Κείμενο: Alan Cathcart | φωτογραφίες: Oli Tennent

Το 2022 σηματοδοτεί τα 50^α γενέθλια δύο μοντέλων με τεράστια σημασία στον παλιό κατάλογο της Kawasaki, τα οποία την ίδια στιγμή διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους. Είναι η “νικήστε-αυτό-το-Honda” τετράχρονη τετρακύλινδρη Ζ1 των 903 κ. εκ., αδιαμφισβήτητα η πρώτη Superbike του κόσμου για τον δρόμο, και η δίχρονη τρικύλινδρη H2 Mach IV των 750 κ. εκ., η υπέρτατη κυρίαρχη των 400 μέτρων της Kawasaki η οποία ήταν ασυναγώνιστη στην ευθεία, στον δρόμο ή την πίστα. Στις στροφές ωστόσο, ήταν μία διαφορετική κουβέντα…

Ένας άνθρωπος που έχει υπάρξει αρκετά τυχερός να μπορεί να γιορτάσει και τις δύο επετείους απλώς ανοίγοντας τις πόρτες του γκαράζ του και διαλέγοντας οποιαδήποτε από τις 22 διαφορετικές Kawasaki που έχει στην κατοχή του για μία βόλτα στην εξοχή του Hampshire γύρω από το σπίτι του, είναι ο Βρετανός συλλέκτης μοτοσυκλετών της Kawasaki, Rich Hobbs. Γιατί ο γεννημένος στο Guildford του Surrey Rich, 57 ετών, ο οποίος έχει μία εταιρεία συντήρησης κατοικιών, είναι ιδιοκτήτης Kawasaki από το 1984, αφού πέρασε τις εξετάσεις διπλώματος δύο χρόνια νωρίτερα με μια δανεική Honda SS50. “Πάντα ένιωθα ότι οι Kawasaki είναι ανώτερες από τις υπόλοιπες”, λέει. “Η εμφάνισή τους και η κατασκευή τους ήταν πάντα μοναδικές, και πάντα ένιωθα ότι είναι ένα βήμα πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αφού έφυγα από το σχολείο βρήκα δουλειά σε ένα βενζινάδικο στον αυτοκινητόδρομο Α3 στο Wisley που για να φτάσω χρειαζόμουν ένα φθηνό αυτοκίνητο, το οποίο αργότερα χάλασε στα χέρια μου. Επομένως χάρη στο ότι δεν έπινα και δεν έβγαινα, κατάφερα να μαζέψω £600 για να αγοράσω ένα πράσινο Kawasaki Z650, την τότε μοτοσυκλέτα των ονείρων μου. Η μαμά μου με πήγε οδηγώντας μέχρι το Watford για να την πάρω -και την έχω ακόμα!”

Όμως, αυτή η πρώτη Kawasaki άντεξε μόλις ένα μήνα πριν βαρέσει μπιέλα. “Πήγα στο τοπικό κατάστημα της Kawasaki, και ο μηχανικός εκεί το διέγνωσε αμέσως, και μου πρότεινε να μου το επισκευάσει μετά το τέλος της δουλειάς του, στο σπίτι του. Αυτό ήταν πριν από 35 χρόνια και είναι ακόμα ο μηχανικός μου και ο καλύτερος μου φίλος. Το όνομά του είναι Mark Hutton, είναι πολύ καλός γνώστης όλων των Kawasaki, και σήμερα ζει κοντά μου, κάτι πολύ βολικό!”

