Χτύπησε μοτοσυκλετιστή και αθωώθηκε

Τα αυτόνομα αυτοκίνητα έχουν τον νόμο με το μέρος τους;
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

22/12/2017

Όπως ίσως γνωρίζετε, στην Καλιφόρνια κυκλοφορούν πλέον πολλά πλήρως αυτόνομα αυτοκίνητα και οι περισσότεροι κατασκευαστές αυτοκινήτων έχουν μόνιμη βάση εκεί, με σκοπό την εξέλιξη της τεχνολογίας αυτόνομης οδήγησης. Τα ατυχήματα με αυτοκίνητα που κινούνται αυτόνομα δεν είναι καινούρια είδηση. Τα περισσότερα από αυτά αφορούσαν πρωτότυπα των εταιρειών, κατά τη διάρκεια δοκιμών κι αρκετές φορές η ευθύνη ξεκάθαρα δεν ήταν της τεχνολογίας. Όμως το ατύχημα που έγινε πρόσφατα σε έναν μποτιλιαρισμένο δρόμο τριών λωρίδων, ανάμεσα σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο και έναν μοτοσυκλετιστή, μας βάζει σε σοβαρή ανησυχία σχετικά με το νομικό πλαίσιο που υπάρχει και βάσει του οποίου η αστυνομία και τα δικαστήρια θα αποφασίζουν ποιος είναι υπεύθυνος για το ατύχημα.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό, το αυτόνομο αυτοκίνητο ήταν στη μεσαία από τις τρεις λωρίδες (με ταχύτητα 20km/h) και ο μοτοσυκλετιστής βρισκόταν πίσω του και δεξιά (με ταχύτητα 24 km/h), κινούμενος ανάμεσα στα αυτοκίνητα (νόμιμο στην πολιτεία της Καλιφόρνια). Κάποια στιγμή τα ραντάρ του αυτόνομου αυτοκινήτου ανίχνευσαν ένα κενό στις αριστερή λωρίδα και έστριψε το τιμόνι με πρόθεση να αλλάξει λωρίδα.

Πριν ολοκληρώσει την αλλαγή λωρίδας, το κενό στα αριστερά του που ήθελε να συμπληρώθει μειώθηκε εξαιτίας φρεναρίσματος των προπορευόμενων με αποτέλεσμα να αποφασίσει να επιστρέψει στην μεσαία λωρίδα όπου βρισκόταν αρχικά.

Εκείνη τη στιγμή ο αναβάτης της μοτοσυκλέτας βρισκόταν στην άκρη της μεσαίας λωρίδας, αλλά μέσα σε αυτή, δηλαδή στο κενό που είχε δημιουργηθεί από την αρχική κίνηση του αυτοκινήτου να αλλάξει λωρίδα προς τα αριστερά. Επιστρέφοντας το αυτόνομο αυτοκίνητο στην αρχική του θέση χτύπησε στο πλάι τη μοτοσυκλέτα με αποτέλεσμα την πτώση.

Το πόρισμα της αστυνομίας έριξε το φταίξιμο στον μοτοσυκλετιστή, με το σκεπτικό ότι έπρεπε να περιμένει το αυτοκίνητο να ολοκληρώσει την αλλαγή λωρίδας και μετά να μπει αυτός στη μεσαία λωρίδα. Έχει λογική το σκεπτικό τους, όμως υποτίθεται ότι τα ραντάρ και η τεχνολογία των αυτόνομων αυτοκινήτων θα έπρεπε να είχε ανιχνεύσει την ύπαρξη της μοτοσυκλέτας. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι στην περίπτωση που όντως τα ραντάρ είχαν “δει” την μοτοσυκλέτα να κινείται δίπλα στο αυτοκίνητο, αλλά παρ΄όλα αυτά αποφάσισαν να χτυπήσουν τον μοτοσυκλετιστή στη δεξιά λωρίδα, αντί για να χτυπήσουν τα αυτοκίνητα στην αριστερή λωρίδα. Με άλλα λόγια, με ποια κριτήρια τα αυτόνομα αυτοκίνητα αποφασίζουν ποιον θα χτυπήσουν σε περίπτωση που οι συνθήκες τα φέρουν σε δίλλημα;

Τέτοιου είδους ατυχήματα είναι αυτή την στιγμή η αχίλλειος πτέρνα των αυτόνομων οχημάτων καθώς ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν είναι η διάγνωση της κίνησης αρκετών προπορευόμενων οχημάτων - που ο οδηγός ενός αυτοκινήτου έχει την δυνατότητα να πραγματοποιεί αυτή την στιγμή πιο εύστοχα. Για αυτό και προωθείται έντονα η διασύνδεση των οχημάτων, καθώς σε αυτή την περίπτωση το αυτόνομο όχημα θα γνώριζε ότι το κενό στην αριστερή λωρίδα θα μειωνόταν πολύ πριν κάνει την κίνηση να το καλύψει.

Όσο για το δίλλημα πάνω σε πιο όχημα θα πέσει, αν δεν μπορεί να αποφύγει κανένα από τα δύο, είναι αυτό που παραμένει ανοικτό και δυστυχώς θα παραμείνει για μεγάλο διάστημα, μέχρι να αποκαλυφθεί ο τρόπος των αποφάσεων του λογισμικού.

Δύο είναι τα ισχυρά λόμπι εκεί έξω, εκείνα που θέλουν όλα τα οχήματα να είναι αυτόνομα και διασυνδεδεμένα, μαζί με τις μοτοσυκλέτες, στερώντας ελευθερία κινήσεων, τομέας που όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές εργάζονται. Δύο τέτοια παραδείγματα είναι το Motobot της Yamaha ή τα Concept της Honda.

Το άλλο είναι να δοκιμαστούν τα αυτόνομα σε δρόμους της Ινδίας (δεν κατανομάζεται, αλλά φωτογραφίζεται) και γενικότερα στο χάος της Ασίας. Αν μπορούν να προβλέψουν τις κινήσεις τους εκεί, τότε θα έχουν υπερκαλύψει τις περιπτώσεις ατυχημάτων στις ΗΠΑ και τις Ευρωπαϊκές χώρες. Φυσικά, κι ευτυχώς, η λύση αυτή έχει προσκρούσει σε σοβαρές ηθικές αντιστάσεις, καθώς μέχρι να "μάθουν" θα έχουν προκαλέσει αμέτρητα ατυχήματα.

Η δική μας θέση, είναι πως η αυτόνομη κίνηση είναι κομμάτι ενός μέλλοντος μη αναστρέψιμου. Θα γίνει όσο κι αν την παλέψει κανείς. Ζητάμε και επιδιώκουμε όμως να μην επεκταθεί στις μοτοσυκλέτες, και τα αυτόνομα αυτοκίνητα να σέβονται τους κανόνες κίνησης των μοτοσυκλετών, μέσα στους οποίους είναι και η παράνομη (προς το παρόν) αλλά μη διωκόμενη (αυτή την στιγμή) διήθηση. Σε ένα διασυνδεδεμένο μέλλον αυτό μπορεί να γίνει με μεγαλύτερη ασφάλεια από ότι τώρα. Γιατί τα αυτοκίνητα θα γνωρίζουν από χιλιόμετρα πριν, πως πλησιάζει μοτοσυκλέτα που κινείται ανάμεσα στις λωρίδες!

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: