Tο MOTO, τα KTM και οι βαλίτσες τους

Από τον

Βασίλη Καραχάλιο

6/7/2016

Γράφαμε στο MEGA TEST του 2015 για την συμπεριφορά των ΚΤΜ Adventure με τις βαλίτσες:

KTM 1050 Adventure

Στον ανοιχτό δρόμο:

“...με τις ευθείες να συνεχίζουν για τα καλά, έχω καβατζάρει μόλις τα 140-150. Πάνω εκεί που έχω βολέψει χέρια πόδια, πισινό και μπροστινό, ξεκινάνε τα κουνήματα! Δεν μπορεί, κάτι θα έγινε, σκέφτομαι. Κοιτάω για κάνα ξεφούσκωτο λάστιχο τίποτα. Τσεκάρω βαλίτσες μήπως έχουν ξεκουμπώσει, όχι. Ήντα διάολο γίνεται; Κάθομαι πιο μπροστά, πιο πίσω, κάπως βελτιώνεται αλλά και πάλι τίποτα σημαντικό αν δεν κόψω ταχύτητα και πέσω στα 130. Εδώ οι Αυστριακοί την πάτησαν λιγάκι. Πως είναι δυνατόν να έφτιαξαν μια τουριστική μοτοσυκλέτα και να κουνάει με τις εργοστασιακές βαλίτσες; Σφίγγουμε αναρτήσεις μπας και αλλάξει κάτι, όμως το πρόβλημα παραμένει, με τη μοτοσυκλέτα να έχει ενοχλητικές ταλαντώσεις από τα 140 και μετά, ενώ με τον άνεμο ευνοϊκό και όχι κόντρα, μπορούσες να πας λιγάκι ακόμα γρήγορα. Όσο περνάει η ώρα τόσο μου τα χαλάει το 1050 στην εθνική. Η σέλα του μου θυμίζει αυτή της πρώτης γενιάς 1190 Adventure που είχε λίγο αφρώδες και μούδιαζε ο πισινός σου, αν και εδώ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Βέβαια όλοι παραπονέθηκαν ότι δεν είναι άνετη και μοιάζει σαν να της λείπει το αφρώδες, ενώ σε συνδυασμό με τις ταλαντώσεις δεν άφησε τη καλύτερη των εντυπώσεων στην εθνική.”

Στο στροφιλίκι:

“Δεν μπορεί και πάλι να επηρεάζουν τόσο πολύ την συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Λες και δεν το είχαν δοκιμάσει με βαλίτσες ποτέ.”

KTM 1290 Adventure

Στον ανοιχτό δρόμο:

“…και εδώ θα αρχίσουν τα προβλήματα, με τις ταλαντώσεις να ξεκινάνε στα 150 και πάνω. Κατεβάζω ζελατίνα, την ανεβάζω, βάζω όλες τις επιλογές στις ρυθμίσεις των αναρτήσεων αλλά και πάλι τίποτα. Το κούνημα και η αστάθεια δεν επιτρέπουν υψηλές ταχύτητες με τις εργοστασιακές βαλίτσες, ένα φάουλ που δυστυχώς και το 1290 παρουσιάζει. Ναι μεν είναι άψογες, με σωστά κουμπώματα και στήριξη μέσα στη μοτοσυκλέτα, αλλά ακυρώνουν όλη τη προσπάθεια λόγω των ταλαντώσεων.”

Στο στροφιλίκι:

“...και εδώ οι εργοστασιακές βαλίτσες έδειξαν το κακό τους εαυτό, με τη μοτοσυκλέτα να σου δίνει την αίσθηση ότι είναι βαριά φορτωμένη και με τα κιλά μαζεμένα και πίσω, έχοντας όμως καλύτερη αίσθηση από το αντίστοιχο 1050 που υπέφερε περισσότερο στις χιλιάδες ασφάλιτινες στροφές που γράψαμε με τα μαρσπιέ να κοιτούν από κοντά την άσφαλτο.”

