Το ημερολόγιο μιας "πριγκίπισσας" με ένα KTM 250 Duke

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

26/3/2021

To KTM 250 Duke είναι μια μοτοσυκλέτα που απευθύνεται σε όσους δεν ακολουθούν τα trend και τις μόδες, αλλά ψάχνουν μια απολαυστική, σύγχρονη, και –κυρίως- προσιτή οικονομικά μοτοσυκλέτα, που θα μπορούν να την οδηγούν καθημερινά και παντού, με οικονομικό πλαφόν λίγο πάνω από τις 4.000 ευρώ. Είναι ένα naked που απευθύνεται σε νέους (αλλά και σε αυτούς που αισθάνονται νέοι) αναβάτες. Και μέσα σε αυτό το ευρύ φάσμα υποψήφιων ιδιοκτητών του 250 Duke, όχι απλώς συμπεριλαμβάνεται και το γυναικείο κοινό, αλλά καταλαμβάνει κι ένα σημαντικό δυναμικό ποσοστό. Ας μην ξεχνάμε πως οι γυναίκες που οδηγούν μοτοσυκλέτες, είναι από τις πιο ταχεία αυξανόμενες ομάδες αναβατών, αλλά και μία λύση στο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το κοινό της μοτοσυκλέτας, το οποίο γερνάει και αναζητά την "εισροή" νέου αίματος. Όπως άλλωστε έχουμε γράψει και στο παρελθόν, οι γυναίκες αναβάτριες αντιμετωπίζουν πολύ πιο σοβαρά το ρόλο τους πάνω στην μοτοσυκλέτα απ' ό,τι οι άντρες, ενώ καταρρίπτουν επιδεικτικά το στερεότυπο που τις ήθελε να προτιμούν τα σκούτερ και την ευκολία της αυτόματης μετάδοσης.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο –και επειδή, δυστυχώς, δεν έχουμε εμπλουτίσει ακόμη την Συντακτική μας Ομάδα με μια γυναίκα συνάδελφο- θελήσαμε να έχουμε την "άλλη άποψη" για το 250 Duke από μια αυθεντική, σκληροπυρηνική (με την καλή έννοια του όρου) αναβάτρια. Η Αδαμαντία είναι κάτοχος ενός Royal Enfield Continental GT 650 και δεινή χιλιομετροφάγος παντός καιρού (όπως θα διαβάσετε παρακάτω, ήρθε να παραλάβει την μοτοσυκλέτα από το ΜΟΤΟ εν αναμονή της χιονοθύελλας)! Χρησιμοποιεί αποκλειστικά την μοτοσυκλέτα, τόσο για τις καθημερινές της μετακινήσεις όσο και για τις βόλτες και τα ταξίδια που κάνει σε τακτική βάση, και αποτελεί ίσως το τυπικό δείγμα σωματότυπου και εμπειρίας μια αναβάτριας, για να διαπιστώσουμε το αντίκτυπο του βενιαμίν (στην ελληνική αγορά) των naked της ΚΤΜ, στο γυναικείο κοινό. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που θέλουμε να δώσουμε μια διαφορετική προσέγγιση στο αναγνωστικό μας κοινό, όπως είχαμε κάνει με το Honda CRF250L, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε σε κάθε ευκαιρία!

Mία… διαφορετική αυτοβιογραφία

Το περιοδικό ΜΟΤΟ μου έδωσε την ευκαιρία να οδηγήσω το νέο KTM 250 Duke για τρείς ημέρες. Ενώ αρχικά όλοι θεωρήσαμε πως θα είναι μια πολύ εύκολη και ευχάριστη εμπειρία, οι τρείς πιο κρύες μέρες του φετινού χειμώνα που ακολούθησαν την Μήδεια μετέτρεψαν την δοκιμή σε πρόκληση. Δεν μπορώ να αρνηθώ πως μου άρεσε. Challenge accepted λοιπόν.

Γενικά μου αρέσει να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως μέσο αναβάτη, παρόλο που πολλοί επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις όπως μικροκαμωμένη, γεγονός που μπορεί να δώσει -λανθασμένα- την εντύπωση πως κάποιες μοτοσυκλέτες με δυσκολεύουν στην οδήγηση. Η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα όμως δεν χρειάστηκε ούτε κόπο ούτε τρόπο, καθώς από την πρώτη κιόλας στιγμή μου έδωσε την αίσθηση ότι την οδηγούσα καιρό. Η θέση οδήγησης είναι όρθια και άνετη, η θέση των μαρσπιέ είναι σε τέτοιο σημείο ώστε να τα γόνατα να σχηματίζουν σχεδόν ορθή γωνία και να μην επιβαρύνεται η άρθρωση. Σε αυτό βοηθάει και το τιμόνι που έρχεται πολύ εύκολα στα μέτρα σου, χαλαρώνοντας απλά δύο βίδες άλεν.

