Honda - Βοήθημα ισορροπίας!

CES2017: Η μοτοσυκλέτα που ισορροπεί μόνη της
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/1/2017

Χθες ήταν η πρώτη ημέρα της Έκθεσης CES (Consumer Technology Association) και μέσα στην μαγεία όλων όσων συνέβησαν, τα βλέμματα απέσπασε η παρουσίαση της Honda με την τεχνολογία Riding Assist, δείχνοντας ένα NC 750S, να μπαίνει στην σκηνή μόνο του, ακολουθώντας το UNI-CUB, την κινητή καρέκλα της Honda που το MOTO είχε «οδηγήσει» ανάμεσα σε ελάχιστους Ευρωπαίους στο Tokyo Motor Show το 2015, δύο χρόνια περίπου αφότου είχαν κυκλοφορήσει οι πρώτες φωτογραφίες.

Οι παρουσία αυτών των δύο μαζί, είναι σημαντική όπως θα δούμε παρακάτω.

(Για την παρουσίαση στο κοινό, είχαν τοποθετήσει τα μακριά αυτά μανιτάρια για την ώρα που θα τέλειωνε η μπαταρία του συστήματος)

Πριν την είσοδο του αυτο-οδηγούμενου NC750S στην σκηνή, είχαν προηγηθεί είκοσι λεπτά παρουσίασης από τον πρόεδρο της Honda Αμερικής και τον κ. Yoshiyuki Matsumoto πρόεδρο του R&D της Honda. Κατά την διάρκεια αυτής της παρουσίασης αναπτύχθηκε εν συντομία το πλάνο της Honda για το μέλλον και οι κινήσεις που έχει κάνει εξαγοράζοντας start-up εταιρίες για να εισέλθει άμεσα στην εποχή για την οποία (σύμφωνα με την ίδια) έχει ορίζοντα ωρίμανσης το 2040.

Ο πίθηκος που εξερευνά την τεχνολογία, είναι ο τρόπος της Honda να δείξει ότι αυτή την στιγμή απλά παίζουμε προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τα εργαλεία του μέλλοντος

Όλα αυτά βέβαια θα είχαν περάσει λίγο-πολύ απαρατήρητα, αν το NC750 δεν ερχόταν μόνο του στην σκηνή, κι αν η Honda δεν μας έδειχνε ένα video που σαν υπάκουο σκυλάκι, το NC750 ακολουθούσε εκτός κτηρίου μία χαμογελαστή ερευνήτρια της Honda. Δεν λείπει και το έξυπνο μοντάζ που παρουσιάζει το NC να «κοιτά δεξιά και αριστερά» βγαίνοντας από την πόρτα… Μία τέτοια εικόνα, ενός κανονικού μοντέλου, πολλαπλασίασε τον αντίκτυπο.

Σε αντίθεση λοιπόν με το BMW VISION NEXT 100 που είναι απλά ένα στατικό πρωτότυπο το Riding Assist της Honda είναι λειτουργικό (ή στο περίπου, όπως θα εξηγήσουμε) και παράλληλα ένα μεγάλο βήμα πίσω από το Motobot της Yamaha. Η διαφορά με το Vision Next της BMW, είναι ότι η Honda δεν χρησιμοποιεί γυροσκόπια για να ισορροπήσει, ενώ το Motobot πρακτικά δεν ισορροπεί στατικά, μπορεί όμως και οδηγεί πολύ-πολύ καλύτερα… ας δούμε όμως τι έχει φτιάξει η Honda.