Διάφορες άλλες Kawasaki πέρασαν απ’ τα χέρια του Hobbs, συμπεριλαμβανομένης και μίας GT550 με άξονα που ο Rich τη χρησιμοποίησε δουλεύοντας ως courrier για πέντε χρόνια. “Είχα πέντε μοτοσυκλέτες τότε, αλλά ήταν πάρα πολλές, και τέλος πάντων είχα χάσει την αγάπη μου για τις μοτοσυκλέτες επειδή τώρα ήταν απλώς μία δουλειά. Το τελευταίο πράγμα που ήθελες οδηγώντας όλη μέρα μία μοτοσυκλέτα παραδίδοντας πράγματα είναι να γυρίσεις σπίτι και να δουλέψεις πάνω σε κάτι άλλο με δύο ρόδες και κινητήρα σαν χόμπι. Απλώς έχασα την επαφή, παντρεύτηκα την Kay, έκανα παιδιά, και πούλησα όλες τις μοτοσυκλέτες μου εκτός από εκείνο το Ζ650. Με τον Mark έχασα επαφή για σχεδόν 20 χρόνια, αλλά έπειτα -περίπου το 2010- όταν τα παιδιά μου είχαν ενηλικιωθεί και άρχισαν να μου μένουν λίγα παραπάνω χρήματα στην άκρη, επέστρεψα στις μοτοσυκλέτες ξανά -και από τότε ξεκίνησαν όλα”. Αυτό σημαίνει ότι η εκτενής συλλογή από Kawasaki του Rich Hobbs που καλύπτει την περίοδο 1969-77, με μία ακόμα μεταγενέστερη μοτοσυκλέτα, έχει μαζευτεί σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο από μία δεκαετία, κυρίως αγοράζοντας και ανακατασκευάζοντας ο ίδιος κουφάρια, ή αγοράζοντας μοτοσυκλέτες από τον Mark Hutton ο οποίος είχε προηγουμένως αναπαλαιώσει.

Αυτή η μοναδική μεταγενέστερη μοτοσυκλέτα ουσιαστικά ξεκίνησε αυτό που ο Rich πίστεψε αρχικά ότι θα είναι ίσως μία μικρή K-συλλογή περίπου έξι μοτοσυκλετών, αλλά που έμοιαζε να μεγαλώνει με την πάροδο των ετών. Ακούγεται μήπως γνώριμο; Λέει πως πάντα του άρεσε το ΚΖ1000 LTD, το supercruiser των λεωφόρων με το ψηλό τιμόνι που είχε κατασκευάσει η Kawasaki μόνο για την αμερικανική αγορά και μόλις για δύο χρόνια από το 1980-82, και κατάφερε να βρει ένα από αυτά από την DK Spares με σκοπό να το αναπαλαιώσει. “Ήταν δύσκολη υπόθεση, με τόσα σημαντικά μέρη να λείπουν -δεν υπήρχε κάρτερ, συμπλέκτης, καρμπυρατέρ, εξατμίσεις ούτε και σέλα, και προφανώς είχε μείνει έξω για πολύ καιρό, επειδή έπρεπε να… κόψουμε το ψαλίδι για να το αφαιρέσουμε! Αλλά βρήκα όλα τα εξαρτήματα είτε μέσω του ίντερνετ είτε μέσω της DK Spares, και το ξαναέφτιαξα -κι έτσι έμαθα τι ήταν δυνατό να κάνω. Ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες μου -είναι τόσο ωραίο να το οδηγείς, με μπόλικη ροπή και μία ξεκούραστη θέση οδήγησης. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι παίρνω μία ικανοποίηση όταν εμφανίζομαι σε μία συγκέντρωση ή κοινωνική εκδήλωση, και κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι!”