Εξωτερικά μοιάζει πολύ με το KTM Super Duke της προηγούμενης γενιάς, σε μια μικρότερη και πιο ευκίνητη έκδοση και η παρουσία του στο δρόμο δεν περνάει απαρατήρητη. Όλες του οι λάμπες είναι LED, πράγμα που σημαίνει δυνατό φως, ανθεκτικό στο χρόνο, τους κραδασμούς και την υγρασία, καθώς και μικρή κατανάλωση μπαταρίας. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η οθόνη του. Έχει πάρα πολλές ενδείξεις και πληροφορίες σχετικά με τη μοτοσυκλέτα και τη λειτουργία της, που κατά την άποψη μου, την κάνει πολύ φιλική σε αναβάτες με ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία. Είναι δε ένα χαρακτηριστικό που δεν συναντάς ακόμα και σε μεγαλύτερες και ακριβότερες μοτοσυκλέτες. Μια λεπτομέρεια που μου δημιούργησε ανασφάλεια είναι η μικρή κλίση του πλαϊνού σταντ. Αισθάνθηκα πως σε άνισο έδαφος ή σε δυνατό αέρα, λόγω και του χαμηλού βάρους του, υπάρχει κίνδυνος πτώσης.

Οδηγικά είχα μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Παρόλο που ανήκει στην κατηγορία των γυμνών ο σχεδιασμός που έχει ακολουθήσει ο κατασκευαστής ελαχιστοποιεί τα προβλήματα που συνήθως δημιουργούνται σε τέτοιες μοτοσυκλέτες από δυνατούς ανέμους. Το ηλεκτρονικό γκάζι σου δίνει πολύ καλή αίσθηση απόκρισης και κάνει διασκεδαστική την οδήγηση ακόμα και μέσα στην κίνηση της Αθήνας σε ώρες αιχμής. Ο κινητήρας ανταποκρίνεται άμεσα σε κάθε άνοιγμα του και δίνει πολύ ωραία ροπή ακόμα και σε χαμηλές στροφές. Ο μονόδρομος συμπλέκτης του προσφέρει ομαλό κατέβασμα ταχύτητας χωρίς να χάνεις την αίσθηση του πίσω τροχού. Έχει σύστημα φρεναρίσματος ABS και στους δυο τροχούς το οποίο δοκίμασα στις ακραίες καιρικές συνθήκες των ημερών και μου έδωσε πολύ μεγάλη αίσθηση ασφάλειας. Η μπροστινή ανάρτηση μου μετέφερε εξαιρετική πληροφόρηση στην είσοδο και κατά τη διάρκεια της στροφής, έτσι ώστε να έχω την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να πλαγιάσω χωρίς φόβο.

Αντικειμενικά, είναι μια μοτοσυκλέτα η οποία αποτελεί καταπληκτική επιλογή για τις ανάγκες της πόλης ενώ παράλληλα είναι διασκεδαστική και ευχάριστη. Προσφέρει ασφάλεια και άνεση στον αναβάτη και είναι κατάλληλη για νέους οδηγούς. Θα τη χαρακτήριζα μοτοσυκλέτα με επιβλητικό σχεδιασμό και μια πινελιά ατελείωτης χάρης. Προσωπικά με έκανε να αμφισβητώ προηγούμενες επιλογές μου…

Αρθρογράφος φαινόμενο,

Αλεξάκη Αδαμαντία

https://bit.ly/MOTO_670

Race News

Επικαιρότητα

MotoGP: Φτάνει τους 1000 αγώνες στην Αυστρία

Ένα ταξίδι 76 χρόνων με ήρωες, θρύλους και αξέχαστες στιγμές

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

5/8/2025

Το επόμενο Σαββατοκύριακο η κορυφαία κατηγορία των Grand Prix γιορτάζει τον 1000ό αγώνα της στο Red Bull Ring, χίλιοι αγώνες σε 76 χρόνια δράσης, ηρώων, κακών, θριάμβων και τραγωδιών

Τρεισήμισι δεκαετίες γεμάτες από αληθινούς θρύλους όπως οι Duke, Surtees, Hailwood, Agostini, Rainey, Doohan, Rossi και Marquez. Χίλια Grand Prix που ταξίδεψαν τον κόσμο σε θρυλικές πίστες: Assen, Phillip Island, Isle of Man, Sachsenring, Indianapolis, Buriram, Buddh και Losail. Ένα Πρωτάθλημα που έσπρωξε την τεχνολογική καινοτομία στα άκρα και ακόμα παραπέρα.

Από την αρχή…

Ο πρώτος αγώνας της κατηγορίας MotoGP διεξήχθη στον θρυλικό TT Mountain Circuit στο Isle of Man, στις 17 Ιουνίου 1949. Στον επτά γύρων, 425 χλμ. μαραθώνιο κέρδισε ο Harold Daniell με εργοστασιακή Norton.

Χρειάστηκαν 13 χρόνια για να φτάσουμε στον 100ό αγώνα, το 1962 στο Sachsenring, με νικητή τον Mike Hailwood και την MV Agusta. Δέκα χρόνια νωρίτερα, στη Monza, ο Les Graham χάριζε στην MV Agusta την πρώτη της νίκη. Το 1953, ο Fergus Anderson έγινε ο γηραιότερος νικητής στην ιστορία, κερδίζοντας στα 44 του με Moto Guzzi στο Montjuic Park.

