MotoGP: Η "αφρόκρεμα" στην βροχή και στα φρένα! [video]

Οι καλύτεροι ανά... ειδικότητα!
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

13/1/2020

Όπως έχει πει και ο Clint Eastwood: "Οι απόψεις είναι σαν τις κwλ@τρυπίδες, ο καθένας έχει κι από μία…". Όταν όμως αφορά την αφρόκρεμα των αγωνιζομένων, τους αναβάτες των MotoGP, οι οποίες μάλιστα εκφέρονται από τους συναδέλφους τους, τότε η κάθε άποψη έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα. Οι καλύτεροι των καλύτερων, λοιπόν, κλήθηκαν να διατυπώσουν ποιους από τους αντιπάλους τους θεωρούν τους καλύτερους στον τομέα των φρένων και της οδήγησης στο βρεγμένο. Όσα ειπώθηκαν έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και ακόμη περισσότερο έχει ενδιαφέρον από ποιον ειπώθηκε τι.

Ο Alex Rins θεωρεί ότι ο καλύτερος στα φρένα είναι ο Pol Espargaro, ο οποίος "φρενάρει πάντα την τελευταία στιγμή", ενώ ο Johann Zarco –ο ένας από τους πιο επιθετικούς αναβάτες στο grid- έχει ως πρότυπο τον Valentino Rossi, διότι όπως λέει δεν τα παρατάει ποτέ και φρενάρει πάντα οριακά.

Πιο αναλυτικός στην τοποθέτησή του ήταν ο Aleix Espargaro, που ψηφίζει Marc Marquez ως τον δυνατότερο από όλους στα φρένα. Ο ίδιος θεωρεί και τον εαυτό του πολύ καλό στο οριακό φρενάρισμα, γεγονός που ισχύει, αλλά θεωρεί ότι ο Ισπανός παγκόσμιος πρωταθλητής είναι καλύτερος, ειδικά στις κατατακτήριες δοκιμές του Σάββατου, τότε δηλαδή που ο Marquez παίρνει τα ρίσκα προκειμένου να εξασφαλίσει την pole position. Ο Espargaro έχει εντυπωσιαστεί από το πόσο αργά φρενάρει ο Marc, καθώς όπως έχουμε δει άπειρες φορές, κρατάει τα φρένα βαθειά μέσα στην στροφή, με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνει… τα μαγικά του για να σώσει πτώσεις που δεν σώζονται! Τον Marquez ψήφισαν επίσης χωρίς ενδοιασμούς και οι Takaaki Nakagami, Franco Morbidelli (το πουλέν του Rossi, κι αυτό λέει πολλά…), Jack Miller και φυσικά ο team manager της Repsol Honda, ο Alberto Puig.

Ο Randy Mamola, μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες των GP, τόσο εντός όσο και εκτός πίστας, αλλά και ένας από τους μετρ των φρένων, έδωσε κι αυτός ψήφο εμπιστοσύνης στον Marquez. "Ουυυυ, ο Marc, ο Marc Marquez και αυτό επειδή είναι πολύ ταλαντούχος στο να πλασάρει τη μοτοσυκλέτα στη στροφή", δήλωσε ο Mamola. " Όταν τον βλέπεις να στρίβει, έχει τη δυνατότητα να βάζει την μοτοσυκλέτα με το πλάι στη στροφή, με αποτέλεσμα να φρενάρει γρηγορότερα και ο τρόπος που το κάνει, το στιλ του, είναι τέλειο να το παρακολουθείς".

Εξαιρετικό ενδιαφέρον όμως έχουν και οι θέσεις των υπόλοιπων θρύλων των Grand Prix. Ο πάντα απολαυστικός Kewin Schwantz δήλωσε απερίφραστα πως αυτός ήταν ο καλύτερος, γεγονός που επιβεβαίωσε γελώντας και ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Wayne Rainey, ενώ ο Kenny Roberts επέλεξε έναν αναβάτη της εποχής του, τον Grey Hansford, γιατί όπως είπε "μας είχε όλους στα φρένα"!

