Αναβάτης με 1.000.000+ χιλιόμετρα εμπειρίας παρακολουθεί το City ART

Ο "Μαγγελάνος" μας μιλά για την προσωπική του εμπειρία στο γνωστό σεμινάριο οδήγησης
City ART σεμινάριο οδήγησης Μαγγελάνος
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

26/7/2024

Ένας αναβάτης με τεράστια οδηγική εμπειρία έρχεται "αντιμέτωπος" με το σεμινάριο οδήγησης City ART, το πρώτο σχετικό σεμινάριο που παρακολουθεί στη ζωή του.

Η εποχή που ζούμε έχει τα κακά αλλά έχει φυσικά και τα πολύ καλά της, πράγματα που μέχρι πριν από 20-30 χρόνια αποτελούσαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας και για τα ελληνικά δεδομένα. 

Αναφερόμαστε στο Διαδίκτυο και την Εποχή της Πληροφορίας στην οποία ζούμε, εποχή που προσφέρει εξαιρετικά εύκολη πρόσβαση σχεδόν σε οποιουδήποτε είδους πληροφορία και γνώση μπορεί να χρειάζεται κάποιος, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να βάζουν το δικό τους λιθαράκι τα τελευταία χρόνια και να πηγαίνουν τα πράγματα στο επόμενο επίπεδο.

City ART σεμινάριο οδήγησης Μαγγελάνος

Πλέον μπορείς να βρεις ένα video και έναν ειδικό, εντός και εκτός εισαγωγικών, που να σου δείχνει αυτό που θέλεις να μάθεις ή να κάνεις καλύτερα, κάτι που ισχύει για όλα σχεδόν τα πράγματα, από το σωστό βράσιμο του αυγού, για παράδειγμα, έως και την ψηφιακή μοντελοποίηση ενός αντικειμένου σε τρεις διαστάσεις.

Ωστόσο υπάρχουν και κάποια πράγματα που η θεωρητική γνώση δεν αρκεί, για να φτάσει ή να περάσει κάποιος στο επόμενο επίπεδο απόκτησης δεξιοτήτων, τις οποίες και να μπορεί να χρησιμοποιεί σωστά στην πράξη. Αν ήταν έτσι όλοι όσοι θέλουν να εξειδικευτούν σε κάτι παρακάμπτοντας σχολεία, σχολές και πανεπιστήμια σήμερα θα ήταν επιτυχημένοι χειρουργοί, μηχανολόγοι μηχανικοί ή ό,τι άλλο ήταν αυτό που ήθελαν να γίνουν όταν ήταν παιδιά.

Σίγουρα η εμπειρία και η αυτοεκπαίδευση αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία στην απόκτηση γνώσης, αλλά το πάσης φύσεως "σχολείο", όπου η γνώση μεταφέρεται από ειδικούς που έχουν πιστοποιηθεί για τις γνώσεις τους και μπορούν να τις μεταφέρουν με σωστό τρόπο στους ενδιαφερόμενους είναι και εκείνο που κάνει τη διαφορά ακόμη και για το πιο απλό πράγμα. Μειώνει τον κόπο και σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον χρόνο που απαιτείται για να μάθει κάποιος ή να βελτιώσει μια δεξιότητα, η οποία εκτός από τη θεωρία χρειάζεται φυσικά και την πράξη.

Με τα χρόνια μαθαίνεις πολλά, μπορείς όμως να μάθεις πολλά και σε μικρό χρονικό διάστημα και αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται για κάθε μοτοσυκλετιστή που θέλει να παραλείψει πολλά επίπονα και κοστοβόρα από κάθε άποψη "βήματα" και να φτάσει πιο γρήγορα στην ουσία που δεν είναι άλλη από το να χαίρεται την οδήγηση της μοτοσυκλέτας του και να απολαμβάνει παράλληλα υψηλότερα επίπεδα ασφάλειας, ακόμη και στη ζούγκλα της πόλης. Όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν, ασχέτως εμπειρίας και ηλικίας.

