Panamerican Crossing 2014: Lima – Kito

21/7/2014

Στη Lima έμεινα δυο μέρες, για ξεκούραση και ανασυγκρότηση ενόψει των υπόλοιπων 1.450 χιλιομέτρων που είχα ακόμα να κάνω στα βόρεια του Περού, από την πρωτεύουσα Lima ως τα σύνορα του Ισημερινού (Εκουαδόρ). Το γεγονός όμως που σημάδεψε την παραμονή μου στην Lima ήταν η αποτυχημένη απόπειρα κλοπής της φωτογραφικής μου μηχανής μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της πόλης. Ευτυχώς, την γλίτωσα τελευταία στιγμή, χάρη στο γρήγορο τρέξιμό μου…
Για την πορεία μου στο βόρειο Περού, ο οδικός άξονας “Panamericana Norte” πρόσφερε το ασφάλτινο ίχνος του, ενώ οι πόλεις Trujillo, Punte και Tumbe ήταν εκείνες που είδαν την μαύρη ΚΤΜ να περνά μέσα από τους δρόμους τους. Κι όσον αφορά το τοπίο καθοδόν, το ίδιο και απαράλλαχτο μ’ εκείνο που μ’ είχε συντροφεύσει από την Nazca ως την Lima: έρημος και πάλι έρημος.

Με την παρουσία μου στο Εκουαδόρ, το σκηνικό άλλαξε άρδην. Μια πυκνή υποτροπική βλάστηση ανέλαβε να βάλει (πράσινο) χρώμα στην ζωή μου, ενώ τα αδιάβροχα που βγήκαν από τις αποσκευές ήταν η απόδειξη ότι βρισκόμουν πλέον στα γεωγραφικά όρια της τροπικής χώρας, που έχει να επιδείξει ένα κλίμα με ελάχιστες εποχιακές θερμοκρασιακές μεταβολές, αλλά με άφθονες βροχές, κυρίως στην υγρή περίοδο. Ειδικά το τελευταίο, το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον Ισημερινό!
Η πρωτεύουσα Kito απείχε 540 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Ο στενός οδικός άξονας, "βαρυφορτωμένος" με φορτηγά και επιβατικά αυτοκίνητα, με κούρασε αρκετά, αλλά αποζημιώθηκα με την τιμή της βενζίνης: 0,30 ευρώ/λίτρο!
Στο Kito με φιλοξένησε ένα νεαρό ζευγάρι ντόπιων, ο Αλφόνσο και η Μαργαρίτα, που έτυχε να γνωρίσω την προηγούμενη μέρα στα σύνορα. Αποδείχτηκε η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσω τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά της πόλης, της οποίας το πανέμορφο ιστορικό κέντρο περιλαμβάνεται στην λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Και φυσικά, δεν παρέλειψα να επισκεφθώ το τεράστιο πέτρινο μνημείο "Mited Del Mundo", που βρισκόταν μόλις 30 χιλιόμετρα βόρεια του Kito. Έχει κτιστεί στο γεωγραφικό σημείο που περνά η νοητή γραμμή του Ισημερινού και θεωρητικά χωρίζεται το βόρειο από το νότιο ημισφαίριο της γης.

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

7/7/2025

Ο Maverick Vinales έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία το 2015 με την Suzuki Ecstar, το 2017 μεταπήδησε στην Yamaha μέχρι τα μέσα του 2021, ενώ ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Aprilia που έμεινε μέχρι πέρυσι, πριν πάει στην ομάδα της Red Bull KTM Tech3.

Όπως αποκάλυψε όμως ο Vinales, παραλίγο να ενταχθεί στην ομάδα της Ducati, καθώς ο Ιταλός κατασκευαστής ήθελε να αντικαταστήσει τον Jorge Lorenzo που μετακόμισε στην Honda και θέλησε να τον τοποθετήσει δίπλα στον Andrea Dovizioso για τις σεζόν 2019 και 2020.

Ο ίδιος επτά χρόνια αργότερα δήλωσε πως μετάνιωσε που αρνήθηκε την πρόταση της επίσημης ομάδας της Ducati. Συνέχισε λέγοντας πως ήθελε να πάει στην Ducati, αλλά οι άνθρωποι της τότε ομάδας του τον έπεισαν να μείνει στην Yamaha, το οποίο τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος.

Λίγο καιρό αργότερα, η σχέση του με την Yamaha έφτασε σε αδιέξοδο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να σπάσει το συμβόλαιό του στα μέσα της σεζόν του 2021, για να μετακομίσει στην Aprilia, όπου και έμεινε μέχρι πέρυσι. Αυτό βέβαια του έδωσε την ευκαιρία για ένα ρεκόρ, αφού σημείωσε νίκες με τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές.

Όταν ρωτήθηκε για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τελικά πήγαινε στην Ducati, ο ίδιος δήλωσε “Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι στη ζωή όλα τα πράγματα που συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο. Ίσως αν πήγαινα στην Ducati, να χτυπούσα τον εαυτό μου με ένα κρεμμύδι, να τραυματιζόμουν και να μην αγωνιζόμουν ξανά. Δεν ξέρουμε. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η μοίρα με έφερε εδώ, στην ΚΤΜ, και έκανα μια εξέλιξη που μου αρέσει. Αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου και νιώθω πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την οικογένειά μου αυτή τη στιγμή”.

Ο Vinales συνέχισε λέγοντας “Πόσους τίτλους θα είχα; Με τη απόδοση που έχω τώρα και με μια Ducati, τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αισθάνεσαι και το να είσαι ευτυχισμένος είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν και νιώθω γαλήνη. Τις προάλλες, στο Mugello, είπα στον εαυτό μου, αν δεν είναι η ώρα τώρα, θα περιμένω να έρθει κάτι καλύτερο. Και τώρα θέλω πραγματικά να κερδίσω.”