Καταρχήν η επιλογή του NC ως πλατφόρμα υλοποίησης δεν είναι καθόλου τυχαία και μάλιστα είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η Honda μπορεί να δείξει ένα υπάρχον μοντέλο να κινείται μόνο του - αν δεν υπήρχε το NC στην γκάμα της, τότε θα βλέπαμε κάτι τελείως φουτουριστικό να ανεβαίνει στην σκηνή και όχι ένα υπάρχον μοντέλο. Ο λόγος είναι η τεράστια κλίση του δικύλινδρου προς τα εμπρός, με τους κυλίνδρους σχεδόν παράλληλους με το έδαφος και το ρεζερβουάρ τοποθετημένο κάτω από την σέλα, που αφήνουν άπλετο χώρο για την ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος σε ένα νευραλγικό σημείο για την γεωμετρία της μοτοσυκλέτας. Ψηλά και ακριβώς στο κέντρο. Η Honda δεν αποκαλύπτει τίποτα πίσω από την τεχνολογία αυτή την στιγμή, όμως λέγοντας ο κ. Matsumoto ότι δεν χρησιμοποιεί γυροσκόπια αλλά την τεχνολογία του UNI-CUB και σε συνδυασμό με την μαρτυρία συνεργάτη που βρίσκεται στην CES και είδε από κοντά την μοτοσυκλέτα, μπορούμε να πούμε πάρουμε μία ιδέα από το τι συμβαίνει. Στο NC που χρησιμοποιούν για την επίδειξη της τεχνολογίας, έχουν τοποθετήσει ένα ηλεκτρικό μοτέρ στην έξοδο του κιβωτίου το οποίο και δίνει κίνηση στον πίσω τροχό. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου μοτέρ είναι η ταχύτητα εναλλαγής της φοράς κίνησης σε εκατοστά του δευτερολέπτου καθώς και ο πολύ ακριβής έλεγχός του, ώστε να πραγματοποιεί μικροσκοπικές κινήσεις του πίσω τροχού μπρος και πίσω. Τόσο μικροσκοπικές που είναι σαν απλά να διατηρεί την τάση στην αλυσίδα.

Αυτή βέβαια είναι η λεπτομέρεια του συστήματος, αλλά σημαντική: Γιατί μαρτυρά, μαζί με άλλες λεπτομέρειες, ότι δεν πρόκειται για πλήρως λειτουργική μοτοσυκλέτα αλλά ένα μοντέλο επίδειξης, εντυπωσιακής, το μόνο σίγουρο. Όλο το «μυστικό» βρίσκεται κρυμμένο πάνω από τον κινητήρα, εκεί που κανονικά θα ήταν ο αποθηκευτικός χώρος για ένα κράνος, ενώ πίσω από τον φουτουριστικό προβολέα κρύβονται τα όργανα πλοήγησης και η κάμερες, που στο video φαίνεται να ενεργοποιούνται σε καθεστώς «παρακολούθησης» από ένα διακόπτη στη βάση του προβολέα.

Γνωρίζοντας την καινοτομία των τροχών του UNI-CUB, δεν γίνεται να μην κάνεις έναν παραλληλισμό με την εμφάνιση του προβολέα, καθώς οι φωτεινοί κύλινδροι παραπέμπουν στην πατέντα του εμπρός τροχού. Το UNI-CUB είναι σαν εκείνα τα παλιά ποδήλατα, με έναν τεράστιο εμπρός τροχό κι έναν μικρό πίσω. Ο εμπρός τροχός όμως, αποτελείται από πολλούς κυλίνδρους που εξασφαλίζουν την πλάγια κίνηση εκτός από την εμπρός, σε συνδυασμό και με τον αντίστοιχο μικρότερο πίσω.

Το Riding Assist δεν σηματοδοτεί στροφή στην πορεία της Honda αλλά πίστη στον δρόμο που είχε πάντα, εκείνον της τεχνολογικής υπεροχής

Αντί για γυροσκόπια που βασίζονται στην αδράνεια κι έτσι προσθέτουν βάρος, για να ισορροπήσουν την μοτοσυκλέτα βασίστηκαν στην τεχνολογία του UNI-CUB που σημαίνει δεκάδες μικροσκοπικές κινήσεις κάθε δευτερόλεπτο σε πίσω τροχό και σε τιμόνι παράλληλα με τον εσωτερικό μηχανισμό σταθεροποίησης. Ένα άλλο στοιχείο, είναι το μοχλικό σύστημα που μετατρέπει την γωνία κάστερ και αυξάνει το ίχνος σε επίπεδα cruiser μοτοσυκλέτας, μία πρόσθετη λύση σε ένα πιθανό μέλλον που οι μοτοσυκλέτες οδηγούνται μόνες τους… Αυτή την στιγμή το Riding Assist της Honda είναι μονάχα μία επίδειξη τεχνολογικής υπεροχής και δεν μιλάμε για μία λειτουργική μοτοσυκλέτα, παρόλο που η υλοποίησή του πάνω σε ένα NC δείχνει σαν να είναι αυτό ακριβώς, κάτι έτοιμο.

