Μικρασιατικό οδοιπορικό-Με το Helmin στην Λυκία

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

10/10/2016

Μετά την γνωριμία μου με τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Ιωνίας, το μαύρο Supra 125 άρχισε να με ταξιδεύει στα χώματα της Λυκίας, στην νοτιοδυτική γωνιά της Μικρασίας. Όπως στην περίπτωση της Ιωνίας, έτσι και στην Λυκία χρειάστηκε να επιλέξω τις αρχαιολογικές στάσεις μου μέσα από έναν μεγάλο αριθμό αρχαίων πόλεων της περιοχής – η… "κληρωτίδα" έβγαλε τελικά την Τελμεσσό, την Ξάνθο, τα Πάταρα και τα Μύρα.

Η παραθαλάσσια πόλη Fethiye ήταν η σύγχρονη αστική συνέχεια της αρχαίας Τελμεσσού. Ο λαξευμένος τάφος του βασιλιά Αμύντα (4ου π.Χ. αιώνα) ήταν δυστυχώς το μόνο αξιόλογο μνημείο που είχε διασωθεί από την εποχή που η Τελμεσσός ήταν η μεγαλύτερη πόλη της αρχαίας Λυκίας.
Η Ξάνθος και τα Πάταρα ήταν δυο αρχαιολογικοί χώροι που απείχαν μεταξύ τους μόλις 10 χλμ. Η Ξάνθος, με το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο και τους ιδιότυπους υπερυψωμένους τάφους, ήταν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Λυκίας κατά την αρχαιότητα, ενώ τα κοντινά Πάταρα -η γενέτειρα του Αγίου Νικολάου- αποτελούσαν το λιμάνι-επίνειο της Ξάνθου.

Όσον αφορά τα Πάταρα, μπορεί η αρχαιολογική σκαπάνη να "έπιασε δουλειά" σχετικά αργά (μετά το 1990), οι αρχαιολόγοι, ωστόσο, ευελπιστούν πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα μπορέσουν να φέρουν στη επιφάνεια κι άλλα κτίσματα της πόλης, πέρα από το Κοινοβούλιο του Κοινού των Λυκίων, την Αγορά και το ρωμαϊκό θέατρο, τα οποία ήδη έχουν ανακαλυφθεί και εν μέρει αποκατασταθεί.

Επόμενη -και τελευταία- αρχαιολογική στάση του Honda Supra 125 στο οδοιπορικό της αρχαίας Λυκίας, τα Μύρα. Η πόλη αυτή έχει συνδέσει το όνομά της με τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος έζησε και λειτούργησε εδώ ως Επίσκοπος για πολλά χρόνια. Εκτός από το ναό του Αγίου Νικολάου που διασώζεται στο κέντρο της σύγχρονης κωμόπολης Demre, επισκέφθηκα επίσης το ρωμαϊκό αμφιθέατρο και τους παρακείμενους αρχαίους λαξευτούς τάφους, αξεπέραστα μνημεία πολιτισμού που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα του αρχαιολογικού χώρου των Μύρων.

Στο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Αττάλειας γράφτηκε ο επίλογος του μικρασιατικού οδοιπορικού. Δυο μέρες ξεκούραση και ραστώνη στην άδεια -από ξένους τουρίστες- Αττάλεια και επιστροφή κατόπιν για το λιμάνι του Cesme, μέσω της εσωτερικής διαδρομής Denizli-Aydin-Izmir.
Φτάνοντας εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα στο Cesme, μια υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου: σύντομα να ξαναγυρίσω στην απέναντι μικρασιατική γη και να συνεχίσω το ιδιότυπο σεργιάνι μου στην αρχαία Ιστορία μας. Ήταν άλλωστε αναμενόμενο, από την πρώτη στιγμή που έβαλα ρόδα στη Μικρασία, να γίνω δέσμιος της ιστορίας αυτού του τόπου, ο οποίος έγραψε αμέτρητες σελίδας λαμπρής δόξας στο βαρύτιμο βιβλίο της μακραίωνης πολιτισμικής-ιστορικής διαδρομής του ελληνικού έθνους…

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.