Το 1957, ο Bob McIntyre κατέγραψε τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα στα 76 χρόνια του θεσμού: 3 ώρες, 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα για 8 γύρους στην διαδρομή των 60,27 χλμ. του Isle of Man.

Από τα 200 στα 400 Grand Prix

Ο 200ός αγώνας έγινε στο Assen με νικητή τον Giacomo Agostini. Λίγο πριν, ο Jim Redman έφερε τη Honda στην κορυφή για πρώτη φορά στο Hockenheim, ενώ ο Godfrey Nash κατέκτησε την τελευταία νίκη μονοκύλινδρης μοτοσυκλέτας στο Opatija το 1969. Το 1971, ο Jack Findlay χάρισε στη Suzuki την πρώτη νίκη δίχρονου κινητήρα.

Ο Barry Sheene γιόρτασε τον 300ό αγώνα το 1981 στο Anderstorp – τελευταία του νίκη και μοναδική με Yamaha. Το 1973, ο Jarno Saarinen κέρδισε τον πρώτο αγώνα με τετράκυλινδρο δίχρονο, όμως χάθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα στο Monza.

Το 1976, στο Nürburgring, ο Agostini πήρε την τελευταία νίκη του, που ήταν και η τελευταία για τετράχρονη μηχανή στην κατηγορία μέχρι την εποχή MotoGP.

Το 1977, ο Sheene σημείωσε την υψηλότερη μέση ταχύτητα όλων των εποχών: 217,37 χλμ/ώρα στο Spa. Το 1989, στον 400ό αγώνα, ο Eddie Lawson νίκησε στο Le Mans.

Η σύγχρονη εποχή

Η μισή χιλιάδα αγώνων ήρθε με τον Mick Doohan νικητή στο Imola, ενώ το 2002, ο Valentino Rossi κέρδισε στον πρώτο αγώνα όπου οι τετράχρονοι 990 κ.εκ. έτρεξαν μαζί με τους δίχρονους.

Ο 600ός αγώνας πήγε στον Sete Gibernau μετά απο τρομερή μάχη με τον Rossi στο Le Mans, ενώ λίγο αργότερα ο Capirossi έφερε την πρώτη νίκη Ducati στο MotoGP. Το 2004, ο Rossi έγινε ο μόνος που κέρδισε διαδοχικά σε δύο διαφορετικές μάρκες (Honda και Yamaha).

Το 2007 ήρθαν τα 800 κ.εκ., με τον Stoner και την Ducati κυρίαρχους. Το 2008, το Qatar έγινε ο πρώτος νυχτερινός αγώνας στην ιστορία. Ο Jorge Lorenzo πήρε τον 700ό αγώνα στο Motegi (2009), ενώ το 2013 ο Marc Marquez έγινε ο νεότερος νικητής όλων των εποχών.

Από το 800 στο 1000

O Jorge Lorenzo κέρδισε και τον 800ό αγώνα με απόλυτη κυριαρχία. Το 2016 μπήκαν τα ενιαία ECU και τα ελαστικά της Michelin. Ο Cal Crutchlow έγινε ο πρώτος Βρετανός νικητής μετά από 35 χρόνια. Ο Rossi πήρε την τελευταία του νίκη το 2017, ενώ το 2020 η KTM πανηγύρισε τις πρώτες της νίκες με Binder και Oliveira που κέρδισε εντός έδρας για τον Αυστριακό κατασκευαστή στο Red Bull Ring τον 900ό αγώνα, όντας μέχρι σήμερα ο μοναδικός Πορτογάλος με νίκη στην μεγάλη κατηγορία.

Το 2021 στο Qatar, οι Quartararo και Zarco έκαναν το πρώτο γαλλικό 1-2. Το 2022, ο Aleix Espargaró έφερε την πρώτη νίκη Aprilia και ο Rins κέρδισε στον πιο κοντινό τερματισμό στην ιστορία (0,884’’ για 7 αναβάτες).

Το 2024, ο Viñales έγινε ο πρώτος που νίκησε με τρεις διαφορετικές μάρκες στην εποχή MotoGP. Ο Marc Marquez κέρδισε ξανά μετά από 1043 μέρες, αυτή τη φορά με Ducati. Λίγο αργότερα, οι αδελφοί Marquez έγραψαν ιστορία με το πρώτο 1-2 σε αδέρφούς. Στο Le Mans, ο Zarco χάρισε στη Γαλλία την πρώτη της νίκη εντός έδρας μετά από 71 χρόνια.

Και τώρα… το μέλλον

Βαθιά ανάσα και ετοιμαστείτε για τους επόμενους 1000 αγώνες. Ο κόσμος θα αλλάξει δραματικά, αλλά το σίγουρο είναι ένα, ο αγώνας θα είναι πάντα αγώνας.