2 Generations’ Ride / Balkan Tour: Σερβία - Αλβανία

13/7/2020

Με τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ρουμανία, περάσαμε κατόπιν τα σύνορα της Σερβίας. Δυστυχώς όμως, η απειλή του κορονοϊού είχε επανέλθει ξανά στην χώρα, σημειώνοντας μεγάλη αύξηση κρουσμάτων και θανάτων. Σίγουρα δεν ήταν η ιδανικότερη εποχή για τουρισμό, αλλά αυτό δεν μας πτοούσε διόλου. Η "Dream Team" προχωρούσε στην οδική εξερεύνηση των Βαλκανίων, με επόμενο προορισμό το Βελιγράδι.

Περιορισμένη η κίνηση στους δρόμους της σερβικής πρωτεύουσας (λόγω κορωνοϊού), η οποία μάς φιλοξένησε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο και μάς φανέρωσε αρκετά από τα όμορφα μυστικά της. Ωστόσο, η εσπευσμένη αναχώρησή μας από το Βελιγράδι είχε άμεση σχέση με την ξαφνική απόφαση της Ελλάδας να κλείσει άμεσα τα σύνορά της στους Σέρβους τουρίστες. Ήδη τα σύνορα της Βοσνίας, της Κροατίας και του Μαυροβουνίου ήταν κλειστά για τους Έλληνες πολίτες, οπότε έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα, γιατί ο κίνδυνος εγκλωβισμού μας στην Σερβία ήταν πλέον ορατός.

Λύση στο πρόβλημα έδωσε το Κόσοβο, που ευτυχώς είχε ακόμα ανοικτά τα σύνορά του. Έτσι, η μαύρη Yamaha Tracer 900 μας οδήγησε γρήγορα και ξεκούραστα από το Βελιγράδι στην πρωτεύουσα Pristina, όπου φτάσαμε λίγη ώρα μετά την έναρξη της νυκτερινής απαγόρευσης κυκλοφορίας (21:00-05:00) που ίσχυε λόγω κορωνοϊού.

Τις επόμενες τρεις μέρες, πατέρας και γιος περπατήσαμε και περιηγηθήκαμε στις πόλεις Pristina, Mitrovica και Pec, που αντιπροσωπεύουν τα κυριότερα αστικά κέντρα του Κοσόβου. Κι ενώ η πρωτεύουσα του Κοσόβου μας άφησε παγερά αδιάφορους εξαιτίας της αδιάφορης αρχιτεκτονικής προσωπικότητάς της, η ατμοσφαιρική Pec αντίθετα, κέρδισε την συμπάθειά μας. Σημείο αναφοράς εδώ αποτέλεσε το Μοναστήρι του Πατριαρχείου (Patrijarsija Monastery), όπου θαυμάσαμε τις σπάνιες αγιογραφίες της μονής, οι οποίες χρονολογούνται από τον 13^ο αιώνα.

Ο κύκλος του ταξιδιού μας στο Κόσοβο έκλεισε με την μετάβασή μας στη πόλη Mitrovica, όπου επισκεφθήκαμε την γέφυρα–σύμβολο της πόλης. Σε αλλοτινές εποχές, όταν η Mitrovica διχοτομήθηκε σε σερβικό και αλβανικό τομέα, η συγκεκριμένη γέφυρα του ποταμού Ίμπαρ αποτελούσε τον μοναδικό ομφάλιο λώρο για τους κατοίκους της πολύπαθης πόλης.

Μετά το Κόσοβο, η Αλβανία ήταν η τελευταία χώρα του "2 Generations’ Ride / Balkan Tour". Σύντομες συνοριακές διαδικασίες, ανύπαρκτος υγειονομικός έλεγχος και πορεία κατόπιν μέσα στην αλβανική επικράτεια, ακολουθώντας την διαδρομή Koukes–Tirana–Berat–Fier–Gjirokaster–Kakavia.

Το καλαίσθητο κέντρο των Τιράνων, οι παραδοσιακές κατοικίες και το κάστρο της πόλης Berat, οι εναπομείναντες μαρτυρίες της αρχαίας Απολλωνίας και τα πετρόκτιστα αρχοντικά του Αργυροκάστρου, ήταν τα στοιχεία που ενθουσίασαν τον Γιώργο στην γνωριμία του με την Αλβανία.

Μετά από ένα συναρπαστικό οδοιπορικό 19 ημερών στις φιλόξενες γειτονιές των Βαλκανίων, η Yamaha Tracer 900 φρενάρισε στο συνοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς, με καταγεγραμμένα 5.500 χλμ. στο κοντέρ. Άλλο ένα δίτροχο ταξίδι πατέρα και γιου στην ίδια σέλα είχε ολοκληρωθεί, με τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες. Πάμε γι’ άλλα Γιώργο, ο κόσμος μάς περιμένει…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

Ετικέτες

Yamaha

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.

Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…

Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.

Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.

Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"