2 Generations’ Ride / Balkan Tour: Σερβία - Αλβανία

13/7/2020

Με τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ρουμανία, περάσαμε κατόπιν τα σύνορα της Σερβίας. Δυστυχώς όμως, η απειλή του κορονοϊού είχε επανέλθει ξανά στην χώρα, σημειώνοντας μεγάλη αύξηση κρουσμάτων και θανάτων. Σίγουρα δεν ήταν η ιδανικότερη εποχή για τουρισμό, αλλά αυτό δεν μας πτοούσε διόλου. Η "Dream Team" προχωρούσε στην οδική εξερεύνηση των Βαλκανίων, με επόμενο προορισμό το Βελιγράδι.

Περιορισμένη η κίνηση στους δρόμους της σερβικής πρωτεύουσας (λόγω κορωνοϊού), η οποία μάς φιλοξένησε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο και μάς φανέρωσε αρκετά από τα όμορφα μυστικά της. Ωστόσο, η εσπευσμένη αναχώρησή μας από το Βελιγράδι είχε άμεση σχέση με την ξαφνική απόφαση της Ελλάδας να κλείσει άμεσα τα σύνορά της στους Σέρβους τουρίστες. Ήδη τα σύνορα της Βοσνίας, της Κροατίας και του Μαυροβουνίου ήταν κλειστά για τους Έλληνες πολίτες, οπότε έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα, γιατί ο κίνδυνος εγκλωβισμού μας στην Σερβία ήταν πλέον ορατός.

Λύση στο πρόβλημα έδωσε το Κόσοβο, που ευτυχώς είχε ακόμα ανοικτά τα σύνορά του. Έτσι, η μαύρη Yamaha Tracer 900 μας οδήγησε γρήγορα και ξεκούραστα από το Βελιγράδι στην πρωτεύουσα Pristina, όπου φτάσαμε λίγη ώρα μετά την έναρξη της νυκτερινής απαγόρευσης κυκλοφορίας (21:00-05:00) που ίσχυε λόγω κορωνοϊού.

Τις επόμενες τρεις μέρες, πατέρας και γιος περπατήσαμε και περιηγηθήκαμε στις πόλεις Pristina, Mitrovica και Pec, που αντιπροσωπεύουν τα κυριότερα αστικά κέντρα του Κοσόβου. Κι ενώ η πρωτεύουσα του Κοσόβου μας άφησε παγερά αδιάφορους εξαιτίας της αδιάφορης αρχιτεκτονικής προσωπικότητάς της, η ατμοσφαιρική Pec αντίθετα, κέρδισε την συμπάθειά μας. Σημείο αναφοράς εδώ αποτέλεσε το Μοναστήρι του Πατριαρχείου (Patrijarsija Monastery), όπου θαυμάσαμε τις σπάνιες αγιογραφίες της μονής, οι οποίες χρονολογούνται από τον 13^ο αιώνα.

Ο κύκλος του ταξιδιού μας στο Κόσοβο έκλεισε με την μετάβασή μας στη πόλη Mitrovica, όπου επισκεφθήκαμε την γέφυρα–σύμβολο της πόλης. Σε αλλοτινές εποχές, όταν η Mitrovica διχοτομήθηκε σε σερβικό και αλβανικό τομέα, η συγκεκριμένη γέφυρα του ποταμού Ίμπαρ αποτελούσε τον μοναδικό ομφάλιο λώρο για τους κατοίκους της πολύπαθης πόλης.

Μετά το Κόσοβο, η Αλβανία ήταν η τελευταία χώρα του "2 Generations’ Ride / Balkan Tour". Σύντομες συνοριακές διαδικασίες, ανύπαρκτος υγειονομικός έλεγχος και πορεία κατόπιν μέσα στην αλβανική επικράτεια, ακολουθώντας την διαδρομή Koukes–Tirana–Berat–Fier–Gjirokaster–Kakavia.

Το καλαίσθητο κέντρο των Τιράνων, οι παραδοσιακές κατοικίες και το κάστρο της πόλης Berat, οι εναπομείναντες μαρτυρίες της αρχαίας Απολλωνίας και τα πετρόκτιστα αρχοντικά του Αργυροκάστρου, ήταν τα στοιχεία που ενθουσίασαν τον Γιώργο στην γνωριμία του με την Αλβανία.