Είναι ειρωνικό ότι η μοτοσυκλέτα που ξεκίνησε την Συλλογή του Hobbs πρέπει να είναι η πιο πρόσφατη και κατά κάποιο τρόπο το πιο ταπεινό μοντέλο σε αυτή -αλλά η ικανοποίηση της ολοκλήρωσής του ήταν αυτή που άνοιξε την όρεξη του Rich για περισσότερα. “Σίγουρα κόλλησα το μικρόβιο να βρίσκω παλαιότερες Kawasaki και να τις ανακατασκευάζω”, λέει. “Προφανώς ήμουν εκτός για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά αλήθεια με ελκύουν τα πρώτα δίχρονα, τα οποία πάντα θαύμαζα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα είχα τη δυνατότητα να ακουμπήσω τα λαδωμένα χέρια μου πάνω σε κάποιο. Πάντα αγαπούσα τη H2 750C, η οποία είναι η πιο όμορφη έκδοση με το μακρύτερο ρεζερβουάρ και την κοντύτερη σέλα, οπότε αυτό ήταν που ήθελα, και βρήκα ένα ξανά στη DK Spares. Ήταν μία αμερικάνικη μοτοσυκλέτα, η οποία νομίζω ότι είχε τρακάρει πριν από περίπου 40 χρόνια, και απλώς την άφησαν σε κάποια αυλή κάπου- ευτυχώς σε στεγνή, αλλά άσχημη κατάσταση. Μου κόστισε £6.000, ακόμα και στην κατάσταση που ήταν, και £10.000 επιπλέον για να την ανακατασκευάσω, επομένως έχω ρίξει πολλά λεφτά σ’ αυτό, όμως πραγματικά απόλαυσα την επισκευή του. Ο Mark Hutton ήταν ως συνήθως πολύ εξυπηρετικός, και έφτιαξε τον κινητήρα για εμένα ενώ εγώ έφτιαξα τα υπόλοιπα μέρη της μοτοσυκλέτας. Και ξανά, κατόρθωσα να εντοπίσω όλα τα αυθεντικά ανταλλακτικά που χρειάστηκα για να την ολοκληρώσω είτε μέσω του ίντερνετ είτε της DK Spares”.

Εντάξει -οπότε τώρα με την υπέρτατη έκδοση των δίχρονων τιτάνων της Kawasaki να είναι στο γκαράζ του, ο Rich ξεκίνησε να ψάχνει για ένα προγενέστερο μοντέλο, το H1 Mach III των 500 κ. εκ.: “Το πρόβλημα ήταν ποιο να επιλέξω”, λέει. “To άγιο δισκοπότηρο είναι η πρώτη σειρά μοντέλων του 1969 με τον χρωματικό συνδυασμό άσπρου και μπλε τον οποίο παρουσίασαν στο Tokyo Show του 1968 απέναντι από το τετρακύλινδρο Honda CB750. Ο Mark είχε ένα που είχε ανακατασκευάσει και είχε κερδίσει το βραβείο του καλύτερου μοντέλου της έκθεσης το 2009 στο Stafford Classic Show, στο οποίο εορτάστηκε η 40^η επέτειος του μοντέλου. Έτσι, το αγόρασα από εκείνον με πρόθεση να αποτελέσει απλώς ένα έργο τέχνης για την τραπεζαρία μου, όπου και ζει σήμερα.”  Είναι η μία από τις δύο μοτοσυκλέτες που έχει ο Rich οι οποίες δεν οδηγούνται, επειδή είναι ολοκληρωτικά original, μέχρι και στα αυτοκόλλητα της. Η άλλη είναι η τετρακύλινδρη Ζ1 πρώτης γενιάς, η οποία έχει μηδέν χιλιόμετρα από την ανακατασκευή της.

“Παρ’ όλ’ αυτά, θέλω να οδηγώ όλες τις μοτοσυκλέτες μου”, λέει, “επομένως μετά ξεκίνησα να ψάχνω για άλλες H1 τις οποίες μπορούσα να οδηγήσω. Ξανά, ο Mark είχε ένα πιο πρόσφατο μοντέλο τέταρτης γενιάς που είχε μόλις ολοκληρώσει χρησιμοποιώντας νέα εργοστασιακά ανταλλακτικά από στοκ, και το αγόρασα και αυτό. Το έστρωσα προσεκτικά, και είναι απλά φανταστικό στην οδήγηση -έχει ελάχιστα χαμηλότερη ισχύ από τα προγενέστερα, επειδή η Kawasaki το φίμωσε λόγω ρύπων- αλλά παραδόξως αυτό το κάνει μία αξιαγάπητη μοτοσυκλέτα για οδήγηση σε κανονικές συνθήκες. Είναι αρκετά γρήγορο για μένα!”