Θα θυμίσω ένα κομμάτι από την ανάλυση του Motobot της Yamaha, που είχα κάνει για το περιοδικό μέσα από την συνέντευξη του επιστήμονα της ρομποτικής στην Yamaha. Στο διασυνδεδεμένο μέλλον της κίνησης στους δημόσιους δρόμους που έρχεται σύντομα, ή καλύτερα που θα γενικευτεί, αφού υπάρχει ήδη στο παρόν, η μόνη αστάθμητη παράμετρος θα μείνει η μοτοσυκλέτα. Το Motobot της Yamaha είναι η πρώτη προσπάθεια στην ιστορία της ανθρωπότητας, να μάθει σε μία μηχανή όλες εκείνες τις απίστευτα πολλές λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν οδηγεί μοτοσυκλέτα και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Το Riding Assist της Honda είναι η πρώτη προσιτή κατασκευαστικά λύση για την αυτόνομη κίνηση. Μαζί με σχεδιαστικές ασκήσεις όπως της BMW και όλα όσα έχουμε δει από την Kawasaki και σιγά-σιγά από όλους τους κατασκευαστές, τα βήματα αυτά αποτελούν κινήσεις προς την επίλυση του παραπάνω προβλήματος. Την θέση δηλαδή της μοτοσυκλέτας στο διασυνδεδεμένο και εν πολλοίς –δυστυχώς- ελεγχόμενο μέλλον στους δημόσιους δρόμους. Τοποθετώντας την ασπίδα της ασφάλειας και του μηδενισμού των τροχαίων, ο κόσμος θα πεισθεί να παραδώσει ένα κομμάτι ελευθερίας, όπως έχει αντίστοιχα παραδώσει ελευθερίες για να χρησιμοποιήσει το μέσο που επικοινωνούμε αυτή την στιγμή, για παράδειγμα. Τα λόγια του υπευθύνου της Honda Αμερικής έρχονται για να μην αφήσουν περιθώρια παρερμηνείας. Το R&D της Honda δημιούργησε, καιρό τώρα, ένα τμήμα στην silicon valley που σκοπό έχει την εξαγορά καινοτόμων start-up εταιριών, τις στρατηγικές συνεργασίες και την παρακολούθηση ουσιαστικά της τεχνολογίας. Να θυμίσω ότι και το Motobot της Yamaha ξεκίνησε σαν ιδέα από ένα σκοτεινό κτήριο στο Τόκυο, γιατί ήταν αργά το απόγευμα και είχαν φύγει όλοι, και υλοποιείται στην silicon valley, από το αντίστοιχο τμήμα της Yamaha…

Όπως αναφέρθηκε στην παρουσίαση της Honda, το διασυνδεδεμένο μέλλον δεν ανήκει ούτε στην ίδια, ούτε μπορεί να το υλοποιήσει και μόνη της. Χρειάζεται να μπουν τα πρωτόκολλα για την επικοινωνία οχήματος με όχημα, και οχήματος με υποδομή (V2V και V2I) πράγμα που για να γίνει απαιτείται η συμμετοχή όλων των κατασκευαστών αλλά και των κυβερνήσεων. Βήμα το οποίο έχει προχωρήσει το τελευταίο διάστημα με γεωμετρική πρόοδο, έναντι του αρχικού προγραμματισμού. Στο τέλος, ναι, θα έχουμε αυτόνομες μοτοσυκλέτες που θα παρκάρουν μόνες τους και θα στέκονται μόνες τους, που δεν θα κλέβονται και δεν ίσως να μας αποτρέπουν και από παραβάσεις, όμως πρόκειται για ένα μέλλον που δεν θα έρθει το ίδιο γρήγορα για όλους. Κι εδώ που είμαστε εμείς, ευτυχώς(;) θα αργήσει πολύ περισσότερο…  

Ετικέτες

Marco Simoncelli: 8 πράγματα για τον φοβερό 58!

