΤΤ Dirt Track Grand National (ο Nicky είχε κερδίσει, ο Tommy τερμάτισε δεύτερος και ο Roger Lee τρίτος).

Κατά την διάρκεια της βράβευσής του ως MotoGP Legend, ο Carmelo Ezpeleta είπε πως "το βραβείο το δίνουμε με μεγάλη χαρά στον Nicky, όχι μόνο γιατί είναι πρωταθλητής ή γιατί είναι ένας από τους αναβάτες με τις περισσότερες εκκινήσεις στην κορυφαία κατηγορία, αλλά και λόγω της εξαιρετικής του συμπεριφοράς όλα αυτά τα χρόνια, για τον αθλητικό του πνεύμα και για την φιλικότητα που τον διακρίνει."

 

Ετικέτες

56χρονος έπεσε με 352 χλμ/ώρα - Τώρα... ανυπομονεί να επιστρέψει στην πίστα!

Το σφοδρό ατύχημα με την dragster Hayabusa του δεν πτόησε τον Danny Cockerill - "Η ζωή είναι για να την ζεις"
Cockerill
Από τον

Παύλο Καρατζά

3/9/2025

Ο Danny Cockerill επέζησε από μια τρομακτική πτώση πριν από περίπου τρεις εβδομάδες σε πίστα της Μ. Βρετανίας και ήδη σχεδιάζει την επιστροφή του στην ενεργό δράση.

Ο Danny Cockerill, αγωνιζόμενος στα dragster είχε μία πτώση με 352 χλμ/ώρα στην αγγλική πίστα Santa Pod του Bedfordshire στις 17 Αυγούστου, έχοντας μόλις κάνει το προσωπικό του ρεκόρ με την αγωνιστική Suzuki Hayabusa του. Δεν είναι σίγουρο τι ακριβώς συνέβη, αλλά ο Cockerill έχασε τον έλεγχο αμέσως μετά τη γραμμή τερματισμού.

Ο αναβάτης αναρρώνει και ήδη σχεδιάζει να επιστρέψει στην πίστα το συντομότερο δυνατό. Ο ίδιος δήλωσε “Η μοτοσυκλέτα πήγαινε καλά, ήταν η καλύτερη επίδοση που είχα πετύχει ποτέ. Πέρασα τη γραμμή τερματισμού με ταχύτητα 338 χλμ/ώρα, αλλά όταν έπεσα από τη μοτοσυκλέτα, η ταχύτητα ήταν περίπου 352 χλμ/ώρα”.

Ο Cockerill είναι έμπειρος αγωνιζόμενος καθώς έχει συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες τόσο με αυτοκίνητα όσο και με μοτοσυκλέτες για δεκαετίες. Μέχρι το ατύχημα, είχε ως στόχο να πετύχει χρόνο 6 δευτερολέπτων τόσο με αυτοκίνητο όσο και με μοτοσυκλέτα. Έχει ήδη πετύχει τον στόχο του με το αυτοκίνητο και ήταν πολύ κοντά στο να πετύχει το ίδιο και με τη Busa του.

Ο χρόνος που πέτυχε πριν πέσει στην κλασσική διαδρομή των 402 μέτρων ήταν 7,01 δευτερόλεπτα με ταχύτητα εξόδου 338 χλμ/ώρα.

“Πέρασα τη γραμμή τερματισμού, κάνοντας τούμπες, γλιστρώντας, συντρίβοντας και χτυπώντας – πίστευα ότι δεν θα σταματούσε ποτέ. Είδα μία φως και μία σκοτάδι, σε κάθε τούμπα και σε κάθε γύρισμα πόναγα ”, είπε ο Cockerill.

Danny

Ο αναβάτης υπέστη πολλά κατάγματα, συμπεριλαμβανομένου ενός σπασμένου πλευρού που του προκάλεσε ρήξη στο ήπαρ, καθώς και αρκετές εκδορές και εγκαύματα στα σημεία όπου η δερμάτινη φόρμα του είχε φθαρεί. Όμως και πάλι η υγεία του είναι εξαιρετικά καλή αν αναλογιστούμε την ταχύτητα που είχε όταν έπεσε και αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στον εξοπλισμό που λέμε και ξαναλέμε πως είναι το A και το Ω, αλλά και στο γεγονός ότι βρισκόταν σε περιβάλλον πίστας.

Στην συνέχεια δήλωσε: “Την επόμενη μέρα ήμουν σε εγρήγορση – είναι πραγματικά θαύμα που είμαι ακόμα ζωντανός. Ακόμα και στο νοσοκομείο δεν μπορούσαν να πιστέψουν πόσο καλά ήμουν, λίγο μετά το ατύχημα”.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν όλα αυτά ως έναν καλό λόγο για τον 56χρονο να κρεμάσει το κράνος του, όμως αυτό δεν ισχύει για τον Danny Cockerill που δηλώνει χαρακτηριστικά “ Η ζωή είναι για να τη ζεις. Σκέφτομαι να ξαναφτιάξω μια μοτοσυκλέτα για να πάω να αγωνιστώ του χρόνου. Η γυναίκα και η κόρη μου μίλησαν την Κυριακή το βράδυ (το βράδυ του ατυχήματος). Συζητούσαν για το μέλλον μου και δεν πίστευαν ότι θα ήμουν έτοιμος να σταματήσω χωρίς να πετύχω τον χρόνο των 6 δευτερολέπτων”.