Η συλλεκτική χιονοστιβάδα άρχισε να αυξάνει ρυθμό, και μέσα στην επόμενη δεκαετία ο Rich συναρμολόγησε μία αξιοζήλευτη ποικιλία από προγενέστερα Kawasaki [βλ. συνημμένη περίληψη πιο κάτω] καλύπτοντας το διάστημα από το 1969 μέχρι το 1977. Γιατί όμως να επιλέξει το 1977 για να σταματήσει; “Λοιπόν, μετά από αυτή την ημερομηνία που αντιπροσωπεύεται από την τετράχρονη Z650 B1, την άλλαξαν αρκετά για τα Β2 και Β3 μοντέλα, και ποτέ δεν μου έκαναν. Πάντα πίστευα ότι το πρώτο ήταν το καλύτερο. Τα δίχρονα γινόντουσαν όλο και πιο αδύναμα από τότε, και η πέμπτη έκδοση του Η1 είναι ίδια με την τέταρτη, αλλά ο κινητήρας είχε λαστιχένια σινεμπλόκ έδρασης, και η F έκδοση βγήκε σε απαίσια χρώματα και είχε ακόμα λιγότερη δύναμη εξαιτίας των ρύπων, οπότε δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητό, ούτε αυτό. Τα δίχρονα έγιναν πολύ αδύναμα σε σχέση με πριν όσον αφορά στην απόδοση και στη γοητεία, εξαιτίας της νομοθεσίας.”

Υπάρχει κάποιο άλλο μοντέλο της Kawasaki από εκείνη την εποχή που ψάχνει ακόμα ο Rich Hobbs, όμως; “Ποτέ δεν ήθελα ένα Η1Β που προοριζόταν για τη βρετανική ή αμερικάνικη αγορά, επειδή οπτικά είναι ακριβώς το ίδιο με το C, επομένως ποιο είναι το νόημα να έχω και τα δύο; Αλλά έφτιαξαν ένα μοντέλο μόνο για την εγχώρια αγορά της Ιαπωνίας σε μία όμορφη απόχρωση του κόκκινου, και υπάρχει ένα που μου έχει προσφερθεί, αλλά είναι δύσκολο να στριμώξω τον πωλητή. Αυτό πιθανώς να αποτελέσει μία μελλοντική προσθήκη, αν και έχω δύο μονοκύλινδρα 350 Big Horn που δεν έχουν επισκευαστεί, και νομίζω ότι μου λείπει η ενέργεια για να τα φτιάξω.”

Κλείνοντας, η αναπόφευκτη ερώτηση: ποια Kawasaki είναι η αγαπημένη του Rich μέσα από όλες αυτές που έχει στην κατοχή του; “Είναι αδύνατον να απαντήσω. Αν κοιτάξω ολόκληρη τη συλλογή μου, είμαι πραγματικά χαρούμενος που τις έχω όλες, αλλά για να καταδείξω κάποια ως την αγαπημένη μου -δεν μπορώ! Οπότε ας πούμε πως η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα είναι αυτή που οδηγώ σήμερα!”

Η Συλλογή από Kawasaki του Rich Hobbs: Οι μοτοσυκλέτες

Ας επιτρέψουμε στον Rich Hobbs να μας καθοδηγήσει σε μία ξενάγηση στις μοτοσυκλέτες της συλλογής του, ξεκινώντας από τα μικρά προς τα μεγάλα…

Kawasaki 250 Bison & KE 175

“Έχω δύο δίχρονες μονοκύλινδρες trail μοτοσυκλέτες με περιστροφικές βαλβίδες από το 1972 -την F8A Bison των 250 κ. εκ. και την F7B των 175 κ. εκ., οι οποίες είναι το εκτός δρόμου ζευγάρι του κυρίου και της κυρίας. Η σύζυγός μου η Kay είναι πολύ μικρόσωμη, οπότε η F7B είναι ιδανική για εκείνη, επειδή για την ακρίβεια είναι ένα πλαίσιο από 125 με μοτέρ 175 κ. εκ., οπότε είναι μία πολύ μικρή μοτοσυκλέτα, αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματική. Όλες οι άλλες δίχρονες Kawasaki είχαν κινητήρες με εισαγωγή στο πιστόνι, αλλά αυτές οι χωμάτινες μοτοσυκλέτες έχουν μοτέρ με περιστροφικές βαλβίδες, που ήταν πολύ αποτελεσματικές εκείνη την εποχή. Βασικά, θα μπορούσες να τις βυθίσεις μέχρι τη μέση στο νερό και ακόμα θα λειτουργούσαν, γιατί τα καρμπυρατέρ είναι τοποθετημένα μέσα στον κινητήρα στη μεριά του στροφάλου, οπότε μέχρι να βάλεις το φιλτροκούτι κάτω από το νερό, είσαι εντάξει!”

