Εφτά χρόνια χωρίς τον Abe

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

8/10/2014

Αυτό το Σαββατοκύριακο όλο το ενδιαφέρον θα είναι στραμμένο στην Ιαπωνία, και πιο συγκεκριμένα στην πίστα του Motegi, όπου στα MotoGP θα δοθούν μεγάλες μάχες προκειμένου να μπορέσει ο Marquez να εξασφαλίσει μαθηματικά τον τίτλο, αλλά και να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο στις αμέσως επόμενες θέσεις της βαθμολογίας. Δυστυχώς όμως, ο αγώνας συμπίπτει και με μια θλιβερή επέτειο στην ιστορία του αθλήματος. Σαν σήμερα, πριν από εφτά χρόνια, ένας από τους σημαντικότερους αναβάτες της κορυφαίας κατηγορίας, ο Norick Abe, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα στο δρόμο. Οδηγούσε το Yamaha T-MAX 500 του στην περιοχή Kawasaki Kanagawa (τραγική ειρωνεία το όνομα της πόλης…), όταν ένα φορτηγό έκανε μπροστά του παράνομα αναστροφή, κόβοντας το νήμα της ζωής του.


Ο Abe ήταν μια από τις πιο αγαπητές προσωπικότητες στα paddock των MotoGP και ξεχώριζε ιδιαίτερα από το "μονοκόμματο" οδηγικό του στυλ, καθώς έστριβε χωρίς να "κρέμεται" από τη μοτοσυκλέτα. Η καριέρα του ξεκίνησε όταν ήταν 11 χρονών ως αναβάτης motocross, ενώ μεταπήδησε στους αγώνες ταχύτητας στα 15 του. Αγωνίστηκε στην Αμερική και στην Ιαπωνία όπου βγήκε δεύτερος στο εθνικό πρωτάθλημα στην κατηγορία των 250cc το 1992, ενώ την επόμενη χρονιά στέφθηκε ως ο νεότερος πρωταθλητής στην κατηγορία των 500cc. Το 1994 συμμετείχε ως wild card αναβάτης στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εντυπωσιάζοντας την ομάδα του Kenny Roberts και την Yamaha κι έκτοτε το 'νερό μπήκε στο αυλάκι". Μάλιστα ήταν τόσο εντυπωσιακός που κι ο νεαρός τότε Rossi (14 ετών) επηρεάστηκε λανσάροντας το ψευδώνυμό του "Rossifumi" από το όνομα του Abe (Norifummi).
Ο Abe ανέβηκε αρκετές φορές στο βάθρο στις κατηγορίες των 250 κα 500cc μέχρι το 2002, όταν και άλλαξαν οι κανονισμοί για τα MotoGP, γεγονός στο οποίο δυσκολεύθηκε να προσαρμοστεί και τον οδήγησε στην αλλαγή ρόλου ως αναβάτης εξέλιξης για την Yamaha, με κάποιες wild card συμμετοχές. Το 2005 πήγε στα WSBK τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα του πρωταθλήματος, ενώ το 2007 συμμετείχε στο πρωτάθλημα All Japan, πάντα πάνω στη σέλα ενός Yamaha, πριν το μοιραίο συμβάν που μας στέρησε έναν τόσο σπουδαίο αθλητή, αλλά και άνθρωπο…

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: