Κλείνει η Victory

Από τον

Μπάμπη Μέντη

10/1/2017

Η μητρική εταιρεία Polaris αποφάσισε αιφνιδιαστικά να σταματήσει την παραγωγή των μοτοσυκλετών της Victory και να επικεντρωθεί μόνο στις Indian και τα τρίροδα Slingshot. Η κίνηση αυτή ξάφνιασε μεν τους Αμερικάνους, όμως αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και δούμε με πιο ψύχραιμο μάτι τα γεγονότα, τότε θα μπορέσουμε να διακρίνουμε την επιχειρηματική λογική που ακολουθεί αυτή την απόφαση.

Οι μοτοσυκλέτες της Victory ήταν ουσιαστικά η αμερικανική απάντηση στα ιαπωνικά cruiser και ποτέ δεν κατάφεραν να σταθούν δίπλα στην Harley Davidson ως ανταγωνιστικό προϊόν, κυρίως λόγω της απουσίας παράδοσης και των μοντέρνων υγρόψυκτων κινητήρων τους. Το αποτέλεσμα ήταν οι πωλήσεις να είναι μέτριες και τα τελευταία χρόνια να παρουσιάζουν μια στασιμότητα.

Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα για την Victory όταν η Polaris αγόρασε την Indian και παρουσίασε μια ολοκαίνουρια γενιά μοτοσυκλετών, τις οποίες πουλούσε μέσα από το ίδιο δίκτυο αντιπροσώπων. Όπως είναι λογικό, όταν στο ίδιο μαγαζί μπορείς να αγοράσεις με τα ίδια χρήματα μια μοτοσυκλέτα με το βαρύ, ιστορικό όνομα της Indian, είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις και να κοιτάξεις τις μοτοσυκλέτες της Victory.

Έτσι, όπως ανακοίνωσε η Polaris, από φέτος σταματάει την παραγωγή των Victory και θα επικεντρωθεί στην Indian και την Slingshot. Όσοι έχουν αγοράσει μοτοσυκλέτα της Victory θα έχουν κάλυψη ανταλλακτικών για τα επόμενα 10 χρόνια, όπως ορίζει άλλωστε και ο σχετικός νόμος των ΗΠΑ που δεσμεύει τα εργοστάσια κατασκευής οχημάτων.

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”