“Αποκατέστησα πλήρως το 175 που ήρθε από τις Η.Π.Α. ένα ερείπιο, αλλά αν και είναι εκτός δρόμου μοντέλο, το 250 Bison δεν έχει πειραχτεί και έχει ακόμα τον αρχικό χρωματισμό, που είναι καταπληκτικός. Είναι πολύ σπάνιο στη Βρετανία., ειδικά σε αυτή την κατάσταση, αλλά το χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά.”

Kawasaki 350-3 S2A Mach II

“Αυτή η S2A 350 κ. εκ. είναι μία μοτοσυκλέτα του 1972 την οποία όρισαν ως Mach II, και παρουσιάστηκε σαν δευτερογενές αποτέλεσμα της Η1 των 500 κ. εκ.. Υπήρχε επίσης και μία τρικύλινδρη στα 250 κ. εκ., η S1 Mach I, αλλά δεν έχω δει ποτέ κάποια. Και τα δύο μοντέλα S έχουν τον ίδιο στρόφαλο με 52,3mm διαδρομή, και αυτή η έκδοση των 350 κ. εκ. έχει 53mm διαδρομή για 346 κ. εκ. Η συγκεκριμένη βρέθηκε στην Αμερική και είχε στηθεί για να τρέχει σε αγώνες dragster, συνεπώς είχε πιο μακρύ πίσω μέρος, ράβδους με ροδάκια στο πίσω μέρος για αποτροπή σούζας, και αυτές τις ΤΝΤ/Tony Nicosia ενοχλητικές εξατμίσεις πάνω της, που είναι εντελώς θορυβώδεις -ο Tony ήταν ένας θρύλος του dragster που έτρεχε με Kawasaki. O Dave Howard από το Keighley, ο οποίος είναι ο προμηθευτής μου για καινούργια ανταλλακτικά παλιών μοτοσυκλετών, ανακατασκεύασε ολοκληρωτικά τον κινητήρα με έναν τέτοιο στρόφαλο. Είναι ένας απόλυτος πύραυλος, αλλά είναι τόσο θορυβώδης που καταντάει ντροπιαστικό. Η αλήθεια είναι, ότι έχω σιγαστήρες που μπαίνουν στο τελείωμα της εξάτμισης όταν τη βάζω μπροστά, και μετά από μερικά χιλιόμετρα βγάζω το κατσαβίδι μου και τους αφαιρώ. Δεν νομίζω ότι πωλήθηκε ποτέ στο χρυσό χρώμα που είναι βαμμένη, περισσότερο μία πορτοκαλί χροιά όπως και μία ανοιχτού μπλε. Αλλά αυτό το χρυσό είναι τόσο όμορφο που έπρεπε να το αφήσω έτσι. Δεν έχω κάποιο φετίχ να είναι ολοκληρωτικά πρωτότυπο!”