8 χρόνια από τον τραγικό θάνατό του
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2019

Σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου, πριν από οκτώ χρόνια, έφυγε από την ζωή ο Marco Simoncelli ένας από τους πιο ταλαντούχους αναβάτες, κουβαλώντας στην πλάτη την προφητεία πως θα είναι ο επόμενος εκλεκτός, εκείνος που δεν θα μπορεί κανείς να παλέψει μαζί του και να νικήσει. Μία προφητεία που δεν καταφέραμε να την δούμε να επαληθεύεται. Τουλάχιστον εγώ σε αυτή την προφητεία πίστευα και του το είχα πει όταν τον συνάντησα, αφού πρώτα μαλώσαμε βέβαια.

Και μαλώσαμε γιατί «οκ», μας περνούσε όλους στην πίστα, δεν χρειαζόταν όμως να το κάνει τόσο εύκολα, έτσι του είχα πει και γέλασε λέγοντας πως είναι αδύνατο να αντισταθεί. Κι ένας από τους λόγους που δεν οδηγούσε πλέον στον δρόμο ήταν αυτός, η επικινδυνότητα. Όχι τόσο του αστάθμητου παράγοντα που φέρνουν οι υπόλοιποι οδηγοί, αλλά της αστάθειας που είχαν τα επίπεδα της αδρεναλίνης του, όπως σχολιάσαμε τότε. Άδειαζε πολύ γρήγορα και ήθελε εξίσου γρήγορα να την αναπληρώσει, οπότε δεν θα κρατιόταν σε καμία περίπτωση, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τα ποδήλατα όταν έβγαινε σε δημόσιο δρόμο. Πήγαινε πιο γρήγορα με το ποδήλατο από τα υπόλοιπα οχήματα κάνοντας προπόνηση, προσπερνούσε και μοτοσυκλέτες…

Τα έλεγε όλα αυτά χαριτολογώντας αλλά όχι με καμάρι, ή με συγκεκαλλυμένη μαγκιά που εύκολα ξεχωρίζει και ξενίζει τον συνομιλητή σου. Όχι, ο Marco δεν θα ξεχώριζε τόσο πολύ, δεν θα ήταν τόσο αγαπητός στον κόσμο πριν ακόμη καταφέρει να ανέβει στο βάθρο σε έναν αγώνα στα MotoGP, αν δεν είχε χαρισματική προσωπικότητα και ευγενική ψυχή.

Τον συνάντησα ενώ είχε ήδη γίνει πρωταθλητής στα δυόμιση, και είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του αγώνα για την σεζόν 2009, έχοντας ήδη μία εγκατάλειψη. Εκείνη την χρονιά θα είχε άλλες τρεις και παρόλο αυτά θα ήταν τρίτος στο πρωτάθλημα, ενώ αργότερα θα έκανε και έναν αγώνα στο WSBK στην Imola. Ένα αγώνα και ήδη είχε βαλθεί να αποτρελάνει τον Max Biaggi με μία παράτολμη προσπέραση και ας ήταν ομόσταυλοι και ας έτρεχε ο Simoncelli ως “wildcart” χωρίς να τον νοιάζει το πρωτάθλημα. Τον ένοιαζαν όμως οι νίκες. Μιλώντας με τον πατέρα του που ήταν πάντα κοντά του, επίσης με την ίδια ποιότητα χαρακτήρα, χωρίς να επεμβαίνει, χωρίς να εμποδίζει τον νεαρό Marco να εκφραστεί, η μετάβαση στα MotoGP ήταν σίγουρη από τότε, αρχές του 2009, αλλά όχι ακόμη ανακοινώσιμη. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούλιο, θα ανακοίνωνε πως είχε συμφωνία για να ανέβει στα MotoGP.

Η πρώτη του χρονιά δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο γιατί στις δοκιμές είχε σημειώσει σφοδρές πτώσεις, με μία από αυτές να διαλύει το κράνος και να τον στέλνει για εξετάσεις.