Στο χώμα, και για τα δύο:

"Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά τους χαλάει με τις βαλίτσες."

Δεν ήμασταν οι μόνοι στον κόσμο που διαπιστώσαμε κάτι τέτοιο. Όμως, στον υπόλοιπο ελληνικό τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, η μόνη αναφορά τέτοιου είδους που βρήκαμε ήταν για μια "ελαφριά αστάθεια στην τελική". Όλοι οι άλλοι δεν ανέφεραν κάτι, είτε γιατί δεν τα οδήγησαν καθόλου, είτε γιατί τα οδήγησαν και δεν κατάλαβαν τίποτα. Την τρίτη περίπτωση, να τα οδήγησαν, να διαπίστωσαν το πρόβλημα και να μην το ανέφεραν, δεν θέλω να την σκέφτομαι... Εντός Ελλάδος, τα γραφόμενά μας δεν άρεσαν καθόλου στην ΚΤΜ South East Europe, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας κατηγόρησε πως δεν ξέρουμε τι λέμε και επέμενε πως δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Παράλληλα, αν απορήσατε που δεν είχαμε μαζί μας ΚΤΜ στο φετινό MEGA TEST, τώρα ξέρετε το γιατί: Η αντιπροσωπεία μας έχει βάλει "στον πάγο", κόβοντάς μας την διαφήμιση και αποκλείοντάς μας από διεθνείς παρουσιάσεις νέων μοντέλων KTM (μας κάλεσαν μόνο στων enduro του ’17), ενώ μας δίνει με το σταγονόμετρο μοτοσυκλέτες για τεστ (μόλις δύο μέσα σε έναν χρόνο). Όταν ζητήσαμε 1190R για το MEGA TEST, δεν ήταν διαθέσιμο.

Διεθνώς όμως, περιοδικά που δοκίμαζαν τα Adventure και πελάτες της ΚΤΜ που τα είχαν αγοράσει, διαπίστωναν το πρόβλημα των προοδευτικά αυξανόμενων ταλαντώσεων, που με τις βαλίτσες είναι πολύ πιο έντονο, σε λιγότερα χιλιόμετρα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε χώρες που τηρούνται πολύ αυστηρά τα όρια ταχύτητας, όπως στην Αυστραλία για παράδειγμα όπου αν περάσεις τα 110 χάθηκες κι αν σε πιάσουν να πηγαίνεις με 180 την έβαψες δια παντός, το πρόβλημα δεν απασχόλησε πολλούς. Η ίδια η ΚΤΜ άλλωστε συνιστά μέγιστη ταχύτητα 150 km/h με τις βαλίτσες της, ενώ μερικοί aftermarket κατασκευαστές βαλιτσών το ρίχνουν στα 130. Στην πράξη βέβαια, ουδείς τηρεί αυτά τα όρια. Έχουμε ταξιδέψει με πάρα πολλές μοτοσυκλέτες και βαλίτσες, και δεν είχαμε αντιμετωπίσει προβλήματα σταθερότητας ακόμα και σε ταχύτητες εκτός προδιαγραφών των κατασκευαστών.

Τον Αύγουστο του 2015 στην Γερμανία, ένας 55χρονος αναβάτης ΚΤΜ Adventure με τρεις αλουμινένιες βαλίτσες έπεσε και τραυματίστηκε σοβαρά, στον αυτοκινητόδρομο A7 ανάμεσα στο Kassel και το Guxhagen. Ως πιθανή αιτία για το ατύχημα αναφέρεται η αστάθεια της μοτοσυκλέτας. Το γερμανικό περιοδικό MOTORRAD επίσης διαπίστωσε το πρόβλημα: "Τα KTM 1190 Adventure και 1290 Super Adventure, ειδικά όταν φοράνε βαλίτσες, εμφανίζουν ταλαντώσεις μετά τα 160 km/h περίπου, ανάλογα με την κατάσταση των ελαστικών. Ακόμα και χωρίς βαλίτσες, οι ταλαντώσεις εμφανίζονται περίπου από τα 200 km/h και πάνω." Το MOTORRAD επικοινώνησε και με τον Γερμανό αντιπρόσωπο της ΚΤΜ αλλά και με το εργοστάσιο. Αρχικά η απάντησή τους ήταν του στυλ "Μόνο στην Γερμανία υπάρχει θέμα, ενώ για παράδειγμα στην Αυστρία όπου το όριο ταχύτητας είναι 130 km/h, όχι". Εκπρόσωποι της ΚΤΜ συναντήθηκαν με τους συντάκτες του MOTORRAD στον αυτοκινητόδρομο A81, όπου και επιβεβαιώθηκε το πρόβλημα των ταλαντώσεων. Παρ’ όλα αυτά, η ΚΤΜ επέμενε πως δεν τίθεται θέμα ασφαλείας, ειδικά αν τηρείται το όριο ταχύτητας των 150 km/h. Αμέσως μετά όμως, άρχισαν να εξελίσσουν νέες βάσεις για τις βαλίτσες, που δεν τις στηρίζουν σταθερά αλλά επιτρέπουν μια μικρή κίνησή τους για απόσβεση των ταλαντώσεων. Ανάλογη πρακτική εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τόσο η Triumph όσο και η Honda. Στα τέλη Ιανουαρίου του 2016, η ΚΤΜ κάλεσε επιλεγμένους Γερμανούς δημοσιογράφους στο κέντρο δοκιμών Idiada κοντά στην Barcelona, για να οδηγήσουν τα Adventure της με τις αναβαθμισμένες αναρτήσεις, χωρίς, αλλά και με βαλίτσες που στηρίζονταν στις νέες βάσεις. Οι μοτοσυκλέτες ήταν εφοδιασμένες με όργανα που κατέγραφαν τις ταλαντώσεις (δείτε το σχετικό διάγραμμα). Και πάλι διαπιστώθηκε το πρόβλημα, όπως και η βελτίωση που υπάρχει με τις νέες βάσεις των βαλιτσών. Αυτές τις νέες βάσεις δεν πρόλαβαν να τις φορέσουν στα μοντέλα του 2016, αλλά θα είναι στάνταρ στα μοντέλα του 2017, που θα έχουν πολλές ακόμα αλλαγές. Ειδικά για το 1290 Super Adventure, η ΚΤΜ έχει αλλάξει το φυσίγγιο στο δεξί καλάμι του πιρουνιού, όπου και οι ρυθμίσεις του, για να αντιμετωπιστεί ένα θέμα με "χτύπημα" του πιρουνιού σε μικρές ανωμαλίες. Το νέο φυσίγγιο έχει νέο bumper stop, αλλά και ισχυρότερες αποσβέσεις συμπίεσης και επαναφοράς. Παράλληλα, για τα 1290 Super Adventure του 2015-2016, έχει η ΚΤΜ έχει ανακοινώσει αναβάθμιση του software των αναρτήσεων, όπως και ανάκληση για το αμορτισέρ, γιατί μπορούσε να παρουσιάσει διαρροή λαδιού.

Τα διαγράμματα αυτά προέρχονται από στοιχεία που κατέγραψε η ίδια η ΚΤΜ, στο κέντρο δοκιμών Idiada στην Ισπανία. Όλες οι μοτοσυκλέτες των δοκιμών ήταν εφοδιασμένες με συστήματα καταγραφής δεδομένων, που χρησιμοποιούσαν τον στάνταρ αισθητήρα της Bosch, καταγράφοντας ταλαντώσεις γύρω από τον κάθετο άξονα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η μοτοσυκλέτα είναι 1190 Adventure.

Στο επάνω διάγραμμα, χωρίς βαλίτσες και ως τα 250 km/h, φαίνεται πως υπάρχουν ελαφρές ταλαντώσεις της τάξης των τριών Hertz (κόκκινη γραμμή), απλά αισθητές από τον αναβάτη. Αυτή είναι μια φυσική συχνότητα, που υπάρχει σε κάθε μοτοσυκλέτα, αλλά συνήθως δεν γίνεται αισθητή.