Kawasaki 500-3 H1 Mach III

“Ο πυρήνας της συλλογής μου είναι η σειρά από δίχρονα Η1 που έχω συναρμολογήσει, ξεκινώντας από αυτό του 1969 με χρωματισμό midnight white που μένει κλεισμένο μέσα και δεν οδηγείται. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι το πλαίσιο ν. 125, και ο κινητήρας ν.133, και έφτιαξαν 6.500 μοτοσυκλέτες αυτό τον πρώτο χρόνο, οπότε είναι ένα πολύ πρώιμο μοντέλο, πιθανόν το παλαιότερο στη Βρετανία. Αντίθετα από τα υπόλοιπα μοντέλα, αυτό είναι ένα Η1 του ’69, έπειτα έκαναν το Η1 του ’70, και αργότερα το 1971 δημιούργησαν το Η1Α, που ήταν δύο χρόνια μετά τις πρώτες παραδόσεις. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πανέμορφο οπτικά -αλλά ήθελα να το οδηγήσω. Επειδή γνώριζα που βρίσκεται άλλο ένα λευκό του ΄69 στην ίδια κατάσταση, έσφιξα τα δόντια και το αγόρασα -και σε αυτό οι αριθμοί είναι κάτω του 1.000, οπότε είναι και αυτό πρώιμο, κάπου κοντά στο ν. 800. Μόλις ολοκλήρωσα το στρώσιμο φέτος το καλοκαίρι, και είναι μία ακόμη πρωτότυπη μοτοσυκλέτα, αλλά αυτή τη φορά τα γράμματα της Kawasaki είναι ελάχιστα στραβά, αντίθετα από τη μοτοσυκλέτα που δεν οδηγώ, που τα έχει ίσια. Παραδόξως, είναι και τα δύο σωστά, εξαρτάται από το ποιος το έβαψε στο εργοστάσιο της Kawasaki το 1969 καθώς εκείνος αποφάσιζε τον καλύτερο τρόπο να τα τοποθετήσει. Προτιμώ το ίσιο Kawasaki -απλά μοιάζει κάπως πιωμένο!”

“Το ’69 οι κινητήρες ήταν ακόμη πολύ πρωτόγονοι και ακατέργαστοι, με ωμή δύναμη. Αυτό το έφτιαξαν για να εντυπωσιάσουν την αμερικανική νεολαία με μόλις $999, και πολλές από τις μοτοσυκλέτες καταστράφηκαν από πτώσεις και τρακαρίσματα στα πρώτα μέτρα από την αντιπροσωπεία, επειδή οι αναβάτες ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για τέτοια απόδοση κινητήρα, άνοιγαν το γκάζι και… εκτοξεύονταν. Είναι μια πολύ εντυπωσιακή μοτοσυκλέτα, με πολλή ταχύτητα αλλά με κακό κράτημα και ανύπαρκτα φρένα, αν και όταν το οδηγείς όπως πρέπει, μπορείς να διασκεδάσεις πραγματικά μαζί του. Είναι ένα υπέροχο πράγμα να οδηγείς, κάπως σαν να έχεις ένα κουβά με καρφιά να εκτοξεύονται από καταπέλτη, που κροταλίζει αφάνταστα και με μία πολύ άγρια απόδοση. Όταν βρεθεί στο εύρος δύναμης λίγο πάνω από τις 5.000 σ.α.λ., νιώθεις μία κλωτσιά στα οπίσθια που συνεχίζει μέχρι τις 9.000 σ.α.λ. που μπαίνει ο κόφτης.”

“Έχω εφτά Η1 συνολικά -δύο του ’69, δύο του ’70, και ένα από το ’71, το ’72 και ’73. Αλλά από εκεί και μετά γινόταν όλο και περισσότερο αποστειρωμένο για περιβαλλοντικούς λόγους, οπότε κάπου εκεί τράβηξα τη γραμμή.”

Kawasaki 750-3 H2 Mach IV & 400-3 S3A

“Έχω δύο τρικύλινδρα Η2 750, κατά λάθος! Άπαξ και άρπαξα το μικρόβιο της ανακατασκευής, αγόρασα ένα και το έφτιαξα -το μωβ είναι τόσο εμβληματικό χρώμα των αρχών του 1970 για αυτά τα μοντέλα. Αλλά βρήκα επίσης ότι το είχαν βγάλει και σε μία όμορφη απόχρωση του κόκκινου, οπότε αποφάσισα να δοκιμάσω να βρω άλλο ένα σύνολο εξωτερικών πλαστικών και μεταλλικών μερών ώστε να τα βάψω, και μετά ίσως να είχα μια μωβ μοτοσυκλέτα να οδηγώ τον ένα χρόνο, και μία κόκκινη τον επόμενο. Ακούγεται καλή ιδέα, σωστά; Λοιπόν το έκανα, με κάποιο κόστος επειδή τα κομμάτια αυτά δεν είναι εύκολο να βρεθούν -αλλά μετά, μόλις είχα πάρει τα ανταλλακτικά για το κόκκινο, βρήκα μία πρωτότυπη κόκκινη σε πολύ καλή κατάσταση αλλά με κακό βάψιμο. Έτσι, την αγόρασα και έβαλα το καινούργιο μου σετ πάνω της, και κάπως έτσι έχω τη κόκκινη Η2 μου και μία μωβ την ίδια στιγμή! Είναι και τα δύο μοντέλα Η2C του 1975, και έφτιαξαν μόλις 5.000 από αυτά, επομένως είναι αρκετά σπάνια. Δε μου άρεσαν τα προγενέστερα μοντέλα, επειδή στις εκδόσεις Α και Β η κλωτσιά του δίχρονου είναι πιο οριοθετημένη, και δε μου αρέσουν τα χρώματα τόσο πολύ. Όσο μικρότερο είναι ένα δίχρονο, τόσο καλύτερα λειτουργεί, κατά τη γνώμη μου -ένα 750 είναι ένα αρκετά μεγάλο παλιό δίχρονο. Επίσης, τα προγενέστερα δεν είχαν τόσο καλό χειρισμό, αλλά από τα μέσα του ’70 και μετά όπως είναι αυτά τα δύο, η Kawasaki είχε βρει τον δρόμο της σε αυτό τον τομέα.”

“Έχω επίσης ένα τρικύλινδρο S3A 400 κ. εκ., για να ταιριάζει με το κόκκινο Η2, το οποίο αντικατέστησε το S2 στα τέλη του 1973, με αυξημένη διάμετρο κινητήρα στα 57mm. Το συγκεκριμένο του 1975 είναι ίδιας χρονολογίας με τα H2C, και η αλήθεια είναι ότι έχει και το ίδιο χρώμα με το κόκκινο. Αφού είχα τελειώσει την ανακατασκευή και των δύο, έστειλα τα χαρτιά στο DVLA (σΣ. το τμήμα αδειοδοτήσεων του βρετανικού Υπουργείου Μεταφορών) ώστε να εγγραφούν και τα δύο την ίδια στιγμή, που ήταν από την ίδια χρονιά και στο ίδιο χρώμα -και χωρίς να το ζητήσω μου έδωσαν αριθμούς κυκλοφορίας με διαδοχικά τελικά ψηφία, που είναι τέλειο! Σχεδίαζα να τα λειτουργώ ως ντουέτο του κυρίου και της κυρίας -η σύζυγός μου η Kay οδηγεί, και έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα πάνω στο Ζ650, αλλά είναι πολύ μικρόσωμη και έπρεπε να χαμηλώσω το S3A για αυτή. Αλλά θα μπορεί να το καβαλήσει, είμαι σίγουρος -με την ελπίδα να εμφανιστούμε κάπου, και κάποιος να προσέξει ότι έχουν διαδοχικές πινακίδες!”

Kawasaki Z1B + Z650

“Η Ζ1Β μου του 1975 ήρθε από την Αμερική με μόλις λίγες χιλιάδες μίλια πάνω του, πιθανόν 6-7.000 -οι μόνες μοτοσυκλέτες που είναι από τη Βρετανία και έχω είναι οι Ζ650. Πάντα αγαπούσα τη Ζ1, και ήταν στην κορυφή της λίστας μου όταν ήμουν έφηβος, και η Β ήταν η αγαπημένη μου επειδή πίστευα ότι έχει τον καλύτερο χρωματισμό -είναι μία πολύ όμορφη μοτοσυκλέτα. Την ανακατασκεύασα σε κατάσταση καινούργιας, και ακόμα έχει 0 χιλιόμετρα πάνω της -παρά είναι όμορφη για να την οδηγήσω, οπότε σίγουρα την αγόρασα απλά για να τη βλέπω. Είναι πολύ όμορφη μοτοσυκλέτα -την έβγαλαν σε δύο χρώματα- ένα ωραίο σκούρο κόκκινο με χρυσές λεπτομέρειες, και ένα υπέροχο μπλε. Ήμουν πολύ διχασμένος ποιο από τα δύο να πάρω, αλλά έχω πέσει ξανά στην ίδια παγίδα, οπότε αποφάσισα να μην πάρω άλλο, ούτε για χρήση!”