Ο Alex Criville διχάζεται ανάμεσα στους Marquez και Rossi, καταλήγοντας όμως στον Γιατρό, μιας και είχε προλάβει να τον αντιμετωπίσει σε αγώνες, λέγοντας το πόσο είχε εντυπωσιαστεί από το αργό φρενάρισμα του Vale. Ο Rossi όμως παίρνει και μια απρόσμενη, θα λέγαμε, ψήφο από έναν άλλο μεγάλο και άσπονδο αντίπαλό του, τον Max Biaggi! Ο "Ρωμαίος" είπε ότι στο παρελθόν ο Alex Barros δεν είχε αντίπαλο σε ό,τι είχε να κάνει με το φρενάρισμα, καθώς φρέναρε σαν τρελός. Τώρα όμως, ανάμεσα σε Marquez και Rossi, ψηφίζει Rossi!

Άλλος ένας ζωντανός θρύλος των GP, ο Giacomo Agostini, ψηφίζει κι αυτός τον εαυτό του, αποδίδοντας όμως τον τίτλο στις δυνατότητες των MV Agusta που του επέτρεπε να φρενάρει πιο αργά από όλους.

Μια άποψη με τεράστιο ειδικό βάρος, είναι αυτή του "τεράστιου" Mick Doohan, που χρίζει ως μετρ των φρένων τους Kevin Schwantz (καθώς τον θεωρούσε απίθανο με αυτά που έκανε) και Alex Barros (συμπλέοντας με την άποψη του Biaggi) για τον οποίο είπε ότι μπορεί να μην είχε μεγάλη ταχύτητα εισόδου στις στροφές, αλλά φρέναρε αργά και κανείς από τους αντιπάλους του δεν μπορούσε να τον περάσει στα φρένα.

Η νέα γενιά των αναβατών που εκπροσωπήθηκε από τους Fabio Quartararo και Hafizh Syahrin, θεωρεί τον Valentino Rossi ως τον καλύτερο αναβάτη των MotoGP στο φρενάρισμα. Ο Γάλλος δήλωσε ότι η επιλογή του Vale είναι μονόδρομος, καθώς έχει λίγη εμπειρία κόντρα στον Γιατρό, ενώ ο Μαλαισιανός αναβάτης απέδωσε την υπεροχή του Γιατρού στην μεγάλη ταχύτητα εισόδου που επιτυγχάνει, λέγοντας ότι κατά την διάρκεια των αγώνων τον βλέπουν να φρενάρει οριακά και να τους περνάει από εσωτερική…

Τέλος, ο Karel Abraham ήταν ο μοναδικός αναβάτης που ψήφισε τον Andrea Dovizioso, εκθειάζοντας το στιλ και τον τρόπο που διαχειρίζεται την μοτοσυκλέτα στα φρένα.

Δείτε εδώ το σχετικό video:

 

Οι μετρ της βροχής

Η βροχή, ως γνωστόν, είναι ο απόλυτος ρυθμιστικός παράγοντας σε έναν αγώνα, όχι μόνο για το θέαμα και την ένταση που εκτοξεύεται κατακόρυφα, αλλά γιατί τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο σε βρεγμένες συνθήκες. Ποιοι είναι όμως αυτοί που μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα έναν τόσο ευαίσθητο και ευμετάβλητο παράγοντα, όπως η πρόσφυση στο βρεγμένο;

Τις περισσότερες ψήφους πήρε ο –ποιος άλλος;- Marc Marquez, με πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια να συνοδεύουν τις τοποθετήσεις των αναβατών. Η Hafizh Syahrin, για παράδειγμα, είπε ότι ο Ισπανός οδηγεί σαν τρελός στο βρεγμένο, αλλά χωρίς ρυθμό, προσπαθώντας να δώσει το 100% των δυνατοτήτων του, ενώ ο Nakagami ήταν αφοπλιστικός καθώς δήλωσε ότι ο Marquez είναι καλύτερος παντού, στο βρεγμένο, στην μισο-βρεγμένη άσφαλτο, στο στεγνό… παντού! Ο Biaggi και ο Joan Mir ψήφισααν κι αυτοί τον πρωταθλητή χωρίς περισσότερα λόγια, ενώ ο team manager του Marquez, Alberto Puig, μοίρασε την προτίμησή του ανάμεσα στον αναβάτη της ομάδας του και τον Valentino Rossi! Ο πιο περιγραφικός απ' όλους όμως ήταν ο αναβάτης που δεν μασάει τα λόγια του ποτέ, ο Cal Crutchlow, ο οποίος είπε ότι ο Marquez στην βροχή είναι ο καλύτερος όλων γιατί μπορεί μέσα σε έναν γύρο να φύγει μπροστά, ανοίγοντας την διαφορά στα δύο δευτερόλεπτα!