City ART σεμινάριο οδήγησης Μαγγελάνος

Με περισσότερα από 1.000.000 χιλιόμετρα στο ενεργητικό του σε περισσότερες από 70 χώρες και μάλιστα με διαφορετικές μοτοσυκλέτες, ο Πάνος Μαρκάκης, γνωστός στους μοτοσυκλετιστικούς κύκλους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως "Μαγγελάνος" είναι αναμφίβολα ένας μη τυπικός αναβάτης μοτοσυκλέτας. Και αυτός βρέθηκε στην πίστα καρτ των Μεγάρων για να παρακολουθήσει το τελευταίο πριν τις αυγουστιάτικες διακοπές θεωρητικό και πρακτικό σεμινάριο City ART και με δεδομένη την εμπειρία που έχει στους δύο τροχούς η άποψή του έχει το δικό της ειδικό βάρος. Τον "Μαγγελάνο" μπορείτε να τον βρείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: στο Facebook, στο Instagram και στο YouTube Δείτε τι μας είπε μετά την παρακολούθηση του City ART.

MOTO: Πες μας λίγα λόγια για σένα και τη σχέση σου με τη μοτοσυκλέτα. 

-Μακράκης Παναγιώτης το όνομα μου, αλλά γυρίζω ακούγοντας το Μαγγελάνος, παρατσούκλι που μου είχε προσάψει καλός φίλος! Από τα πρώτα ταξίδια  και αφού τον συναντούσα έξω από τα Ιωάννινα σε ένα χωριό που έμενε, επιστρέφοντας από Ευρώπη μου έδωσε μια ευχή: "Εύχομαι να μοιάσεις στον Μαγγελάνο και να τον ξεπεράσεις!"

Έτσι εδώ και 20 χρόνια ταξιδεύω εκτός Ελλάδος πάνω σε δυο τροχούς σαν "Μαγγελάνος". Η σχέση μου με την μοτοσυκλέτα ξεκίνησε πριν 27 χρόνια (50 ετών τώρα) εικονικά στην αρχή, διαβάζοντας ότι έντυπο υπήρχε σε περιοδικά τότε σε ότι έχει να κάνει με μοτοσυκλέτα. Μετά τον στρατό έπεισα τους γονείς ότι για να εργαστώ χρειάζομαι μοτοσυκλέτα και έτσι απόκτησα το πρώτο μου παπί. Μετά η συνέχεια ήταν ανοδική αγοράζοντας την πρώτη μηχανή 650 κ.εκ.

City ART σεμινάριο οδήγησης Μαγγελάνος

MOTO: Σε πόσες χώρες έχεις ταξιδέψει και πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει περίπου; 

-Έχω ταξιδέψει σε 75 χώρες σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική, διανύοντας περίπου 1.000.000 χιλιόμετρα.

MOTO: Τι μοτοσυκλέτες είχες στα ταξίδια σου;

-Έχω ταξιδέψει με 155 κ.εκ. scrambler, sport-touring 1200 κ.εκ., 1400 κ.εκ., on-off 650 κ.εκ. και 1000 κ.εκ., 

MOTO: Πώς απέκτησες τις γνώσεις σου αναφορικά με την οδήγηση μοτοσυκλέτας; (Είναι μόνο εμπειρικές ή προέρχονται και από σεμινάρια)

-Οι γνώσεις μου είναι καθαρά εμπειρικές οδηγώντας σε δημοσίους δρόμους, Πίστα ποτέ, σεμινάρια ποτέ, εκτός από το πρόσφατο σεμινάριο με το City ART.

MOTO: Ποιος λαός συμπεριφέρεται πιο σωστά σε περιβάλλον πόλης με τη μοτοσυκλέτα του; (τήρηση ΚΟΚ, αντίληψη, ευγένεια κτλ.)

-Αρκετοί  Ευρωπαίοι, Σκανδιναβοί, με κορύφωση τους Ελβετούς.

MOTO: Σε σχέση με τις χώρες και τους λαούς που έχεις επισκεφτεί πού κατατάσσεις τους Έλληνες αναβάτες αναφορικά με την παιδεία τους. 

-Μας κατατάσσω με τους Βαλκάνιους 100%

MOTO: Είναι περισσότερο ή λιγότερο σχετικοί με την οδήγηση σε σχέση με τους άλλους;

-Είμαστε λιγότερο σχετικοί από πολλούς Ευρωπαίους.

City ART σεμινάριο οδήγησης Μαγγελάνος

MOTO: Τι ήταν αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο City ART;

-Μου έκανε εντύπωση ο επαγγελματισμός και οι γνώσεις του κ. Σπύρου Κούτρα και των συνεργατών του. Απλοποιούσαν κάθε απορία που υπήρχε στο μυαλό του μαθητή, και κάθε δυσκολία όταν περνούσε στην πράξη οδηγώντας στην πίστα. 

