Honda μοτοποδήλατο καίει μόνο μεθάνιο – Ολλανδικό DIY – [VIDEO]

Ολλανδός μηχανολόγος σε αναζήτηση ανεξαρτησίας
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

2/8/2021

Ο Gijs Schalkx δημιουργήσε το “Sloot Motor” όπως το αποκαλεί ο ίδιος που σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να σημαίνει μοτοσυκλέτα για το χαντάκι ή μοτοσυκλέτα από το χαντάκι. Το τελευταίο δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα, από την στιγμή που το καύσιμο του “Sloot Motor” προέρχεται χαντάκι από την γειτονιά του Gijs, στα όρια μίας μικρής λίμνης.

Πάνω σε ένα Honda μοτοποδήλατο με τον δημοφιλή βενζινοκινητήρα GX160 που μπορεί να βρει κανείς να χρησιμοποιείται σε μεγάλο εύρος εφαρμογών από γεννήτριες και αντλίες μέχρι κάθε λογής μηχανήματα, ο Gijs προσάρμοσε ένα μπαλόνι και το συνέδεσε με το φιλτροκούτι από όπου διαχέεται στον θάλαμο καύσης. Το σχέδιο του είναι απόλυτα απλό και στηρίζεται στο γεγονός των μικρών και περιορισμένων αναγκών του. Με διαφορά πίεσης που δημιουργείται από τον κλειστό θάλαμο μέσα στο οποίο έχει τοποθετήσει το μπαλόνι, οδηγεί χωρίς πολύπλοκο κύκλωμα τροφοδοσίας το μεθάνιο στο προσαρμοσμένο για τον σκοπό φιλτροκούτι.

Το ακόμη πιο ωραίο όμως, είναι από πού προμηθεύεται ο Schalkx το μεθάνιο. Έχει φτιάξει ένα σταθμό ανεφοδιασμού που το ονομάζει “plompstation” μέσα στην λίμνη της γειτονιάς του, πράγμα εξαιρετικά συνηθισμένο στην Ολλανδία, να έχει κάθε γειτονιά πρόσβαση σε λίμνη ή γενικά σε νερό. Από εκεί οδηγεί το μεθάνιο με τρόμπα χειρός στο μπαλόνι και με αυξάνοντας την πίεση εξωτερικά του μπαλονιού, το στέλνει και στο φιλτροκούτι.

Πρόκειται για το πρώτο ακόμη στάδιο της διαδικασίας που έχει επινοήσει ο Gijs Schalkx και σε αυτό το στάδιο χρειάζεται αρκετές ώρες για να πάρει μεθάνιο αρκετό να γεμίσει το μπαλόνι που κι αυτό με την σειρά του δεν τον πάει μακριά, μόλις 12 χιλιόμετρα. Που σημαίνει πως αν δεν ήταν μοτοποδήλατο το όχημα που προσάρμοσε, ο Gijs περισσότερο θα περίμενε παρά θα οδηγούσε. Ακόμη κι έτσι βέβαια ένας ηλεκτροκινητήρας και μία απλή συστοιχία θα τον πήγαιναν μακρύτερα με πολύ λιγότερο κόπο, ωστόσο όλα αυτά ο Gijs τα κάνει όχι γιατί ψάχνει να βρει μία πακτική εναλλακτική λύση, αλλά γιατί θέλει να είναι τελείως ανεξάρτητος και αυτό περιλαμβάνει και την σύνδεση με το ρεύμα. Ιδιαίτερα όταν πρέπει να τροφοδοτήσει μπαταρίες με ακριβά υλικά που έχουν ταξιδέψει από πολύ μακριά κάνοντας πολύ κακό στο περιβάλλον μόνο για να παραχθούν, πόσο μάλλον για να γεμίσουν κιόλας. Και σε αυτό δεν έχει άδικο. Από εκεί και πέρα, κανείς δεν θα ήθελε να μπει στην ίδια διαδικασία με τον Gijs και σε κάθε περίπτωση είναι μία εφαρμογή που εκφράζει τον ίδιο και την δημιουργικότητά του σε συνδυασμό με τον χρόνο που ήθελε να επενδύσει σε αυτή. Όπως και το να φτιάξει το δικό του “micro-site” που φιλοξενεί το παρακάτω video και ξεκινά λέγοντας πως η Γη είναι ένα διαστημόπλοιο που δεν το διαχειριζόμαστε όπως θα έπρεπε, τα λόγια δηλαδή του αρχιτέκτονα, στοχαστή, σχεδιαστή και ερευνητή, Richard Buckminster Fuller.

Δείτε το VIDEO:

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”