“Ξεκίνησα με τετράχρονα με τη Ζ650, και πάντοτε τα αγαπούσα, αλλά πάντα φοβόμουν λίγο τα δίχρονα της Kawasaki -ανησυχούσα μήπως πέσω από την κλωτσιά που έχει στην περιοχή των στροφών που βγαίνει η ροπή, αλλά αντιθέτως, όσο πιο έμπειρος αναβάτης γίνομαι, αυτό ψάχνω- την υπέρτατη έξαψη με το δυνατό χτύπημα της ισχύος. Οπότε τώρα απολαμβάνω να τα οδηγώ και τα δύο. Το γεγονός ότι η Kawasaki έφτιαξε τόσο καλές τετράχρονες την ίδια στιγμή που δημιούργησε τις υπέρτατες δίχρονες μοτοσυκλέτες αναδεικνύει το βάθος ικανότητας της εταιρείας στη μηχανουργία, που δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί κανείς, ούτε καν η Honda. Ο πολύ εντυπωσιακός DOHC κύλινδρος της Ζ1 επισκίασε τον μονό εκκεντροφόρο της Honda CB750 -συνέχισαν για πολλά χρόνια να φτιάχνουν αυτές τις CB με τον μονό επικεφαλής εκκεντροφόρο που δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με την οικογένεια των Ζ1 της Kawasaki.”

“Όπως αυτό και το ΚΖ1000 LTD, έχω επίσης και τέσσερις Ζ650, αλλά μόνο δύο από αυτές είναι ανακατασκευασμένες. Είναι και οι δύο Ζ650 Β1 του 1977, στα δύο εμβληματικά χρώματα, κόκκινο και πράσινο. Οι άνθρωποι προσπερνούσαν την πράσινη μοτοσυκλέτα για να πάρουν την κόκκινη, αλλά το γεγονός ότι η πράσινη δεν είχε πραγματικά αγαπηθεί ήταν αυτό ακριβώς που λάτρεψα σε αυτή -κανένας άλλος δεν την ήθελε, εκτός από εμένα, αλλά ήθελα και μία κόκκινη το ίδιο, οπότε επί 35 χρόνια έψαχνα να βρω εργοστασιακές εξατμίσεις σε καλή κατάσταση, και επιτέλους βρήκα ένα σετ από καινούργιες στοκ εξατμίσεις που αγόρασα με μεγάλο κόστος. Έπειτα βρήκα μία μοτοσυκλέτα στη Βρετανία σε κούτες, για να χτίσω γύρω από τις εξατμίσεις, την οποία ολοκλήρωσα μόλις το φετινό καλοκαίρι, και για την ώρα τη στρώνω. Είναι πολύ καλή μοτοσυκλέτα, και την έχω φτιάξει όσο πιο κοντά γινόταν στις εργοστασιακές προδιαγραφές.”

“Ο Mark Hutton κάνει όλη τη δουλειά στους κινητήρες των μοτοσυκλετών μου, και εγώ τις φτιάχνω στο εργαστήριο του σπιτιού μου. Το σύνθημά μου είναι πάντα να αγοράζεις το καλύτερο που μπορείς, και δεν θα απογοητευτείς, συνεπώς χρησιμοποιώ τη γνωστή εταιρεία βαφής μοτοσυκλετών Dream Machine για τη βαφή, παρ’ όλο που είναι τόσο ακριβοί, και πάντα υπήρξαν πολύ καλοί. Έχουν αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα άμεσα -όπως ακριβώς όταν μία χρονιά είχαν βγάλει ελαττωματικό βερνίκι, και πήραν και τα δύο H2C πίσω, και τα ξανάβαψαν πλήρως χωρίς καμία αντίρρηση.”