MOTO: Έχοντας κάνει τόσα χιλιόμετρα με μοτοσυκλέτα και έχοντας τόσο μεγάλη εμπειρία στον δρόμο, νιώθεις ότι βελτιώθηκες σαν αναβάτης μετά το σεμινάριο;

-Δεν ξέρω αν βελτιώθηκα οδηγικά σαν αναβάτης, σίγουρα όμως αναθεώρησα αρκετά πράγματα στο μυαλό μου όπως τα είχα μάθει και ήξερα.

MOTO: Πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο αυτό το σεμινάριο για έναν αρχάριο αναβάτη;

-Το πιστεύω 100% γιατί βάζει τον αρχάριο αναβάτη στον μαγικό κόσμο της μοτοσυκλέτας με ασφάλεια και σεβασμό προς τους άλλους!

MOTO: Παρακολουθώντας το City ART πιστεύεις ότι βγαίνει κερδισμένος και ένας αναβάτης που θεωρείται έμπειρος;

-Ναι αφού η γνώση δεν σταματά ποτέ και είναι καλό να παίρνουμε κάποια μαθήματα μια στο τόσο, από έμπειρους δασκάλους, που έχουν αφιερώσει χρόνια σε αυτό που αγαπούν και που τόσο καλά κάνουν. 

MOTO: Θεωρείς ότι ο αναβάτης μετά την παρακολούθηση του σεμιναρίου έχει τα εφόδια για να αντιμετωπίσει με ασφάλεια αυτά που θα του τύχουν κατά την οδήγηση στο αστικό περιβάλλον;

-Εννοείται ότι μετά από κάθε σεμινάριο-σχολείο ο κάθε αναβάτης μπορεί να αντιμετωπίσει χωρίς φόβο, και με μεγάλη αυτοπεποίθηση κάθε δυσκολία που μπορεί να συμβεί σε αστικό περιβάλλον και όχι μόνο!

Αν ένας αναβάτης με την εμπειρία του "Μαγγελάνου" πήρε κάτι από το City ART είναι δεδομένο ότι θα ωφεληθεί (πολύ περισσότερο) ο νέος αναβάτης, αυτός που κάνει τις πρώτες του βόλτες με δύο τροχούς. Είναι ακόμη νωρίς, ο εγκέφαλός του δεν έχει καταγράψει και συσσωρεύσει λάθη 10ετιών και έτσι είναι πολύ πιο εύκολο να μπει στον "σωστό δρόμο" τώρα που είναι αρχή και αυτός ο δρόμος ανοίγει με το City ART.

Τι είναι το City ART
Με περισσότερη από μία 10ετία δραστηριότητας στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό το City ART (City΄s Advance Rider Training) είναι το πρόγραμμα εκπαίδευσης αναβατών που δημιουργήθηκε από την μοναδική και εμπειρότατη ομάδα του πλέον διάσημου και καταξιωμένου σχολείου οδήγησης μοτοσυκλέτας στον κόσμο, του California Superbike School.

Μια "συντόμευση" του California Superbike School, το City ART είναι βασισμένο στο πρόγραμμα εκπαίδευσης μοτοσυκλετιστών των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ και δημιουργήθηκε μετά από αίτηση του Υπουργείου Αμύνης για μείωση των ατυχημάτων των ένστολων αναβατών. 

Μετά από 14+ χρόνια εφαρμογής του εν λόγω εκπαιδευτικού προγράμματος στις ΗΠΑ, το ποσοστό μείωσης των ατυχημάτων ξεπέρασε το 40%, απόδειξη του άριστου σχεδιασμού του. Αυτό το πρόγραμμα για τον σωστό έλεγχο της μοτοσυκλέτας (του scooter και του παπιού) έχει "μεταφερθεί" επί τις ουσίας στο σύνολό του και στην Ελλάδα με το City ART το οποίο μέσα σε έξι περίπου ώρες "εφοδιάζει" τον αναβάτη που θα το παρακολουθήσει με θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις που θα τον "συντροφεύσουν" στην υπόλοιπη ζωή του.

Ο νέος κύκλος του City ART ξεκινά στις 15 Σεπτεμβρίου και οι ημερομηνίες των σεμιναρίων θα ανακοινωθούν στις αρχές Αυγούστου. Μείνετε συντονισμένοι και κάντε το πρόγραμμά σας, ενώ βρείτε την επίσημη σελίδα του σχολείου στο Facebook εδώ.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”