Μετά από ένα συναρπαστικό οδοιπορικό 19 ημερών στις φιλόξενες γειτονιές των Βαλκανίων, η Yamaha Tracer 900 φρενάρισε στο συνοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς, με καταγεγραμμένα 5.500 χλμ. στο κοντέρ. Άλλο ένα δίτροχο ταξίδι πατέρα και γιου στην ίδια σέλα είχε ολοκληρωθεί, με τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες. Πάμε γι’ άλλα Γιώργο, ο κόσμος μάς περιμένει…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

Ετικέτες

Yamaha

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

8/7/2019

Η διάσχιση του Καζακστάν με την λευκή Honda CB500X στην διαδρομή Oral – Aktobe – Aral – Shymkent (2.150 χλμ) αποδείχθηκε η πιο ανιαρή και μονότονη αποστολή του ταξιδιού. Στέπες, καμήλες, άμμος, ευθεία και μοναξιά, πρωταγωνίστησαν για τρεις μέρες στην ζωή μου…
Το Ουζμπεκιστάν ήταν η δεύτερη κεντροασιατική χώρα που με υποδέχθηκε. Η πρωτεύουσα Τασκένδη, μόλις 20 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Καζακστάν, με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες, μου πρόσφερε μια ευχάριστη περιπλάνηση σε ενδιαφέροντα μουσεία (Μουσείο Ταμερλάνου), βαθύσκιωτα πάρκα και μεγάλες πλατείες, ενώ οι καλοσυνάτοι κάτοικοί της με καλωσόρισαν στην πόλη τους μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο.

Μόλις 280 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τασκένδης, κυκλωμένη από καταπράσινα χωράφια με βαμβάκι, αντίκρισα την Σαμαρκάνδη, το "Γαλάζιο Μαργαριτάρι της Κεντρικής Ασίας", που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πόλεις στην διαδρομή του μεταξένιου δρόμου, από την μακρινή Κίνα στην Δύση.
Στο διάβα των αιώνων, τις πύλες της κεντροασιατικής πολιτείας πέρασαν αμέτρητα εμπορικά καραβάνια, σκονισμένοι ταξιδιώτες και αδίστακτοι εισβολείς. Η απόφαση του Ταμερλάνου να επιλέξει την Σαμαρκάνδη για πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, μοιραία της χάρισε μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των πιο ένδοξων πόλεων του κόσμου.

Με σημείο αναφοράς την διάσημη πλατεία Regastan, η παλαιά πόλη της Σαμαρκάνδης ήταν γεμάτη με πανύψηλα μνημεία, που με εντυπωσίασαν κυρίως με τους γαλάζιους τρούλους τους. Μαυσωλεία και τζαμιά τα περισσότερα, αποτελούσαν την μακροσκελή λίστα των μοναδικών κτισμάτων της μαγευτικής Σαμαρκάνδης.
Δεν χρειάστηκε να οδηγήσω περισσότερα από 270 χιλιόμετρα για να φτάσω κατόπιν στην Μπουχάρα, που καμαρώνει σήμερα για τα διάσημα χαλιά της, όπως φυσικά και για τα 140 διατηρημένα μεσαιωνικά κτίσματα που υπάρχουν στα όρια της παλαιάς πόλης.
Η Μπουχάρα, το "δεύτερο ανατολίτικο θαύμα", όπως περιγραφόταν από τους ποιητές της Ανατολής, έφτασε στο απόγειο της δόξας της κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (12ο–16ο αιώνα), όταν εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού.

Η Μπουχάρα, διαθέτοντας ένα μοναδικό σκηνικό εποχής, μού πρόσφερε στο ακέραιο την αίσθηση μιας αυθεντικής ανατολίτικης πολιτείας της μεσαιωνικής περιόδου. Αλλά και οι κάτοικοί της, απλοί και καλοσυνάτοι, σε αρκετές περιπτώσεις με κάλεσαν σπίτι τους για να πιούμε μαζί ένα φλιτζάνι τσάι και να μου διηγηθούν μια ιστορία για ένα τζαμί ή ένα κάστρο, για ένα μύθο ή έναν τρομερό πολεμιστή της μυθικής Μπουχάρα… Γιατί να αρνηθώ άλλωστε; Επειδή δεν μιλούσα ουζμπέκικα;