Ένας αναβάτης που συγκέντρωσε αρκετές ψήφους ήταν ο Jack Miller, κάτι άλλωστε αναμενόμενο με δεδομένο –όπως έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος- ότι είναι ένας αναβάτης που παίρνει πολλά ρίσκα στην βροχή, τα οποία όταν του βγουν (βλέπε Assen 2016) μπορεί να τον φέρουν μέχρι και στο πρώτο σκαλί του βάθρο, ενώ το 2018 στην Αργεντινή πήρε μια εκπληκτική pole position μπαίνοντας με σλικ στις κατατακτήριες δοκιμές! Την προτίμησή τους στον Miller εξέφρασαν οι Petrucci, Zarco και Quartararo, τονίζοντας ότι είναι ένας αναβάτη που δεν φοβάται τίποτα, ενώ μπορεί να αντιληφθεί και την παραμικρή αλλαγή στις συνθήκες της πρόσφυσης. Ο Petrucci βέβεια δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει και τον εαυτό του στους καλύτερους "βρόχινους" αναβάτες, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η άποψη του ίδιου του Jack Miller. Ο άνθρωπος που δεν φοβάται τα ρίσκα και ποντάρει τα πάντα σε αυτά, ψήφισε ως καλύτερο στην βροχή το αείμνηστο Marco Simoncelli. Λογικό…

Ο Andrea Dovizioso μπορεί να μην συγκέντρωσε πολλές ψήφους για τις επιδόσεις του στα φρένα, αλλά στην βροχή έχει αποδείξει την αξία του, γεγονός που το αναγνώρισαν αρκετοί αναβάτες όπως ο Karel Abraham (που φαίνεται πως έχει για πρότυπο τον Ιταλό της Ducati), ο Aleix Espargaro (ο οποίος βέβαια εκθείασε και τον Jack Miller), αλλά και ο Marc Marquez. Ο Ισπανός θεωρεί ότι ο Dovizioso παίρνει την σκυτάλη του απόλυτου βρόχινου αναβάτη του σήμερα από τον "rain master" Kaenny Roberts Jr., με τον Αμερικανό να είναι και η νούμερο ένα προτίμηση του Alex Criville.

Δύο παλιότεροι θρύλοι των αγώνων, ο Kevin Schwantz και o Kenny Roberts, υπέδειξαν ως τον απόλυτο κυρίαρχο στην βροχή τον Randy Mamola, ο οποίος συνδύαζε το θέαμα στο βρεγμένο με την ταχύτητα, ενώ ο Roberts δήλωσε πως και ο ίδιος δεν είχε χάσει ποτέ αγώνα υπό βροχή.

Τον εαυτό τους ψήφισαν επίσης τόσο ο Alex Rins όσο και ο Mick Doohan, αλλά την έκπληξη την έκανε ο Jorge Lorenzo ο οποίος θεωρεί ότι ο καλύτερος όλων στην βροχή είναι ο Casey Stoner.

O Miguel Oliveira ήταν διπλωματικός, λέγοντας πως όλοι είναι καλοί, όπως και ο Andrea Iannone, ενώ o Wayne Rainey προτίμησε αναβάτες της εποχής τους, μοιράζοντας την προτίμησή του ανάμεσα στον Doohan και τον Schwantz. Τέλος, ο Valentino Rossi, παρότι έχει εξαιρετικές επιδόσεις όλα αυτά τα χρόνια στην βροχή, πήρε μόνο την θετική ψήφο του team mate του, Maverick Vinales.

Δείτε το video με τις συνεντεύξεις των αναβατών

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”