Σπασμένο κράνος βλέπεις σπάνια στα MotoGP, την επόμενη φορά που θα συνέβαινε, δυστυχώς θα ήταν και μοιραία για τον Simoncelli. Παρά την άσχημη αρχή της πρώτης σεζόν στα GP, είχε μαζέψει 125 πόντους στο πρωτάθλημα και βρισκόταν εντός δεκάδας, μόνο άσχημα δεν το λες, ενώ κανονικά θα είχε ανέβει και στο βάθρο, όταν παλεύοντας με τον Dovizioso τους χώρισαν μονάχα έξι δέκατα…

Dovizioso και Simoncelli, αυτοί οι δύο δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά, κουβαλώντας παιδική έχθρα και κόντρα.

 

Την μοιραία σεζόν, το 2011, ο Marco θα έτρεχε τελικά με εργοστασιακή Honda και την βεβαιότητα σχεδόν όλων, πως θα ανακάτευε την τράπουλα στην βαθμολογία του πρωταθλήματος. Εξακολουθούσε όμως να έχει ατυχίες όλη την χρονιά και όταν έφτασε τελικά στην Μαλαισία, στην πίστα της Sepang που την προηγούμενη χρονιά είχε σπάσει εκεί το κράνος του, θα έχανε την ζωή του με αρχαιοελληνικού μεγέθους τραγωδία, τρεις αναβάτες, τρεις φίλοι και εκτός πίστας, με τον νεότερο να χάνει την ζωή του… 20.000 κόσμου θα πήγαινε στην κηδεία του να τον αποχαιρετήσει, και το νούμερο 58 θα αποσυρόταν από τους αγώνες για να είναι για πάντα δικό του.

Από όλα τα, πολλά, επιτεύγματά του καθώς κέρδιζε αγώνες με minimoto από επτά ετών, ας δούμε 8 πράγματα που είπε τότε, στην συζήτησή μας το 2009, περιμένοντας να κάνει το μεγάλο βήμα στα MotoGP, έχοντας το ήδη βέβαιο, 8 πράγματα για τα 8 χρόνια που δεν είναι μαζί μας.

  • Με τον εμπρός με πιάνει λύσσα, ακόμη κι αν του έχουν βγάλει μπλε σημαία. Είναι αδύνατο να συγκρατηθώ και θέλω να προσπεράσω, ακόμη κι αν σε αυτό οφείλονται πολλά από τα λάθη μου
  • Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου εκτός από το να τρέχω αγώνες με μοτοσυκλέτα. Έχω βρει την ισορροπία στην ζωή μου με αυτό που κάνω
  • Ούτε μία φορά δεν μου είπε η κοπέλα μου (μετέπειτα αρραβωνιαστικιά – και χήρα) να της κάνω βόλτα, έχω σταματήσει να οδηγώ εκτός πίστας, με πιάνει μία ανάγκη να πάω γρήγορα, δεν πας ποτέ αρκετά γρήγορα στο δρόμο και τζάμπα το ρίσκο
  • Το μόνο πράγμα που με φοβίζει είναι ένας τραυματισμός που θα με κρατάει στο box να βλέπω τον αγώνα από την οθόνη
  • Φυσικά και μαθαίνω κάθε φορά που μπαίνω να οδηγήσω, ακόμη και σήμερα που οδηγούσα μαζί σας και ήσασταν πολύ πιο αργοί από εμένα (γελάει πειραχτικά)
  • Αν βρεθώ στην ίδια πίστα με τον Valentino σίγουρα θα προσπαθήσω να τον περάσω, κι αν το κάνω θα τον αγκαλιάσω μετά και θα του ζητήσω συγνώμη. Με είχε βοηθήσει πολύ στην αρχή (στα 250) είμαστε φίλοι, καλοί φίλοι
  • Μου αρέσει να προσπερνάω από την εξωτερική, δείχνει πως είσαι καλύτερος, είναι η πιο δύσκολη προσπέραση, είναι μία κατάκτηση
  • Στο μέλλον ναι θέλω να βρεθώ στα MotoGP, ονειρεύομαι τον τίτλο από την πρώτη στιγμή…

Ετικέτες