Στο μεσαίο διάγραμμα, με σταθερά τοποθετημένες βαλίτσες και βάρος 10 κιλών στην κάθε μία, οι ταλαντώσεις αυξάνουν σημαντικά, ειδικά από τα 200 km/h, και ο αναβάτης αναγκάζεται να κλείσει το γκάζι (πράσινη γραμμή), οπότε η ταχύτητα (μπλε γραμμή) δεν αυξάνεται άλλο. Οι ταλαντώσεις είχαν φτάσει σε οριακό σημείο, κι αν κρατιόταν ανοιχτό το γκάζι δεν θα μειώνονταν από μόνες τους.

Στο κάτω διάγραμμα, με τις νέες βάσεις των βαλιτσών που επιτρέπουν την κίνησή τους σε ένα μικρό εύρος, η κατάσταση είναι σημαντικά καλύτερη, και το 1190 Adventure πηγαίνει ευθεία στην τελική του, αρκετά σταθερό.

[Η λεζάντα αυτή που συνοδεύει το διάγραμμα είναι μεταφρασμένη από το γερμανικό περιοδικό MOTORRAD, που η ΚΤΜ προσκάλεσε στις δοκιμές στην Ισπανία.]

Οι νέες βάσεις των βαλιτσών μπορούν να φορεθούν σε όλα τα Adventure (1050, 1190, 1290). Διαβάστε το δελτίο τύπου που μας έστειλε η αντιπροσωπεία:

ΝΕΑ ΒΑΣΗ ΒΑΛΙΤΣΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΝΤΕΛΑ KTM ADVENTURE!

Η KTM παρουσιάζει μια νέα “πλευστή” βάση βαλιτσών για όλες τις μοτοσυκλέτες KTM 1050 ADVENTURE, KTM 1190 ADVENTURE/R και KTM 1290 SUPER ADVENTURE, μοντέλα 2013 και μετά.

Μετά από μια “επίπονη” περίοδο ανάπτυξης και έντονων δοκιμών, η KTM παρουσιάζει μια καινοτόμο “πλευστή” βάση βαλιτσών. Η χρήση της βάσης, η οποία σχεδιάστηκε από το εσωτερικό τμήμα R&D (Έρευνας & Εξέλιξης) της KTM, προσφέρει χάρις σε μια έξυπνη κατασκευή, εξαιρετικά χαρακτηριστικά οδήγησης και άνευ περιορισμών σταθερότητα στις ευθείες, σε κάθε περίπτωση, ακόμη και με πλήρες φορτίο.

Το νέο σύστημα σταθεροποιεί τις μοτοσυκλέτες σε υψηλές ταχύτητες, χάρις σε ένα στερεό, αλλά ευέλικτο μοχλικό σύστημα. Αυτό το σύστημα, εκτός του ότι βελτιώνει την οδηγική σταθερότητα, βοηθάει στην καταστολή των φυσικών κραδασμών της ίδιας της μοτοσυκλέτας. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι η νέα βάση δεν έχει καμία απολύτως επίπτωση στην εξαιρετική οδηγική συμπεριφορά των μοντέλων ADVENTURE.

Η νέα βάση με κωδικό 60712912044, είναι ήδη διαθέσιμη, κοστίζει €202,31 και η εγκατάσταση διαρκεί περίπου μια ώρα."

---------

Η γνώμη μας είναι πως η ΚΤΜ, αφού πείσθηκε για το πρόβλημα και εξέλιξε μια λύση η οποία βελτιώνει την σταθερότητα των Adventure όταν φοράνε βαλίτσες, δεν θα έπρεπε να χρεώνει επιπλέον τους πελάτες της, για ένα θέμα που αφορά την ασφάλειά τους και στο οποίο η ίδια δεν είχε δώσει την ανάλογη προσοχή στην διαδικασία της εξέλιξης των μοτοσυκλετών.

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Race News

Αφιερώματα

Επικαιρότητα

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες: Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει: